29 september 2013 06:30
NSA-praktijken onder Braziliaanse geliefden
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
De Braziliaanse president Dilma Rousseff wond er dinsdag in New York geen doekjes om: "Als het recht op privacy ontbreekt, dan kan er geen werkelijke vrijheid van meningsuiting zijn, en dus geen effectieve democratie." Het was een duidelijke uithaal naar de VS naar aanleiding van de spionagepraktijken van de Amerikaanse inlichtingendienst NSA. Want Brazilië is op z’n zachtst gezegd 'not amused' dat Braziliaanse burgers, bedrijven en de overheid door de VS zijn bespioneerd.
"De 'boyfriend tracker' is een app die jaloerse Braziliaanse vrouwen kunnen installeren op de telefoon van hun vriend om te zien wat hij doet en waar hij uithangt"
Zoals ik in mijn vorige column al aankondigde, hield president Dilma daarom deze week een toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin ze pleitte voor internationale regulering om dit soort praktijken tegen te gaan. Dat de Braziliaanse president boos is dat ze is afgeluisterd door de Amerikanen, dat snap ik. Maar ik vraag me wel af hoe ver Dilma zelf eigenlijk wil gaan om de privacy van haar burgers te beschermen. Want in Brazilië valt er ook nog genoeg te verbeteren.
In augustus ontstond er bijvoorbeeld ophef over de Braziliaanse app 'rastreador do namorado', oftewel de 'boyfriend tracker'. Een app die jaloerse Braziliaanse vrouwen kunnen installeren op de telefoon van hun vriend om te zien wat hij doet en waar hij uithangt. Als ze de betaalversie nemen voor ongeveer € 1,70 per maand, dan ziet hun geliefde bovendien niet dat de app op zijn telefoon staat. Lijkt me toch een duidelijke schending van iemands privacy, maar volgens de makers is de app gewoon legaal. Google haalde de boyfriend tracker uiteindelijk wel uit de Play Store, maar op de website van 'rastreador do namorado' is de app nog gewoon te downloaden.
"Ik vraag me toch sterk af wat het mijn schoonheidsspecialiste aangaat of ik wel of niet getrouwd ben…"
Het schenden van iemands privacy heeft uiteraard niet altijd met spionage te maken. Brazilianen zijn namelijk dol op het verzamelen van zoveel mogelijk persoonsgegevens. En dat gaat veel verder dan in Nederland. Om de beruchte bureaucratie hier te overwinnen, ontkom je er niet aan om overal je persoonlijke informatie af te geven. Of je nu je rijbewijs wilt aanvragen, een appartement wilt huren of een bankrekening wilt openen. Om dingen hier te regelen heb ik al geregeld alle tien mijn vingerafdrukken moeten afgeven, de volledige namen van mijn ouders doorgegeven en mijn salarisstrookjes laten zien. Maar ook bij 'simpelere' dingen zoals inchecken in een hotel, een buskaartje kopen of een bezoek aan de schoonheidssalon willen de Brazilianen graag alles van je weten. Ik vraag me toch sterk af wat het mijn schoonheidsspecialiste aangaat of ik wel of niet getrouwd ben…
De vraag is natuurlijk wat er met al deze gegevens gebeurt. Als je naar de Braziliaanse wet kijkt, dan staat daarin wel dat burgers recht hebben op privacy. Maar voor zover ik weet is er tot nu toe weinig geregeld op het gebied van bescherming van persoonlijke gegevens. Brazilië is nu wel bezig om een wet in te voeren die de privacy van internetgebruikers moet waarborgen. Maar misschien is het ook een goed idee als Dilma het verzamelen van persoonlijke gegevens wat meer aan banden legt. Dan hoeven we ons meteen wat minder druk te maken dat ze eventueel in verkeerde handen vallen.
Maar 'verkeerde handen' is voor velen blijkbaar ook nog een breed concept. Tienduizenden jaloerse Brazilianen krijgen nu een kopie van de sms’jes die hun geliefde verstuurt, kunnen precies zien waar hun partner is en zelfs bellen met het toestel zonder dat hun vriend dat weet om te horen wat er wordt gezegd. Maar volgens de gebruikers is dit heel anders dan wat de NSA heeft gedaan. Want iemand bespioneren die je goed kent is toch geen probleem? Ik vraag me af of hun partners daar ook zo over denken.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenla ... -geliefden
Sandra Korstjens.
Re: Sandra Korstjens.
06 oktober 2013 06:43
Braziliaanse 'vredespolitie' is weinig vreedzaam
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
De 43-jarige metselaar Amarildo de Souza uit Rio de Janeiro was die bewuste zondag gaan vissen. De vader van zes kinderen woonde samen met zijn gezin in Rocinha, de grootste sloppenwijk van Rio. De vis was een welkome aanvulling op het eten van de arme familie. Maar Amarildo kwam nooit aan zijn avondmaaltijd toe. Om 20:00 uur ’s avonds werd hij door de politie opgepakt, in een busje gezet en naar het politiebureau gebracht. Dat was op 14 juli dit jaar.
"Demonstranten in het hele land en zelfs daarbuiten gebruikten zijn verdwijning om te demonstreren tegen het politiegeweld in Brazilië"
De agenten verklaarden dat ze Amarildo hadden opgepakt, omdat hij betrokken zou zijn bij drugshandel. Na ondervraging op het bureau hadden ze hem vrijgelaten. Maar Amarildo is nooit thuisgekomen... Nadat buurtbewoners de straat op waren gegaan en de familie contact had gezocht met de media, kende heel Brazilië al snel de zin 'Waar is Amarildo?'. Demonstranten in het hele land en zelfs daarbuiten gebruikten zijn verdwijning om te demonstreren tegen het politiegeweld in Brazilië. Want voor velen was het een uitgemaakte zaak: de politie zat achter Amarildo’s verdwijning. Maar zijn zaak staat niet op zichzelf. Geregeld verdwijnen er mensen uit de sloppenwijken spoorloos. Amarildo stond al snel symbool voor al deze mensen.
Na een aantal weken veranderde de vraag van de demonstranten van 'Waar is Amarildo?' in 'Wie heeft Amarildo gedood?' Eigenlijk was er niemand die geloofde dat hij nog in leven zou zijn. Ook Amarildo’s nabestaanden niet. Maar niemand wist wat er precies was gebeurd. Tot afgelopen week de resultaten van een onderzoek naar zijn verdwijning bekend werden gemaakt, ruim 2,5 maand nadat Amarildo van de aardbodem verdween.
"Tien agenten zijn nu aangeklaagd voor marteling, moord en het laten verdwijnen van een lichaam"
Volgens het officiële onderzoek hadden de agenten Amarildo tijdens zijn verhoor elektrische schokken toegediend en een plastic zak over zijn hoofd gedaan om hem te verstikken. Amarildo, die epilepsie had, overleefde het niet. Tien agenten, onder wie Edson Santos, de voormalige commandant van de politie-eenheid UPP, zijn nu aangeklaagd voor marteling, moord en het laten verdwijnen van een lichaam. Want het lichaam van Amarildo is nog altijd niet teruggevonden.
De aangeklaagden ontkennen elke betrokkenheid, maar de agenten van de UPP staan nou niet bepaald bekend als lieverdjes. Weinigen twijfelen dan ook aan hun schuld. UPP staat voor Unidade de Polícia Pacificadora, een soort 'vredespolitie'. De eenheid is in het leven geroepen om de sloppenwijken van Rio de Janeiro te pacificeren, oftewel: de strijd aan te gaan met de drugsbendes die verantwoordelijk zijn voor veel geweld en overlast in Rio. De afgelopen jaren maakte Rio de Janeiro hier een prioriteit van, om de stad veiliger te maken voor het WK in 2014 en de Olympische Spelen in 2016. Rocinha, de wijk waar Amarildo woonde, werd in 2011 tijdens een grote militaire actie gepacificeerd.
"Eén van de grootste problemen is het gebrek aan vertrouwen van de Brazilianen in de politie"
Maar er is veel kritiek op de UPP. Zo zou de eenheid veel geweld gebruiken, ook tegen onschuldige bewoners van de sloppenwijken. En dat terwijl ze deze wijken juist veiliger zou moeten maken. Edson Santos, de commandant van de UPP in Rocinha tijdens Amarildo’s verdwijning en nu één van de aangeklaagden, werd afgelopen maand al vervangen. En ook bij veel eenheden van de UPP in andere sloppenwijken zijn er nu nieuwe bevelhebbers.
Maar dat lost nog niet zoveel op natuurlijk. Eén van de grootste problemen is het gebrek aan vertrouwen van de Brazilianen in de politie. Een wisseling van de wacht kan daar na jaren van geweld en intimidatie niet zomaar verandering in brengen. Daarvoor is veel meer nodig. Waaronder een veroordeling van Amarildo’s moordenaars. Voor zijn weduwe Elizabete zou dat in ieder geval een begin zijn.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -vreedzaam
Braziliaanse 'vredespolitie' is weinig vreedzaam
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
De 43-jarige metselaar Amarildo de Souza uit Rio de Janeiro was die bewuste zondag gaan vissen. De vader van zes kinderen woonde samen met zijn gezin in Rocinha, de grootste sloppenwijk van Rio. De vis was een welkome aanvulling op het eten van de arme familie. Maar Amarildo kwam nooit aan zijn avondmaaltijd toe. Om 20:00 uur ’s avonds werd hij door de politie opgepakt, in een busje gezet en naar het politiebureau gebracht. Dat was op 14 juli dit jaar.
