Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Alles wat je maar kwijt wil over Brazilië.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:50

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:51

nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:51

Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:52

Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:53

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Greg Remmers blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. ‘Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest’



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:54

oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als:

‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam
Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.



Gebruikersavatar
quasimodo
Artikels: 0
Berichten: 4950
Lid geworden op: vr jun 08, 2012 23:17
Locatie: Erp

Re: Oude opaatjes verdacht van cocaïnesmokkel

Bericht door quasimodo » do feb 04, 2016 00:55

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

Het laatste kunstje van een stel krasse knarren
BRASIL BASTARDS
Als een oude vos zijn hol verlaat, loeren de jagers. Greg Remmers, een van de oudgedienden in de wereld van de drugshandel, kan zich al jarenlang niks meer permitteren. Elke beweging die hij maakt, elk telefoontje dat hij pleegt, elke ontmoeting wordt uitgelegd als: hij is weer bezig. Justitie probeert hem sinds 2008 in verband te brengen met een smokkelzaak in Brazilië, waarbij vooral de leeftijd van de verdachten opvalt: de Benidorm Bastards zijn er niks bij.
HENDRIK JAN KORTERINK
"Als ze zo doorgaan wordt er helemaal niemand meer veroordeeld, dan zijn ze allemaal dood voor er een uitspraak is.” Deze uitspraak is van iemand die bij het proces tegen de hoofdfiguren in dit verhaal in Rotterdam aanwezig was. Het gaat over een aantal senioren uit het criminele circuit die worden verdacht van betrokkenheid bij een drugstransport uit Brazilië, in 2008. Een slepende zaak: de zaak begon in maart 2011. Voorjaar 2016 zou er wel weer eens een zitting kunnen zijn. Maar of iedereen daar dan nog bij kan zijn? Het was daar in Rotterdam al kantje boord. Een van de verdachten, Boy H., kwam kreunend en wankelend het rechtsgebouw binnen. De toen al 70-jarige gewezen autohandelaar is een grote man die last heeft van zijn rug. Hij is vroeg in de ochtend, tegen de zin van de behandelaars, uit het ziekenhuis in Amsterdam weggelopen. Kort daarvoor knalde hij met zijn scooter tegen een stilstaande vrachtwagen en vloog hij over de kop, maar hij wilde beslist aanwezig zijn bij het proces om zijn onschuld te kunnen betuigen. De vergelijking met de Benidorm Bastards laat zich moeilijk onderdrukken, al was het maar vanwege de scooter van Boy H. die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd zal moeten worden ingeruild voor een scootmobiel. Maar waar de Spaanse pensionado’s zich met onschuldig vertier vermaken, zou het bejaarde gezelschap dat in Rotterdam voor het hekje staat zich met heel wat bedenkelijker praktijken hebben beziggehouden. De mannen worden verdacht van smokkel van een partij van 2260 kilo cocaïne van Brazilië naar Rotterdam, te verschepen per vrachtcontainer in een vliegtuig, vermoedelijk via Frankfurt.
De heren hebben hun reputatie niet mee. De bekendste van het stel: Greg Remmers, een van de godfathers van het Nederlandse drugsmilieu, ook bekend als vader van Jesse, hoofdverdachte in het geruchtmakende Passageproces. Temidden van de andere verdachten oogt Greg, met zijn 67 jaar, als een van de kwiekste en jongste. Greg verzorgt zich graag goed. Enige ijdelheid is hem niet vreemd, en hij blijft altijd gevoelig voor vrouwelijk schoon. Binnen de marges natuurlijk. “Ik ben nog nooit in een hoerenclub geweest,” zegt hij, “en als ik een relatie heb, dan ben ik trouw.”