"Demonstranten in het hele land en zelfs daarbuiten gebruikten zijn verdwijning om te demonstreren tegen het politiegeweld in Brazilië"
De agenten verklaarden dat ze Amarildo hadden opgepakt, omdat hij betrokken zou zijn bij drugshandel. Na ondervraging op het bureau hadden ze hem vrijgelaten. Maar Amarildo is nooit thuisgekomen... Nadat buurtbewoners de straat op waren gegaan en de familie contact had gezocht met de media, kende heel Brazilië al snel de zin 'Waar is Amarildo?'. Demonstranten in het hele land en zelfs daarbuiten gebruikten zijn verdwijning om te demonstreren tegen het politiegeweld in Brazilië. Want voor velen was het een uitgemaakte zaak: de politie zat achter Amarildo’s verdwijning. Maar zijn zaak staat niet op zichzelf. Geregeld verdwijnen er mensen uit de sloppenwijken spoorloos. Amarildo stond al snel symbool voor al deze mensen.
Na een aantal weken veranderde de vraag van de demonstranten van 'Waar is Amarildo?' in 'Wie heeft Amarildo gedood?' Eigenlijk was er niemand die geloofde dat hij nog in leven zou zijn. Ook Amarildo’s nabestaanden niet. Maar niemand wist wat er precies was gebeurd. Tot afgelopen week de resultaten van een onderzoek naar zijn verdwijning bekend werden gemaakt, ruim 2,5 maand nadat Amarildo van de aardbodem verdween.
"Tien agenten zijn nu aangeklaagd voor marteling, moord en het laten verdwijnen van een lichaam"
Volgens het officiële onderzoek hadden de agenten Amarildo tijdens zijn verhoor elektrische schokken toegediend en een plastic zak over zijn hoofd gedaan om hem te verstikken. Amarildo, die epilepsie had, overleefde het niet. Tien agenten, onder wie Edson Santos, de voormalige commandant van de politie-eenheid UPP, zijn nu aangeklaagd voor marteling, moord en het laten verdwijnen van een lichaam. Want het lichaam van Amarildo is nog altijd niet teruggevonden.
De aangeklaagden ontkennen elke betrokkenheid, maar de agenten van de UPP staan nou niet bepaald bekend als lieverdjes. Weinigen twijfelen dan ook aan hun schuld. UPP staat voor Unidade de Polícia Pacificadora, een soort 'vredespolitie'. De eenheid is in het leven geroepen om de sloppenwijken van Rio de Janeiro te pacificeren, oftewel: de strijd aan te gaan met de drugsbendes die verantwoordelijk zijn voor veel geweld en overlast in Rio. De afgelopen jaren maakte Rio de Janeiro hier een prioriteit van, om de stad veiliger te maken voor het WK in 2014 en de Olympische Spelen in 2016. Rocinha, de wijk waar Amarildo woonde, werd in 2011 tijdens een grote militaire actie gepacificeerd.
"Eén van de grootste problemen is het gebrek aan vertrouwen van de Brazilianen in de politie"
Maar er is veel kritiek op de UPP. Zo zou de eenheid veel geweld gebruiken, ook tegen onschuldige bewoners van de sloppenwijken. En dat terwijl ze deze wijken juist veiliger zou moeten maken. Edson Santos, de commandant van de UPP in Rocinha tijdens Amarildo’s verdwijning en nu één van de aangeklaagden, werd afgelopen maand al vervangen. En ook bij veel eenheden van de UPP in andere sloppenwijken zijn er nu nieuwe bevelhebbers.
Maar dat lost nog niet zoveel op natuurlijk. Eén van de grootste problemen is het gebrek aan vertrouwen van de Brazilianen in de politie. Een wisseling van de wacht kan daar na jaren van geweld en intimidatie niet zomaar verandering in brengen. Daarvoor is veel meer nodig. Waaronder een veroordeling van Amarildo’s moordenaars. Voor zijn weduwe Elizabete zou dat in ieder geval een begin zijn.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -vreedzaam
Re: Sandra Korstjens.
13 oktober 2013 06:19
Onbereikbaar in Brazilië
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Mobiel bellen in Brazilië is op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Belabberde dekking, dramatisch slechte klantenservice en torenhoge tarieven zorgen dagelijks voor grote frustraties bij veel Brazilianen.
"Tijdens piekuren kost het gemiddeld 71 dollarcent om naar iemand met dezelfde provider te bellen en 74 dollarcent naar iemand met een andere provider. En dat is dan nog in dezelfde staat."
De International Union of Telecommunications publiceerde deze week een rapport waaruit blijkt dat één minuut mobiel bellen zelfs nergens ter wereld zo duur is als in Brazilië. Tijdens piekuren kost het gemiddeld 71 dollarcent om naar iemand met dezelfde provider te bellen en 74 dollarcent naar iemand met een andere provider. En dat is dan nog in dezelfde staat. Wil je bijvoorbeeld van São Paulo naar Rio de Janeiro bellen dan wordt het een nog duurdere grap.
Als je tientallen euro’s per maand betaalt voor je abonnement zou je toch op zijn minst mogen verwachten dat het een beetje behoorlijk werkt. Helaas, vergeet het maar. Telefoongesprekken die plotseling worden afgebroken omdat de verbinding wegvalt, zijn hier aan de orde van de dag. Vooral provider TIM is daar berucht om. Afgelopen jaar werd er daarom zelfs een parodie op een liedje van Rihanna gemaakt: ‘Tô sem sinal de TIM’, over de frustraties van TIM-klanten die niet kunnen bellen en internetten.
In 2012 was de kwaliteit op een gegeven moment zelfs zo slecht dat drie telecombedrijven, elf dagen lang geen nieuwe klanten meer mochten aannemen. Pas toen de bedrijven beloofden nieuwe investeringen in hun netwerk te doen, werd het verbod op nieuwe klanten opgeheven. Maar echt veel beter is het sindsdien niet geworden.
Naast de hoge prijs en de slechte dekking, is de verschrikkelijke klantenservice van de telecombedrijven een andere bron van frustratie. Een vriendin van mij zat deze week uitgeput voor me. Ze had de hele dag in telefoonwinkels doorgebracht, in een poging haar telefoon weer aan de praat te krijgen. En dat was niet de eerste keer deze maand.
"Bizar genoeg kon alleen de persoon bij wie ze het abonnement had afgesloten haar helpen om het probleem op te lossen en hij was er niet op dat moment."
Een paar weken geleden was ze namelijk overgestapt van de ene provider naar een andere en had daar een nieuw abonnement afgesloten. Maar toen ze vervolgens aan haar limiet zat, werd haar nummer zonder waarschuwing geblokkeerd. Bellen ging niet meer, dus ging ze naar een winkel van de desbetreffende provider. Daar werd ze weggestuurd. Ze moest naar dezelfde winkel als waar ze haar abonnement had afgesloten. Daar aangekomen werd ze ook niet geholpen. Bizar genoeg kon alleen de persoon bij wie ze het abonnement had afgesloten haar helpen om het probleem op te lossen en hij was er niet op dat moment.
Toen ze vervolgens op een later moment terugkwam, was de enige oplossing die de winkel haar bood om 200 euro (!) bij te betalen. Alleen dan kon ze weer bellen. Terwijl ze de week ervoor ook al meer dan 100 euro had betaald. Wanhopig geworden en omdat ze haar telefoon nodig heeft voor haar werk, besloot ze het bedrag uiteindelijk toch maar te betalen, maar het zou mij niets verbazen als haar nummer volgende week weer wordt afgesloten.
Een collega van de Economist heeft een soortgelijk horrorverhaal. Toen ze overstapte van de ene naar de andere provider heeft ze maandenlang bij beide providers abonnementskosten moeten betalen. En LA Times-correspondent Vincent Bevins schreef afgelopen jaar over een verkeerde rekening van 7100 reals, zo’n 2400 euro. Helaas zijn deze verhalen geen uitzondering. Bijna elke Braziliaan heeft wel een afschrikwekkend verhaal als het over mobiele telefoons gaat.
Ik ben tot nu toe redelijk gespaard gebleven. Ik betaal me keurig iedere maand scheel aan abonnementskosten en de verbinding is vaak slecht, maar verder valt het mee. Helaas moet ik binnenkort weer naar de telefoonwinkel. Ik moet mijn telefoonnummer veranderen, omdat ik nog steeds bel met een nummer uit een andere staat. En zoals ik eerder schreef is het voor iedereen in São Paulo daarom nogal duur om mij te bellen.
Laten we hopen dat de overgang van mijn oude naar een nieuw nummer probleemloos verloopt. Want één ding is duidelijk: als het om problemen gaat dan zijn de Braziliaanse telefoonproviders het slechtst bereikbaar van iedereen.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... r-brazilie
Onbereikbaar in Brazilië
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Mobiel bellen in Brazilië is op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Belabberde dekking, dramatisch slechte klantenservice en torenhoge tarieven zorgen dagelijks voor grote frustraties bij veel Brazilianen.