Greg was naar Brazilië om daar een cosmetische operatie te ondergaan, aan zijn oogleden. Het steekt hem dat justitie hem in verband brengt met een drugstransport dat in diezelfde periode in die regio speelde. “Ik ken die mensen helemaal niet,” zegt hij. Nou ja, een paar wel, maar die hadden ook niks met dat transport te maken, die waren daar omdat er eentje een Chinese echtgenote had die iets met telefoons deed. Diegene was van plan in Brazilië een huis te kopen voor weer een andere vriendin, een Argentijnse psychologe. De verdenkingen waren gebaseerd op afgeluisterde gesprekken, in horecagelegenheden in Nederland. McDonald’s, Van der Valk, dat werk. Greg had een keer ‘gas geven’ gezegd tegen iemand. Wat justitie had opgevat als het startsein om de drugsoperatie in gang te zetten. Maar dat was alleen bedoeld om iemand die weer eens te laat dreigde te komen voor de afspraak aan te moedigen op tijd te komen. Die had ook nog eens een bekeuring gekregen wegens te hard rijden!
Coke in brandstofgel
Even terug, naar Brazilië, juni 2008. Naar Itatiba bij Sao Paulo. Niet direct aan de kust, niet direct een plek waar je als toerist het eerst aan denkt als je die kant uit wil. Er staat wel een grote fabriek die brandstofgel maakt. Wordt gebruikt bij barbecueën, en om pannen warm te houden bij buffetten. Uitermate geschikt aan boord van cruiseschepen. Laat nou een van de Nederlandse betrokkenen bij dit verhaal, Aad M. uit Rotterdam, handelen in dit spul! Hij zou een hele partij hebben geleverd aan de Stena Line. Hij transporteerde ook veel naar Frankfurt, met vliegtuigen. Aad M. had goed contact met een Braziliaanse ingenieur die bij deze fabriek werkt en via hem had hij een loods gehuurd bij de fabriek. Daar verpakte hij de gel voor transport naar Europa.
Ergens in dat traject moet iemand argwaan hebben gekregen. In 2007 waren er twee aanhoudingen: een oudere Nederlandse kompaan van Aad werd aangehouden met 960.000 euro.
Ongeveer tegelijkertijd hield de Duitse politie Aad bij een verkeerscontrole op de Autobahn bij Hannover staande. Lag er in zijn kofferbak voor 1 miljoen euro aan contanten. Het zou zomaar kunnen dat Aad in het Oostblok afnemers had voor zijn brandstofgel, daar wordt in het dossier een keer op gezinspeeld. Uit de telefoongesprekken en observaties van Aad M. distilleerde de Nederlandse politie dat er in Brazilië iets aan de hand was. De Braziliaanse collega’s werden getipt. Dat leidde tot een eerste inval in de loods in Itatiba, waarbij 1030 kilo cocaïne verpakt in brandstofgel werd aangetroffen. Daarbij werden twee Nederlandse Surinamers en de Braziliaanse ingenieur aangehouden. Het drietal verdween achter Braziliaanse tralies. De ingenieur pleegde na een dag zelfmoord, met een schilmesje. Er werd gefluisterd dat hij misschien een handje geholpen was door belanghebbenden. Er ging een maand overheen, toen werd de loods vrijgegeven door de politie en gebeurde er iets opmerkelijks. Er werd nóg eens 1230 kilo cocaïne gevonden. Die had men aanvankelijk over het hoofd gezien. De straatwaarde van de hele partij werd geschat op 110 miljoen euro.
In Nederland werd Rotterdammer Aad M. (38) aangehouden als brein achter het transport. Zijn twee vermeende handlangers: de 53-jarige Bessel P. uit Apeldoorn en de toen 60-jarige Greg Remmers uit Amstelveen. Justitie zag Greg als de oude vos die nog een keer wilde vlammen met een groot transport en daarvoor wat vrienden van vroeger en nu ingeschakeld. Mannen met connecties, of met geld, die een gokje wilden wagen. In de loop van het onderzoek, uit telefoongesprekken, kwamen nog wat namen boven tafel. Zoals die van Boy H., de in 1940 geboren Amsterdammer die zich in 2011 met zijn laatste krachten nog naar de rechtbank in Rotterdam wist te slepen. Tot zijn aanhouding voor deze zaak had hij een autohandel in het Belgische Geel. Hij transporteerde in Europa uitgereden auto’s en trekkers naar Afrika. Hij kwam in beeld door tapgesprekken en observaties, waaruit bleek dat hij in contact stond met de verdachten Greg en Bessel en nog een paar. De rechter vroeg of hij deze mensen kende. “Van lang geleden.” Of het klopte dat hij had meegewerkt aan voorbereidingen voor het smokkelen van cocaïne naar Nederland. “Nee, flauwekul, dat slaat nergens op.”