"Tijdens piekuren kost het gemiddeld 71 dollarcent om naar iemand met dezelfde provider te bellen en 74 dollarcent naar iemand met een andere provider. En dat is dan nog in dezelfde staat."
De International Union of Telecommunications publiceerde deze week een rapport waaruit blijkt dat één minuut mobiel bellen zelfs nergens ter wereld zo duur is als in Brazilië. Tijdens piekuren kost het gemiddeld 71 dollarcent om naar iemand met dezelfde provider te bellen en 74 dollarcent naar iemand met een andere provider. En dat is dan nog in dezelfde staat. Wil je bijvoorbeeld van São Paulo naar Rio de Janeiro bellen dan wordt het een nog duurdere grap.
Als je tientallen euro’s per maand betaalt voor je abonnement zou je toch op zijn minst mogen verwachten dat het een beetje behoorlijk werkt. Helaas, vergeet het maar. Telefoongesprekken die plotseling worden afgebroken omdat de verbinding wegvalt, zijn hier aan de orde van de dag. Vooral provider TIM is daar berucht om. Afgelopen jaar werd er daarom zelfs een parodie op een liedje van Rihanna gemaakt: ‘Tô sem sinal de TIM’, over de frustraties van TIM-klanten die niet kunnen bellen en internetten.
In 2012 was de kwaliteit op een gegeven moment zelfs zo slecht dat drie telecombedrijven, elf dagen lang geen nieuwe klanten meer mochten aannemen. Pas toen de bedrijven beloofden nieuwe investeringen in hun netwerk te doen, werd het verbod op nieuwe klanten opgeheven. Maar echt veel beter is het sindsdien niet geworden.
Naast de hoge prijs en de slechte dekking, is de verschrikkelijke klantenservice van de telecombedrijven een andere bron van frustratie. Een vriendin van mij zat deze week uitgeput voor me. Ze had de hele dag in telefoonwinkels doorgebracht, in een poging haar telefoon weer aan de praat te krijgen. En dat was niet de eerste keer deze maand.
"Bizar genoeg kon alleen de persoon bij wie ze het abonnement had afgesloten haar helpen om het probleem op te lossen en hij was er niet op dat moment."
Een paar weken geleden was ze namelijk overgestapt van de ene provider naar een andere en had daar een nieuw abonnement afgesloten. Maar toen ze vervolgens aan haar limiet zat, werd haar nummer zonder waarschuwing geblokkeerd. Bellen ging niet meer, dus ging ze naar een winkel van de desbetreffende provider. Daar werd ze weggestuurd. Ze moest naar dezelfde winkel als waar ze haar abonnement had afgesloten. Daar aangekomen werd ze ook niet geholpen. Bizar genoeg kon alleen de persoon bij wie ze het abonnement had afgesloten haar helpen om het probleem op te lossen en hij was er niet op dat moment.
Toen ze vervolgens op een later moment terugkwam, was de enige oplossing die de winkel haar bood om 200 euro (!) bij te betalen. Alleen dan kon ze weer bellen. Terwijl ze de week ervoor ook al meer dan 100 euro had betaald. Wanhopig geworden en omdat ze haar telefoon nodig heeft voor haar werk, besloot ze het bedrag uiteindelijk toch maar te betalen, maar het zou mij niets verbazen als haar nummer volgende week weer wordt afgesloten.
Een collega van de Economist heeft een soortgelijk horrorverhaal. Toen ze overstapte van de ene naar de andere provider heeft ze maandenlang bij beide providers abonnementskosten moeten betalen. En LA Times-correspondent Vincent Bevins schreef afgelopen jaar over een verkeerde rekening van 7100 reals, zo’n 2400 euro. Helaas zijn deze verhalen geen uitzondering. Bijna elke Braziliaan heeft wel een afschrikwekkend verhaal als het over mobiele telefoons gaat.
Ik ben tot nu toe redelijk gespaard gebleven. Ik betaal me keurig iedere maand scheel aan abonnementskosten en de verbinding is vaak slecht, maar verder valt het mee. Helaas moet ik binnenkort weer naar de telefoonwinkel. Ik moet mijn telefoonnummer veranderen, omdat ik nog steeds bel met een nummer uit een andere staat. En zoals ik eerder schreef is het voor iedereen in São Paulo daarom nogal duur om mij te bellen.
Laten we hopen dat de overgang van mijn oude naar een nieuw nummer probleemloos verloopt. Want één ding is duidelijk: als het om problemen gaat dan zijn de Braziliaanse telefoonproviders het slechtst bereikbaar van iedereen.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... r-brazilie
Re: Sandra Korstjens.
20 oktober 2013 06:13
Liefde gaat door de maag
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Als je in Latijns-Amerika lekker wilt eten, kun je naar Argentinië gaan voor rood vlees met goede wijn, naar Peru voor heerlijke ceviche, of natuurlijk naar Mexico voor zo’n beetje alles wat ze daar eten. Maar naar Brazilië? Een jaar geleden, toen ik hier nog maar net woonde, was ik niet bepaald een groot fan van de lokale keuken. Het favoriete kostje van de gemiddelde Braziliaan is bonen met rijst. Niet echt mijn ding. En verder vond ik het eten te vet, smaakloos, niks bijzonders eigenlijk.
"Oké, voor goede wijn kun je toch echt beter naar Buenos Aires gaan, maar Brazilië kent fantastische gerechten en unieke producten."
Aangezien ik gek ben op lekker eten, was dat toch een beetje een domper. Een land kan nog zo mooi zijn en de mensen heel aardig, maar als het eten niks is ben ik stiekem toch altijd een beetje teleurgesteld. Maar nu ik hier wat langer woon en het land en de keuken steeds beter heb leren kennen, moet ik toegeven dat het eten toch een stuk beter is dan ik in het begin dacht. Oké, voor goede wijn kun je toch echt beter naar Buenos Aires gaan, maar Brazilië kent fantastische gerechten en unieke producten. En dan heb ik het niet over de beroemde ‘pão de queijo’, een Braziliaans kaasbroodje dat mensen die hier op vakantie zijn geweest waarschijnlijk wel kennen.
Wat betreft vlees doet Brazilië eigenlijk niet onder voor de zuiderburen. Net als de Argentijnen houden de Brazilianen van veel en rood vlees. Eén van de populairste stukken rundvlees is picanha, oftewel staartstuk. De lekkerste manier om picanha te eten is in mijn ogen ‘no rechaud’. Je krijgt dan een soort grilplaat op je tafel met kleine stukjes vlees. Voor de grote eters zijn er ook nog de churrascarias waar je vaak de ‘rodizio’ kunt nemen. Een all-you-can-eat concept, waarbij obers met schalen vlees langskomen en voor een vaste prijs je bord blijven volladen.
"Wat veel mensen niet weten is dat São Paulo namelijk de grootste Japanse gemeenschap ter wereld buiten Japan heeft."
Maar ook visliefhebbers kunnen in Brazilië hun hart ophalen. Naast alle heerlijke vis uit de Amazone, kun je hier ook heel erg goed sushi eten. Wat veel mensen niet weten is dat São Paulo namelijk de grootste Japanse gemeenschap ter wereld buiten Japan heeft. De sushi is meestal erg goed, maar soms wel een beetje verbraziliaanst, met roomkaas en aardbeien bijvoorbeeld.
De Brazilianen zijn namelijk gek op fruit en dat is niet zo vreemd. Er groeien hier ontelbaar veel soorten vruchten. Van exotische soorten waar ik eerder nog nooit van had gehoord, zoals capuaçu, acerola en graviola, tot gewone watermeloenen, ananassen en mango’s. Het aanbod is eindeloos. Onmisbaar in elk Braziliaans huishouden is dan ook de blender, om fruitsmoothies te maken. Een populaire combinatie en mijn persoonlijke favoriet is ananas met munt: een aanrader!
De Brazilianen gooien trouwens meestal wel een enorme lading suiker in hun verse sap. Net als bij de populaire gepureerde açaí-bessen, een lekkernij waar vrijwel iedereen hier gek op is. Overigens is die toegevoegde suiker bij de açaí noodzakelijk. Zonder is het niet te eten, want açaí-bessen zijn heel erg zuur. De açaí is een klein rood besje dat in de Amazone groeit en ontzettend gezond is. De bes zit vol met antioxidanten en zou goed zijn voor je spijsvertering, je haar, je huid: alles eigenlijk. Maar goed, in combinatie met een kilo suiker is het misschien wat minder gezond…
Net als de caipirinha’s, de beroemde Braziliaanse cocktails. Die zijn natuurlijk ook niet goed voor je, maar ze zijn te lekker om te laten staan. En genieten mag best toch? Want uiteindelijk is het zo simpel: liefde gaat door de maag. Ook de liefde voor een land. En wat dat betreft houd ik steeds meer van Brazilië.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... or-de-maag
Liefde gaat door de maag
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Als je in Latijns-Amerika lekker wilt eten, kun je naar Argentinië gaan voor rood vlees met goede wijn, naar Peru voor heerlijke ceviche, of natuurlijk naar Mexico voor zo’n beetje alles wat ze daar eten. Maar naar Brazilië? Een jaar geleden, toen ik hier nog maar net woonde, was ik niet bepaald een groot fan van de lokale keuken. Het favoriete kostje van de gemiddelde Braziliaan is bonen met rijst. Niet echt mijn ding. En verder vond ik het eten te vet, smaakloos, niks bijzonders eigenlijk.
"Oké, voor goede wijn kun je toch echt beter naar Buenos Aires gaan, maar Brazilië kent fantastische gerechten en unieke producten."
Aangezien ik gek ben op lekker eten, was dat toch een beetje een domper. Een land kan nog zo mooi zijn en de mensen heel aardig, maar als het eten niks is ben ik stiekem toch altijd een beetje teleurgesteld. Maar nu ik hier wat langer woon en het land en de keuken steeds beter heb leren kennen, moet ik toegeven dat het eten toch een stuk beter is dan ik in het begin dacht. Oké, voor goede wijn kun je toch echt beter naar Buenos Aires gaan, maar Brazilië kent fantastische gerechten en unieke producten. En dan heb ik het niet over de beroemde ‘pão de queijo’, een Braziliaans kaasbroodje dat mensen die hier op vakantie zijn geweest waarschijnlijk wel kennen.
Wat betreft vlees doet Brazilië eigenlijk niet onder voor de zuiderburen. Net als de Argentijnen houden de Brazilianen van veel en rood vlees. Eén van de populairste stukken rundvlees is picanha, oftewel staartstuk. De lekkerste manier om picanha te eten is in mijn ogen ‘no rechaud’. Je krijgt dan een soort grilplaat op je tafel met kleine stukjes vlees. Voor de grote eters zijn er ook nog de churrascarias waar je vaak de ‘rodizio’ kunt nemen. Een all-you-can-eat concept, waarbij obers met schalen vlees langskomen en voor een vaste prijs je bord blijven volladen.
"Wat veel mensen niet weten is dat São Paulo namelijk de grootste Japanse gemeenschap ter wereld buiten Japan heeft."
Maar ook visliefhebbers kunnen in Brazilië hun hart ophalen. Naast alle heerlijke vis uit de Amazone, kun je hier ook heel erg goed sushi eten. Wat veel mensen niet weten is dat São Paulo namelijk de grootste Japanse gemeenschap ter wereld buiten Japan heeft. De sushi is meestal erg goed, maar soms wel een beetje verbraziliaanst, met roomkaas en aardbeien bijvoorbeeld.
De Brazilianen zijn namelijk gek op fruit en dat is niet zo vreemd. Er groeien hier ontelbaar veel soorten vruchten. Van exotische soorten waar ik eerder nog nooit van had gehoord, zoals capuaçu, acerola en graviola, tot gewone watermeloenen, ananassen en mango’s. Het aanbod is eindeloos. Onmisbaar in elk Braziliaans huishouden is dan ook de blender, om fruitsmoothies te maken. Een populaire combinatie en mijn persoonlijke favoriet is ananas met munt: een aanrader!
De Brazilianen gooien trouwens meestal wel een enorme lading suiker in hun verse sap. Net als bij de populaire gepureerde açaí-bessen, een lekkernij waar vrijwel iedereen hier gek op is. Overigens is die toegevoegde suiker bij de açaí noodzakelijk. Zonder is het niet te eten, want açaí-bessen zijn heel erg zuur. De açaí is een klein rood besje dat in de Amazone groeit en ontzettend gezond is. De bes zit vol met antioxidanten en zou goed zijn voor je spijsvertering, je haar, je huid: alles eigenlijk. Maar goed, in combinatie met een kilo suiker is het misschien wat minder gezond…
Net als de caipirinha’s, de beroemde Braziliaanse cocktails. Die zijn natuurlijk ook niet goed voor je, maar ze zijn te lekker om te laten staan. En genieten mag best toch? Want uiteindelijk is het zo simpel: liefde gaat door de maag. Ook de liefde voor een land. En wat dat betreft houd ik steeds meer van Brazilië.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... or-de-maag
Re: Sandra Korstjens.
03 november 2013 06:30
Zelfs de boot is onverkoopbaar
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Begin vorig jaar was hij nog de rijkste man van Brazilië: Eike Batista. Met een geschat vermogen van ruim 25 miljard euro kon hij zich een zich een luxeleven vol dure sportauto’s en prachtige privéjets veroorloven. En natuurlijk zijn grote trots: zijn enorme jacht de Pink Fleet.
Batista’s vermogen bezorgde hem in 2012 zelfs de zevende plek op de lijst van rijkste mensen ter wereld van zakenblad Forbes. Helaas voor hem zijn die tijden inmiddels voorbij. Vandaag viert Eike Batista zijn 57e verjaardag. Maar hij heeft weinig reden voor een feestje.
Zijn oliebedrijf OGX staat namelijk aan de rand van een faillissement. Afgelopen woensdag vroeg het bedrijf uitstel van betaling aan voor een bedrag van 45 miljoen dollar aan rente op obligatieleningen. Die rente had al op 1 oktober betaald moeten worden. Onderhandelingen met de schuldeisers liepen tot nu toe op niets uit. En daarmee lijkt de toekomst voor Eike Batista steeds somberder te worden.
"Dat zijn vader minister van Mijnen en Energie was en bovendien de directeur van het enorme mijnbedrijf Vale had daar volgens Batista overigens niets mee te maken"
Het moet een bittere pil zijn voor de man die op z’n 24e zijn eerste miljoenen in de mijnindustrie bij elkaar verdiende. Dat zijn vader minister van Mijnen en Energie was en bovendien de directeur van het enorme mijnbedrijf Vale had daar volgens Batista overigens niets mee te maken. Hij heeft zijn fortuin gewoon bij elkaar verdiend door hard te werken, aldus Batista zelf.
Miljonair werd Eike Batista al in de jaren 80, maar zijn grote slag sloeg hij in het nieuwe millennium, in de jaren dat investeerders Brazilië ontdekten en de groei van de Braziliaanse economie geen grenzen leek te kennen. De miljardair bracht zijn ondernemingen naar de beurs en Batista groeide uit tot het symbool van de economische ‘boom’ in Brazilië en het optimisme dat daarmee gepaard ging.
Batista hielp vervolgens ‘zijn stad’ Rio de Janeiro bij het binnenslepen van de Olympische Spelen in 2016 en poseerde trots naast de peperdure Mercedes-Benz die hij in zijn woonkamer had staan. Bescheidenheid kwam niet in zijn woordenboek voor. Tegen iedereen die het wilde horen zei Batista dat hij de rijkste man ter wereld zou worden.
Totdat alles in elkaar stortte.
Oliebedrijf OGX, zijn voormalige paradepaardje, zorgde uiteindelijk voor Batista’s ondergang. De miljardair richtte OGX in 2007 op en kocht meteen de beste managers weg bij staatsoliebedrijf Petrobras. Maar zijn ‘dreamteam’ bracht hem geen geluk. De olievelden van OGX bleken namelijk een stuk minder lucratief dan gedacht. De waarde van het aandeel OGX is nu dan ook tot een dieptepunt gedaald. En daarmee is een groot deel van Batista’s vermogen verdampt.
Nu de voormalig miljardair dieper dan ooit is gezonken, waren veel media er als de kippen bij om Batista opnieuw te bestempelen als symbool. Deze keer wordt hij uiteraard niet gelinkt aan de economische opkomst, maar aan de economische neergang van Brazilië. In het BRIC-land gaat het de laatste tijd namelijk ook niet meer zo lekker als voorheen.
"Nu de voormalig miljardair aan de grond zit, betekent dat dus niet dat de Braziliaanse economie er ook zo aan toe is"
Maar net zoals het optimisme van een paar jaar geleden over de Braziliaanse economie overdreven was, zo is het groeiende pessimisme over de huidige stand van zaken ook niet helemaal terecht. Daardoor is het in dit opzicht net zo onzinnig om belang te hechten aan de val van Batista, als het was om belang te hechten aan zijn opkomst. Batista is niet Brazilië, ook al geloofde hij dat misschien wel.
Nu de voormalig miljardair aan de grond zit, betekent dat dus niet dat de Braziliaanse economie er ook zo aan toe is. Toegegeven, Brazilië doet het niet meer zo goed als in voorgaande jaren. Toch wordt er voor dit jaar nog steeds een economische groei van 2,47 procent verwacht. En vergeleken met omringende landen zoals Argentinië en Venezuela is de economie in Brazilië stukken stabieler.
Bovendien zijn er nog genoeg miljardairs over in Brazilië. De opvolger van Eike Batista als rijkste man van het land is bijvoorbeeld Jorge Paulo Lemann. Deze sportieve miljardair, een voormalig professioneel tennisspeler die ooit op Wimbledon speelde, werd ironisch genoeg rijk met hamburgers en bier. Zijn geschatte vermogen van 12,6 miljard euro is natuurlijk een schijntje vergeleken bij de 25 miljard die Batista ooit waard was.