Maar rechercheurs hadden Boy gesignaleerd op een aantal plekken waar de verdachten met elkaar hadden gesproken. In januari 2008 in Van der Valk-motel De Cantharel in Apeldoorn. De politie noteerde teksten als: ‘morgen moeten er dingen gebeuren’ en ‘we zijn bezig’. De rechter wilde graag weten waarom de mannen bij elkaar waren. Boy: “Voor de gezelligheid.” En waar gingen al die telefoongesprekken over? Boy en Greg kenden elkaar vanuit de jaren ’70, vanuit de autoracewereld en ze waren altijd bevriend gebleven. Volgens de politie waren er allemaal ‘handlangers’. Zoals Daan P. uit Amsterdam, die tegelijk met Greg in Brazilië in Brazilië was geweest.
Volgens justitie voor drugstransport, volgens Boy H. ging het over aankoop van een stuk grond in Brazilië. Op 23 januari zei Daan in een telefoongesprek: “We gaan het spel anders spelen. De overdracht is volgende week aangezien de blonde vriendin er niet is.” En: “Nu hij hier moet zijn om te tekenen, is hij er niet.” Met ‘de blonde vriendin’ werd Bessel P. bedoeld. Hij heeft blond haar en oogt wat vrouwelijk, vandaar deze bijnaam. Tijdens de rechtszaak in Rotterdam zei een van de anderen over hem dat hij meer de vleselijke lusten achternaliep dan te werken. In het Apeldoornse kent men Bessel als zanger, van liedjes als Niemand laat zijn eigen kind alleen.
Ziekenbezoek
Ook aanwezig bij de bijeenkomst in De Cantharel en ook niet meer zo piep: Boy van P., toen 64, uit Nijmegen. In de ogen van justitie was hij, als goede vriend van Greg, een van de financiers van het transport. En ja, hij was bij dat gesprek in De Cantharel en ja, hij kent de meeste andere verdachten, maar drugshandel? Welnee, het ging over telefoons. Boy handelde in mobiele kranen, die hij in heel Europa doorverkocht. Hij kende Bessel goed. Bessel was koppelbaas in de bouwwereld, hij leende weleens personeel aan hem uit. Boy had Bessel en Greg met elkaar in contact gebracht. Bessel had in het verleden iets van doen gehad met smokkel. Een ‘kofferverhaal’ met cocaïne. Samen met een goede vriend, Frans van der L. uit Rotterdam; óók een van de verdachten in de Brazilië- zaak. Oók aanwezig bij het gesprek in De Cantharel. Bessel en Frans hadden met het koffertje cocaïne-verhaal goed geboerd: allebei hadden ze een miljoen verdiend. Dat geld was op en nu hadden ze het idee in Brazilië een handel in telefoons op te zetten en toen kwam Greg in het vizier. Die spreekt weliswaar ook geen Portugees, maar wel Spaans, daar kun je je in Brazilië ook goed mee redden. En hij wilde toch al naar Brazilië vanwege die cosmetische behandeling, dus dat kwam allemaal maar mooi uit. In het afgeluisterde gesprek bij De Cantharel ging het over stukken grond van 300 bij 7000 vierkante meter. Volgens justitie ging dat over cocaïne: zoveel kilo maal zoveel euro. Allemaal onzin en kwaadaardige verdachtmakerij, vonden de verdachten en hun advocaten. Bovendien: een kiloprijs van 7000 euro, dat sloeg nergens op.
Greg en Boy van P. hadden het over ‘een vriendin die een taxi zou reserveren, maar het is nog niet zeker of het feestje doorgaat.’ De politie zag hierin de voorbereidingen voor een vlucht, waarbij de taxi zou staan voor een vliegtuig. Bij de rechtbank lachte Boy daar schamper om. “De politie maakt er veel meer van dan het is, het is stemmingmakerij die nergens over gaan. Idioterie.” Volgens hem ging het er in dat gesprek over dat hij naar het ziekenhuis moest. Justitie gelooft dat niet en houdt er deze uitleg op na: “Zelfs na een zware operatie moest er een vergadering worden belegd.”