Maar Batista kan van zo’n vermogen op dit moment alleen maar dromen. Ach, ‘dan verkoop je toch gewoon de boot?’, denkt u misschien. Maar ook deze wijze raad uit een beroemde Nederlandse reclame kan Eike Batista niet redden. Want zelfs de boot bleek onverkoopbaar. De Pink Fleet wordt nu dan ook ontmanteld en in delen verkocht. Fijne verjaardag, meneer Batista.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... erkoopbaar
Zelfs de boot is onverkoopbaar
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Begin vorig jaar was hij nog de rijkste man van Brazilië: Eike Batista. Met een geschat vermogen van ruim 25 miljard euro kon hij zich een zich een luxeleven vol dure sportauto’s en prachtige privéjets veroorloven. En natuurlijk zijn grote trots: zijn enorme jacht de Pink Fleet.
Batista’s vermogen bezorgde hem in 2012 zelfs de zevende plek op de lijst van rijkste mensen ter wereld van zakenblad Forbes. Helaas voor hem zijn die tijden inmiddels voorbij. Vandaag viert Eike Batista zijn 57e verjaardag. Maar hij heeft weinig reden voor een feestje.
Zijn oliebedrijf OGX staat namelijk aan de rand van een faillissement. Afgelopen woensdag vroeg het bedrijf uitstel van betaling aan voor een bedrag van 45 miljoen dollar aan rente op obligatieleningen. Die rente had al op 1 oktober betaald moeten worden. Onderhandelingen met de schuldeisers liepen tot nu toe op niets uit. En daarmee lijkt de toekomst voor Eike Batista steeds somberder te worden.
"Dat zijn vader minister van Mijnen en Energie was en bovendien de directeur van het enorme mijnbedrijf Vale had daar volgens Batista overigens niets mee te maken"
Het moet een bittere pil zijn voor de man die op z’n 24e zijn eerste miljoenen in de mijnindustrie bij elkaar verdiende. Dat zijn vader minister van Mijnen en Energie was en bovendien de directeur van het enorme mijnbedrijf Vale had daar volgens Batista overigens niets mee te maken. Hij heeft zijn fortuin gewoon bij elkaar verdiend door hard te werken, aldus Batista zelf.
Miljonair werd Eike Batista al in de jaren 80, maar zijn grote slag sloeg hij in het nieuwe millennium, in de jaren dat investeerders Brazilië ontdekten en de groei van de Braziliaanse economie geen grenzen leek te kennen. De miljardair bracht zijn ondernemingen naar de beurs en Batista groeide uit tot het symbool van de economische ‘boom’ in Brazilië en het optimisme dat daarmee gepaard ging.
Batista hielp vervolgens ‘zijn stad’ Rio de Janeiro bij het binnenslepen van de Olympische Spelen in 2016 en poseerde trots naast de peperdure Mercedes-Benz die hij in zijn woonkamer had staan. Bescheidenheid kwam niet in zijn woordenboek voor. Tegen iedereen die het wilde horen zei Batista dat hij de rijkste man ter wereld zou worden.
Totdat alles in elkaar stortte.
Oliebedrijf OGX, zijn voormalige paradepaardje, zorgde uiteindelijk voor Batista’s ondergang. De miljardair richtte OGX in 2007 op en kocht meteen de beste managers weg bij staatsoliebedrijf Petrobras. Maar zijn ‘dreamteam’ bracht hem geen geluk. De olievelden van OGX bleken namelijk een stuk minder lucratief dan gedacht. De waarde van het aandeel OGX is nu dan ook tot een dieptepunt gedaald. En daarmee is een groot deel van Batista’s vermogen verdampt.
Nu de voormalig miljardair dieper dan ooit is gezonken, waren veel media er als de kippen bij om Batista opnieuw te bestempelen als symbool. Deze keer wordt hij uiteraard niet gelinkt aan de economische opkomst, maar aan de economische neergang van Brazilië. In het BRIC-land gaat het de laatste tijd namelijk ook niet meer zo lekker als voorheen.
"Nu de voormalig miljardair aan de grond zit, betekent dat dus niet dat de Braziliaanse economie er ook zo aan toe is"
Maar net zoals het optimisme van een paar jaar geleden over de Braziliaanse economie overdreven was, zo is het groeiende pessimisme over de huidige stand van zaken ook niet helemaal terecht. Daardoor is het in dit opzicht net zo onzinnig om belang te hechten aan de val van Batista, als het was om belang te hechten aan zijn opkomst. Batista is niet Brazilië, ook al geloofde hij dat misschien wel.
Nu de voormalig miljardair aan de grond zit, betekent dat dus niet dat de Braziliaanse economie er ook zo aan toe is. Toegegeven, Brazilië doet het niet meer zo goed als in voorgaande jaren. Toch wordt er voor dit jaar nog steeds een economische groei van 2,47 procent verwacht. En vergeleken met omringende landen zoals Argentinië en Venezuela is de economie in Brazilië stukken stabieler.
Bovendien zijn er nog genoeg miljardairs over in Brazilië. De opvolger van Eike Batista als rijkste man van het land is bijvoorbeeld Jorge Paulo Lemann. Deze sportieve miljardair, een voormalig professioneel tennisspeler die ooit op Wimbledon speelde, werd ironisch genoeg rijk met hamburgers en bier. Zijn geschatte vermogen van 12,6 miljard euro is natuurlijk een schijntje vergeleken bij de 25 miljard die Batista ooit waard was.
Maar Batista kan van zo’n vermogen op dit moment alleen maar dromen. Ach, ‘dan verkoop je toch gewoon de boot?’, denkt u misschien. Maar ook deze wijze raad uit een beroemde Nederlandse reclame kan Eike Batista niet redden. Want zelfs de boot bleek onverkoopbaar. De Pink Fleet wordt nu dan ook ontmanteld en in delen verkocht. Fijne verjaardag, meneer Batista.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... erkoopbaar
Re: Sandra Korstjens.
10 november 2013 06:30
Braziliaanse kunst ligt op straat
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Vanaf het balkon van mijn nieuwe appartement kan ik het goed zien: een vaalgroen gebouw van zes verdiepingen hoog. Niet bepaald het mooiste optrekje in de omgeving. De meeste luiken zitten dicht en het ziet er weinig uitnodigend uit. Ik vraag me af of er überhaupt wel iemand woont. Maar het is niet de lelijkheid van het pand die me als eerste opviel. Bovenaan het gebouw, vlak onder de rand van het dak staat namelijk een serie metershoge geheimzinnige zwarte tekens gekrabbeld.
Dit gebouw is niet het enige waar deze mysterieuze tekens op geschreven zijn. Overal waar je komt in São Paulo zie je dit soort graffiti: op kantoorgebouwen, huizen, schuttingen, langs de snelweg, in de metro, je kunt het zo gek niet bedenken of het is beschilderd. De naam van deze vorm van straatkunst is 'pichachão'. Hoewel, kunst… De meeste Brazilianen zien het als vandalisme. Maar de 'pichadores', degenen die tekens op gebouwen schilderen, zijn trots op hun werk.
Deze week zag ik een interessante documentaire op internet over het werk van de pichadores, die mijn kijk op de lelijke tekens veranderde (de documentaire is hier te bekijken met Engelse ondertiteling). De huidige vorm van pichachão is ontstaan in de jaren tachtig en de letters die worden gebruikt zijn beïnvloed door de logo's van populaire rockbands uit die periode, zoals ACDC, Iron Maiden en Kiss. Die logo’s waren op hun beurt geïnspireerd op Angelsaksische runen.
"Pichachão is illegaal en wordt door de Braziliaanse politie hard afgestraft"
In de documentaire worden drie redenen gegeven waarom de pichadores doen wat ze doen. De eerste reden is simpelweg voor de kick. Vaak staan de letters namelijk op de meest onmogelijke plaatsen. In het begin van de documentaire is te zien hoe een aantal jongens een hoge flat beklimmen. Ik krijg zelf al pijn in mijn buik als ik ernaar kijk, want het is zeker niet zonder gevaar. Maar onder de pichadores geldt: hoe moeilijker een plek te bereiken is, hoe meer erkenning je krijgt je voor werk.
Die sociale erkenning is de tweede reden. Het gaat dan om de erkenning van andere pichadores, maar ook om erkenning in de maatschappij. Vaak zijn het arme jongens uit de sloppenwijken die dit doen. Ze voelen zich mislukt en buitengesloten uit de maatschappij. Door hun tekens op gebouwen in de rijkere delen van de stad te schilderen, laten ze hun stempel achter. Ze betekenen iets. Pichachão is dan ook een vorm van protest, en dat is de derde reden om het te doen. Met hun werk protesteren de pichadores tegen de ongelijkheid in de samenleving.
Pichachão is illegaal en wordt door de Braziliaanse politie hard afgestraft. Maar dat geldt niet voor alle straatkunst hier. De andere populaire vorm van graffiti wordt simpelweg aangeduid als 'grafite' en is niet te vergelijken met pichachão. Grafite wordt vaak juist erg gewaardeerd en de meeste kunstenaars worden door de politie met rust gelaten. Sommige Brazilianen laten hun lege buitenmuren zelfs met opzet beschilderen door een grafite-kunstenaar, zodat de muren bespaard blijven van de 'lelijke pichachão'.
"Blijkbaar was tieneridool Justin Bieber ook onder de indruk van de straatkunst hier"
Sommige Braziliaanse grafite-artiesten uit São Paulo groeiden zelfs uit tot beroemde kunstenaars. Zoals bijvoorbeeld 'Os Gêmeos', de tweeling. Gustavo en Otavio Pandolfo reizen nu betaald de wereld over om met hun graffiti het straatbeeld op te vrolijken. In Nederland kun je hun werk in Heerlen bewonderen.
Ik moet toegeven, de grafite die je hier ziet is inderdaad vaak prachtig. Hieronder twee voorbeelden van graffiti die ik tegenkwam:
Eén van mijn favoriete plekken in São Paulo is dan ook 'Beco do Batman', het steegje van Batman. Het staat geloof ik niet in veel reisgidsen beschreven en niet alle taxichauffeurs kennen het. Maar mocht u São Paulo bezoeken, ga dan vooral naar Rua Gonçalo Afonso, de officiële naam van Beco do Batman. Dit straatje is van onder tot boven beschilderd met de meest prachtige en kleurrijke taferelen.
Blijkbaar was tieneridool Justin Bieber ook onder de indruk van de straatkunst hier. Hij besloot deze week in ieder geval om zelf ook een poging te wagen. Dinsdagochtend kladderde hij in alle vroegte de zijkant van een hotel in Rio de Janeiro vol. De Braziliaanse politie was 'not amused' en gaf de popster een boete. Ik vermoed dat het werk van Bieber geen sociale boodschap had en ook niet de standaard haalt van de meeste grafite-kunstenaars. Hoewel zijn 'Beliebers' (z’n hardcore fans) het vast prachtig vonden.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -op-straat
Braziliaanse kunst ligt op straat
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Vanaf het balkon van mijn nieuwe appartement kan ik het goed zien: een vaalgroen gebouw van zes verdiepingen hoog. Niet bepaald het mooiste optrekje in de omgeving. De meeste luiken zitten dicht en het ziet er weinig uitnodigend uit. Ik vraag me af of er überhaupt wel iemand woont. Maar het is niet de lelijkheid van het pand die me als eerste opviel. Bovenaan het gebouw, vlak onder de rand van het dak staat namelijk een serie metershoge geheimzinnige zwarte tekens gekrabbeld.
Dit gebouw is niet het enige waar deze mysterieuze tekens op geschreven zijn. Overal waar je komt in São Paulo zie je dit soort graffiti: op kantoorgebouwen, huizen, schuttingen, langs de snelweg, in de metro, je kunt het zo gek niet bedenken of het is beschilderd. De naam van deze vorm van straatkunst is 'pichachão'. Hoewel, kunst… De meeste Brazilianen zien het als vandalisme. Maar de 'pichadores', degenen die tekens op gebouwen schilderen, zijn trots op hun werk.
Deze week zag ik een interessante documentaire op internet over het werk van de pichadores, die mijn kijk op de lelijke tekens veranderde (de documentaire is hier te bekijken met Engelse ondertiteling). De huidige vorm van pichachão is ontstaan in de jaren tachtig en de letters die worden gebruikt zijn beïnvloed door de logo's van populaire rockbands uit die periode, zoals ACDC, Iron Maiden en Kiss. Die logo’s waren op hun beurt geïnspireerd op Angelsaksische runen.
"Pichachão is illegaal en wordt door de Braziliaanse politie hard afgestraft"
In de documentaire worden drie redenen gegeven waarom de pichadores doen wat ze doen. De eerste reden is simpelweg voor de kick. Vaak staan de letters namelijk op de meest onmogelijke plaatsen. In het begin van de documentaire is te zien hoe een aantal jongens een hoge flat beklimmen. Ik krijg zelf al pijn in mijn buik als ik ernaar kijk, want het is zeker niet zonder gevaar. Maar onder de pichadores geldt: hoe moeilijker een plek te bereiken is, hoe meer erkenning je krijgt je voor werk.
Die sociale erkenning is de tweede reden. Het gaat dan om de erkenning van andere pichadores, maar ook om erkenning in de maatschappij. Vaak zijn het arme jongens uit de sloppenwijken die dit doen. Ze voelen zich mislukt en buitengesloten uit de maatschappij. Door hun tekens op gebouwen in de rijkere delen van de stad te schilderen, laten ze hun stempel achter. Ze betekenen iets. Pichachão is dan ook een vorm van protest, en dat is de derde reden om het te doen. Met hun werk protesteren de pichadores tegen de ongelijkheid in de samenleving.
Pichachão is illegaal en wordt door de Braziliaanse politie hard afgestraft. Maar dat geldt niet voor alle straatkunst hier. De andere populaire vorm van graffiti wordt simpelweg aangeduid als 'grafite' en is niet te vergelijken met pichachão. Grafite wordt vaak juist erg gewaardeerd en de meeste kunstenaars worden door de politie met rust gelaten. Sommige Brazilianen laten hun lege buitenmuren zelfs met opzet beschilderen door een grafite-kunstenaar, zodat de muren bespaard blijven van de 'lelijke pichachão'.
"Blijkbaar was tieneridool Justin Bieber ook onder de indruk van de straatkunst hier"
Sommige Braziliaanse grafite-artiesten uit São Paulo groeiden zelfs uit tot beroemde kunstenaars. Zoals bijvoorbeeld 'Os Gêmeos', de tweeling. Gustavo en Otavio Pandolfo reizen nu betaald de wereld over om met hun graffiti het straatbeeld op te vrolijken. In Nederland kun je hun werk in Heerlen bewonderen.
Ik moet toegeven, de grafite die je hier ziet is inderdaad vaak prachtig. Hieronder twee voorbeelden van graffiti die ik tegenkwam:
Eén van mijn favoriete plekken in São Paulo is dan ook 'Beco do Batman', het steegje van Batman. Het staat geloof ik niet in veel reisgidsen beschreven en niet alle taxichauffeurs kennen het. Maar mocht u São Paulo bezoeken, ga dan vooral naar Rua Gonçalo Afonso, de officiële naam van Beco do Batman. Dit straatje is van onder tot boven beschilderd met de meest prachtige en kleurrijke taferelen.
Blijkbaar was tieneridool Justin Bieber ook onder de indruk van de straatkunst hier. Hij besloot deze week in ieder geval om zelf ook een poging te wagen. Dinsdagochtend kladderde hij in alle vroegte de zijkant van een hotel in Rio de Janeiro vol. De Braziliaanse politie was 'not amused' en gaf de popster een boete. Ik vermoed dat het werk van Bieber geen sociale boodschap had en ook niet de standaard haalt van de meeste grafite-kunstenaars. Hoewel zijn 'Beliebers' (z’n hardcore fans) het vast prachtig vonden.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -op-straat
Re: Sandra Korstjens.
24 november 2013 06:34
De gevaarlijkste plek is thuis
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
'Para, para!' Verschrikt kijk ik op van m’n laptop. 'Stop, stop!' Opnieuw hoor ik het geschreeuw. Het klinkt ver weg, maar de angst in de stem van de vrouw is onmiskenbaar. Ik ren naar het raam. Komt het van buiten? Maar de straat onder me is verlaten. Dan hoor ik het geschreeuw opnieuw. Wacht even, het is dichterbij dan ik dacht. Ik loop het balkon op en ga over de reling hangen. Nu hoor ik het gegil nog duidelijker. Het komt uit een van de andere appartementen in de hoge woontoren waar ik woon. Om het betreffende balkon is gaas tegen vogels gespannen. Tot mijn afschuw zie ik opeens dat er iemand tegen het gaas aan wordt geduwd. ‘Stop, stop!’ Ik hoor de paniek in de stem van de vrouw.
Intussen heeft mijn man de portier van het gebouw al gewaarschuwd. Gelukkig zijn we niet de enigen die alarm hebben geslagen. Volgens de portier kwam de echtgenoot van de vrouw compleet dronken thuis. De conciërge is al binnen en de politie is onderweg.
'Dagelijks worden wereldwijd miljoenen vrouwen mishandeld door hun partner'
Hoewel het voor mij de eerste keer is dat ik direct wordt geconfronteerd met huiselijk geweld, is deze situatie helaas geen uitzondering. Dagelijks worden wereldwijd miljoenen vrouwen mishandeld door hun partner. Ook in Latijns-Amerika is het probleem enorm. De cijfers lopen uiteen, maar alleen al in Brazilië zouden elke dag tien vrouwen om het leven komen door huiselijk geweld.
Volgens recent onderzoek van de VN-Vrouwenorganisatie wordt in mijn woonplaats São Paulo zelfs elke 15 seconden een vrouw aangevallen. Dat betekent dus dat 2 à 3 vrouwen in São Paulo het slachtoffer werden van geweld vanaf het moment dat u deze column begon te lezen. En in tegenstelling tot geweld tegen mannen, vinden de meeste aanvallen op vrouwen thuis plaats. Ironisch, in een land waar een groot deel van de bevolking tralies voor hun ramen plaatst om zich te beschermen tegen geweld. Uiteindelijk is hun eigen huis voor veel vrouwen een veel gevaarlijker plek dan de straat.