Waarop Boy van P. verontwaardigd tegen de officier zegt: “Sommige mensen hebben vrienden, die bij je op bezoek komen als je in het ziekenhuis ligt. Jij hébt geen vrienden!”
Vrijspraak voor Boy
Feit is wel dat Boy van P. 4500 euro had overgemaakt aan Greg, toen die in Brazilië was. Justitie zegt dat dit financiering van het drugstransport is. Onzin, zeggen zowel Greg als Boy, dat waren reiskosten. Wat niet wegneemt dat Bessel, Frans van der L. en Aad in Brazilië wellicht heel andere bedoelingen hadden. Greg: “Daar wist ik niks van. Ik voel me belazerd door Bessel. Hij zei tegen mij dat hij in Brazilië een huis wilde kopen omdat zijn vriend Frans daar ook woonde. Boy van P. heeft mij toen gevraagd om als tolk op te treden voor Bessel.” De telefoongesprekken gingen over dat onroerend goed; ook het gesprek in De Cantharel had daarmee te maken. Greg: “Ik moest geld hebben, de notaris moest betaald worden. Dat ging niet over die loods in Itatiba. Daar ben ik ook nooit geweest. Ik word elke keer veroordeeld op mijn naam.”
Volgens Greg kende hij hoofdverdachte Aad M. niet: “Ik had nog nooit van hem gehoord.”
Greg en Bessel zijn veroordeeld tot drie jaar en zeven maanden celstraf, Aad M. tot zes jaar. Alle verdachten zijn allang op vrije voeten, in afwachting van het hoger beroep dat vermoedelijk ergens in het voorjaar van 2016 begint. Boy H. kreeg tien maanden voor verboden wapenbezit: bij de doorzoeking van zijn bedrijfspand in België waren er wat wapens aangetroffen, die vermoedelijk toebehoorden aan Afrikaanse handelspartners, maar waar hij wel voor opdraaide. Boy van P. is de enige die vrijspraak kreeg, na een eis van vier jaar. Hij was de enige die bij de uitspraak aanwezig was. Hij was tegelijk met de officier van justitie binnen komen lopen. “En, wat denkt u ervan?” had de officier gevraagd.
“Nou, vrijspraak,” had Boy gezegd. De officier: “Ik zie het anders.” Toen de rechter uitspraak deed en het vrijspraak werd, stak Boy zijn duim omhoog naar de officier. Boy: “Dat vond hij niet leuk.”
DE LINK MET GRANAATWERPER RICK
In de nacht van 25 op 26 januari 2008 laat Monnickendammer Rick Holshuijsen (44), freefighter en ‘pleegkind’ van Greg Remmers, een granaat exploderen in café Familia aan de Kamperfoelieweg in Amsterdam. Kort daarna schoot Geoffrey N. (toen 37) hem dood, naar zijn zeggen uit noodweer. Op het moment van de ontploffing waren er zo’n twintig mensen in het kleine café. Twaalf van hen raakten gewond. Een van de aanwezigen was ‘Peppie’ de V., die ook gold als een ‘pleegkind’ van Remmers. Kort daarvoor hadden Peppie en Rick Greg opgehaald van Schiphol, na de reis naar Brazilië. Greg: “Dat was om twaalf uur ’s middags. Ze brachten me naar huis. Ik zei tegen hen: Ga ook naar huis, ik ben doodop, ik bel jullie later. Beloof me één ding: ga naar huis, morgen hebben we een heel belangrijke dag. Dat was die bijeenkomst bij De Cantharel in Apeldoorn. Ik wilde graag dat ze daarbij waren. Ik vertrouwde Bessel P. niet meer, ik had de indruk dat hij mij gebruikte. Er werd daar een vreemd spelletje gespeeld.” Diezelfde nacht nog hoorde Greg van een van de anderen die er ook bij was geweest in café Familia wat er was gebeurd. Die kwam hem om vier uur ’s nachts opzoeken om het slechte nieuws over Rick te melden. Bij de bijeenkomst in De Cantharel was Peppie wel aanwezig, zij het met een arm in het verband. Net als de meeste andere bezoekers geraakt door een granaatscherf, maar niet zo ernstig dat zij – zoals anderen – een oog of been moest missen. ‘Peppie’ bestaat overigens niet meer: ze gaat tegenwoordig door het leven als man, onder een andere naam.

http://panorama.nl/blog/misdaad-blog/ou ... 2260-kilo-



Plaats reactie