'Twee weken nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen probeerde haar man haar te elektrocuteren in de douche'
Eén van de bekendste slachtoffers van huiselijk geweld in Brazilië is Maria da Penha. Maria’s man probeerde haar in 1983 tot twee keer toe te vermoorden. De eerste keer schoot hij op haar terwijl ze lag te slapen. Maria overleefde de schietpartij, maar raakte verlamd. Twee weken nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen probeerde haar man haar te elektrocuteren in de douche. Weer mislukte zijn moordpoging. Maria voerde vervolgens een jarenlange strijd om haar echtgenoot in de gevangenis te krijgen.
Lange tijd liep dat op niets uit en de zaak werd steeds opnieuw uitgesteld. Totdat Maria eind jaren negentig naar het Inter-Amerikaans Hof voor de Mensenrechten stapte. Het hof besliste dat Maria’s rechten op juridische bescherming en een eerlijk proces waren geschonden en dat de Braziliaanse overheid schuldig was aan nalatigheid.
'Als eerbetoon aan Maria da Penha is de wet naar haar vernoemd'
Na de uitspraak van het hof verdween Maria’s ex-man, bijna twintig jaar na zijn moordpogingen, alsnog achter de tralies. Helaas kwam hij twee jaar later alweer vrij. Maria zelf werd het boegbeeld voor Braziliaanse vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. In navolging van de uitspraak van het Inter-Amerikaans Hof nam de Braziliaanse overheid in 2006 een wet aan om vrouwen beter te beschermen tegen huiselijk geweld. Als eerbetoon aan Maria da Penha is de wet naar haar vernoemd. Er werden onder meer speciale rechtbanken ingesteld en de straffen voor huiselijk geweld werden verhoogd.
De invoering van de wet heeft ertoe geleid dat meer vrouwen nu aangifte doen tegen hun partner. En er zijn de laatste jaren ook meer daders veroordeeld. Maar helaas betekent dat niet automatisch dat er tegenwoordig minder slachtoffers zijn. Het aantal vrouwen dat de afgelopen tien jaar door huiselijk geweld om het leven kwam, is relatief gezien namelijk gelijk gebleven. Bovendien zijn er nog genoeg vrouwen die geen aangifte doen.
'Toch besloot ze om geen aangifte tegen haar echtgenoot te doen, omdat ze niet wilde dat hij de gevangenis in zou gaan'
De dag nadat mijn buurvrouw door haar man werd mishandeld, kom ik de conciërge van het gebouw tegen. Ik vraag hem hoe het met haar is afgelopen. Hij vertelt me dat hij het stel binnen aantrof. De man had een mes vast en de vrouw had een bloedende hand. Toch besloot ze om geen aangifte tegen haar echtgenoot te doen, omdat ze niet wilde dat hij de gevangenis in zou gaan. Haar ouders hebben haar uiteindelijk opgevangen en de man schaamt zich kapot.
Of het stel, dat twee kleine kinderen heeft, nog bij elkaar is, weet ik niet. Ik hoop dat mijn buurvrouw de kracht en moed heeft om bij haar man weg te gaan. Want deze keer had ze ‘geluk’. Het gaas dat normaal gesproken als bescherming tegen vogels dient, beschermde dit keer mijn buurvrouw tegen een val van het balkon. Maar ik moet er niet aan denken wat er zonder dat gaas was gebeurd.
Helaas zullen er ook vandaag weer vrouwen zijn die de mishandeling door hun man niet overleven. Staat u daarom alstublieft nog even stil bij al die vrouwen die, terwijl u deze column las, werden mishandeld en misschien zelfs werden gedood. Niet alleen in Brazilië en in Nederland, maar over de hele wereld. Want huiselijk geweld is helaas een probleem van alle culturen, van alle tijden en van alle sociale klassen. En mijn Braziliaanse buurvrouw kon net zo goed úw buurvrouw zijn, of misschien wel uzelf.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... plek-thuis
De gevaarlijkste plek is thuis
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
'Para, para!' Verschrikt kijk ik op van m’n laptop. 'Stop, stop!' Opnieuw hoor ik het geschreeuw. Het klinkt ver weg, maar de angst in de stem van de vrouw is onmiskenbaar. Ik ren naar het raam. Komt het van buiten? Maar de straat onder me is verlaten. Dan hoor ik het geschreeuw opnieuw. Wacht even, het is dichterbij dan ik dacht. Ik loop het balkon op en ga over de reling hangen. Nu hoor ik het gegil nog duidelijker. Het komt uit een van de andere appartementen in de hoge woontoren waar ik woon. Om het betreffende balkon is gaas tegen vogels gespannen. Tot mijn afschuw zie ik opeens dat er iemand tegen het gaas aan wordt geduwd. ‘Stop, stop!’ Ik hoor de paniek in de stem van de vrouw.
Intussen heeft mijn man de portier van het gebouw al gewaarschuwd. Gelukkig zijn we niet de enigen die alarm hebben geslagen. Volgens de portier kwam de echtgenoot van de vrouw compleet dronken thuis. De conciërge is al binnen en de politie is onderweg.
'Dagelijks worden wereldwijd miljoenen vrouwen mishandeld door hun partner'
Hoewel het voor mij de eerste keer is dat ik direct wordt geconfronteerd met huiselijk geweld, is deze situatie helaas geen uitzondering. Dagelijks worden wereldwijd miljoenen vrouwen mishandeld door hun partner. Ook in Latijns-Amerika is het probleem enorm. De cijfers lopen uiteen, maar alleen al in Brazilië zouden elke dag tien vrouwen om het leven komen door huiselijk geweld.
Volgens recent onderzoek van de VN-Vrouwenorganisatie wordt in mijn woonplaats São Paulo zelfs elke 15 seconden een vrouw aangevallen. Dat betekent dus dat 2 à 3 vrouwen in São Paulo het slachtoffer werden van geweld vanaf het moment dat u deze column begon te lezen. En in tegenstelling tot geweld tegen mannen, vinden de meeste aanvallen op vrouwen thuis plaats. Ironisch, in een land waar een groot deel van de bevolking tralies voor hun ramen plaatst om zich te beschermen tegen geweld. Uiteindelijk is hun eigen huis voor veel vrouwen een veel gevaarlijker plek dan de straat.
'Twee weken nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen probeerde haar man haar te elektrocuteren in de douche'
Eén van de bekendste slachtoffers van huiselijk geweld in Brazilië is Maria da Penha. Maria’s man probeerde haar in 1983 tot twee keer toe te vermoorden. De eerste keer schoot hij op haar terwijl ze lag te slapen. Maria overleefde de schietpartij, maar raakte verlamd. Twee weken nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen probeerde haar man haar te elektrocuteren in de douche. Weer mislukte zijn moordpoging. Maria voerde vervolgens een jarenlange strijd om haar echtgenoot in de gevangenis te krijgen.
Lange tijd liep dat op niets uit en de zaak werd steeds opnieuw uitgesteld. Totdat Maria eind jaren negentig naar het Inter-Amerikaans Hof voor de Mensenrechten stapte. Het hof besliste dat Maria’s rechten op juridische bescherming en een eerlijk proces waren geschonden en dat de Braziliaanse overheid schuldig was aan nalatigheid.
'Als eerbetoon aan Maria da Penha is de wet naar haar vernoemd'
Na de uitspraak van het hof verdween Maria’s ex-man, bijna twintig jaar na zijn moordpogingen, alsnog achter de tralies. Helaas kwam hij twee jaar later alweer vrij. Maria zelf werd het boegbeeld voor Braziliaanse vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. In navolging van de uitspraak van het Inter-Amerikaans Hof nam de Braziliaanse overheid in 2006 een wet aan om vrouwen beter te beschermen tegen huiselijk geweld. Als eerbetoon aan Maria da Penha is de wet naar haar vernoemd. Er werden onder meer speciale rechtbanken ingesteld en de straffen voor huiselijk geweld werden verhoogd.
De invoering van de wet heeft ertoe geleid dat meer vrouwen nu aangifte doen tegen hun partner. En er zijn de laatste jaren ook meer daders veroordeeld. Maar helaas betekent dat niet automatisch dat er tegenwoordig minder slachtoffers zijn. Het aantal vrouwen dat de afgelopen tien jaar door huiselijk geweld om het leven kwam, is relatief gezien namelijk gelijk gebleven. Bovendien zijn er nog genoeg vrouwen die geen aangifte doen.
'Toch besloot ze om geen aangifte tegen haar echtgenoot te doen, omdat ze niet wilde dat hij de gevangenis in zou gaan'
De dag nadat mijn buurvrouw door haar man werd mishandeld, kom ik de conciërge van het gebouw tegen. Ik vraag hem hoe het met haar is afgelopen. Hij vertelt me dat hij het stel binnen aantrof. De man had een mes vast en de vrouw had een bloedende hand. Toch besloot ze om geen aangifte tegen haar echtgenoot te doen, omdat ze niet wilde dat hij de gevangenis in zou gaan. Haar ouders hebben haar uiteindelijk opgevangen en de man schaamt zich kapot.
Of het stel, dat twee kleine kinderen heeft, nog bij elkaar is, weet ik niet. Ik hoop dat mijn buurvrouw de kracht en moed heeft om bij haar man weg te gaan. Want deze keer had ze ‘geluk’. Het gaas dat normaal gesproken als bescherming tegen vogels dient, beschermde dit keer mijn buurvrouw tegen een val van het balkon. Maar ik moet er niet aan denken wat er zonder dat gaas was gebeurd.
Helaas zullen er ook vandaag weer vrouwen zijn die de mishandeling door hun man niet overleven. Staat u daarom alstublieft nog even stil bij al die vrouwen die, terwijl u deze column las, werden mishandeld en misschien zelfs werden gedood. Niet alleen in Brazilië en in Nederland, maar over de hele wereld. Want huiselijk geweld is helaas een probleem van alle culturen, van alle tijden en van alle sociale klassen. En mijn Braziliaanse buurvrouw kon net zo goed úw buurvrouw zijn, of misschien wel uzelf.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... plek-thuis
Re: Sandra Korstjens.
01 december 2013 07:37
God is voor São Paulo
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Afgelopen woensdag was het weer zover. Tegenslag nummer ik-weet-niet-hoeveel in de aanloop naar het WK in Brazilië. Op de bouwplaats van het nieuwe WK-stadion in São Paulo waar op 12 juni de openingswedstrijd gespeeld moet worden, bezweek een kraan onder het gewicht van een grote metalen structuur. Die kwam vervolgens bovenop het stadion in aanbouw terecht. Twee bouwvakkers kwamen om het leven en de bouw van het stadion heeft een flinke vertraging opgelopen.
São Paulo is niet de enige plek waar de voorbereidingen niet op schema liggen.
Natuurlijk verlopen de voorbereidingen op een WK vrijwel nooit vlekkeloos. Ook in Zuid-Afrika en zelfs in het normaal gesproken goed georganiseerde Duitsland traden problemen op bij de bouw van de stadions. Maar de problemen in Brazilië blijven zich opstapelen, terwijl het aanstaande vrijdag al tijd is voor de loting. Dan wordt bekend welke landen tegen elkaar moeten spelen in de groepsfase en in welke steden ze mogen aantreden. Het was de bedoeling dat alle stadions de komende maand klaar zouden zijn. Maar São Paulo is niet de enige plek waar de voorbereidingen niet op schema liggen.
Zo werd vlak voor het ongeluk in São Paulo bekend dat ook het stadion in Cuiabá de oorspronkelijke deadline van de FIFA niet haalt. Eén van de problemen daar was een juridisch geschil over welk bedrijf de stoeltjes voor het nieuwe stadion mag leveren. Door de vertraging is de Arena Pantanal in Cuiabá nu op zijn vroegst pas in de tweede helft van januari klaar.
In São Paulo stond al een stadion dat voor relatief weinig geld verbouwd had kunnen worden.
Andere stadions hebben hun bouwplannen, al dan niet onder druk van de FIFA, moeten aanpassen om de deadline in december alsnog te halen. Het stadion in Manaus zou bijvoorbeeld het duurzaamste stadion van het land worden. Maar dat bleek iets te ambitieus. Zo sneuvelde onder meer een systeem om zonne-energie op te wekken. En ook het uitschuifbare dak dat bij het stadion in de stad Curitiba geplaatst had moeten worden, is geschrapt.
Terug naar São Paulo, waar de race tegen de klok na het ongeluk van afgelopen woensdag alleen maar groter is geworden. Toch bijzonder, want in São Paulo stond namelijk al een stadion dat voor relatief weinig geld verbouwd had kunnen worden om aan de FIFA-eisen te voldoen. Maar dat stadion is van voetbalclub FC São Paulo. En ex-president Lula is groot fan van Corinthians, de grote rivaal van São Paulo. Kwade tongen fluisteren dat voetbalclub Corinthians puur vanwege Lula’s voorkeur een gloednieuw stadion kreeg dat tijdens het WK kan worden gebruikt. Maar in dat nieuwe stadion zit nu een groot gat.
In het jaar dat ik hier woon heb ik inmiddels geleerd dat uiteindelijk altijd alles 'goed' komt in Brazilië. De Nederlandse Sandra die altijd overal controle over wil hebben, is hier afgelopen jaar dan ook steeds meer veranderd in een Braziliaanse Sandra die vertrouwt op een goede afloop. Maar deze keer twijfel ik toch een beetje. Niet of de stadions afkomen. Want dat komen ze hoe dan ook. Maar ik vraag me wel af op welke manier.
Persoonlijk zit ik niet zo lekker onder een dak dat in alle haast is gerepareerd.
In 2007 werd in Rio de Janeiro namelijk het Olympisch Stadion João Havelange geopend. Dat stadion moet straks in 2016 worden gebruikt tijdens de Olympische Spelen. Maar op dit moment is het dicht. Amper zes jaar nadat het stadion in gebruik werd genomen, werden afgelopen jaar ernstige constructiefouten in het dak ontdekt. En net als het WK-stadion in São Paulo kwam ook dit bouwwerk onder leiding van de Braziliaanse bouwgigant Odebrecht tot stand. Ik wil de voetbalfans natuurlijk niet bang maken. Maar echt veel goeds belooft dit niet. En persoonlijk zit ik ook niet zo lekker onder een dak dat in alle haast is gerepareerd.
De Brazilianen roepen altijd te pas en te onpas dat alles goed komt 'se Deus quiser', oftewel 'als God het wil'. Zelf ben ik niet religieus, maar misschien wil God wel geen openingswedstrijd in São Paulo. Of Hij is gewoon fan van FC São Paulo.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -sao-paulo
God is voor São Paulo
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Afgelopen woensdag was het weer zover. Tegenslag nummer ik-weet-niet-hoeveel in de aanloop naar het WK in Brazilië. Op de bouwplaats van het nieuwe WK-stadion in São Paulo waar op 12 juni de openingswedstrijd gespeeld moet worden, bezweek een kraan onder het gewicht van een grote metalen structuur. Die kwam vervolgens bovenop het stadion in aanbouw terecht. Twee bouwvakkers kwamen om het leven en de bouw van het stadion heeft een flinke vertraging opgelopen.
São Paulo is niet de enige plek waar de voorbereidingen niet op schema liggen.
Natuurlijk verlopen de voorbereidingen op een WK vrijwel nooit vlekkeloos. Ook in Zuid-Afrika en zelfs in het normaal gesproken goed georganiseerde Duitsland traden problemen op bij de bouw van de stadions. Maar de problemen in Brazilië blijven zich opstapelen, terwijl het aanstaande vrijdag al tijd is voor de loting. Dan wordt bekend welke landen tegen elkaar moeten spelen in de groepsfase en in welke steden ze mogen aantreden. Het was de bedoeling dat alle stadions de komende maand klaar zouden zijn. Maar São Paulo is niet de enige plek waar de voorbereidingen niet op schema liggen.
Zo werd vlak voor het ongeluk in São Paulo bekend dat ook het stadion in Cuiabá de oorspronkelijke deadline van de FIFA niet haalt. Eén van de problemen daar was een juridisch geschil over welk bedrijf de stoeltjes voor het nieuwe stadion mag leveren. Door de vertraging is de Arena Pantanal in Cuiabá nu op zijn vroegst pas in de tweede helft van januari klaar.
In São Paulo stond al een stadion dat voor relatief weinig geld verbouwd had kunnen worden.
Andere stadions hebben hun bouwplannen, al dan niet onder druk van de FIFA, moeten aanpassen om de deadline in december alsnog te halen. Het stadion in Manaus zou bijvoorbeeld het duurzaamste stadion van het land worden. Maar dat bleek iets te ambitieus. Zo sneuvelde onder meer een systeem om zonne-energie op te wekken. En ook het uitschuifbare dak dat bij het stadion in de stad Curitiba geplaatst had moeten worden, is geschrapt.
Terug naar São Paulo, waar de race tegen de klok na het ongeluk van afgelopen woensdag alleen maar groter is geworden. Toch bijzonder, want in São Paulo stond namelijk al een stadion dat voor relatief weinig geld verbouwd had kunnen worden om aan de FIFA-eisen te voldoen. Maar dat stadion is van voetbalclub FC São Paulo. En ex-president Lula is groot fan van Corinthians, de grote rivaal van São Paulo. Kwade tongen fluisteren dat voetbalclub Corinthians puur vanwege Lula’s voorkeur een gloednieuw stadion kreeg dat tijdens het WK kan worden gebruikt. Maar in dat nieuwe stadion zit nu een groot gat.
In het jaar dat ik hier woon heb ik inmiddels geleerd dat uiteindelijk altijd alles 'goed' komt in Brazilië. De Nederlandse Sandra die altijd overal controle over wil hebben, is hier afgelopen jaar dan ook steeds meer veranderd in een Braziliaanse Sandra die vertrouwt op een goede afloop. Maar deze keer twijfel ik toch een beetje. Niet of de stadions afkomen. Want dat komen ze hoe dan ook. Maar ik vraag me wel af op welke manier.
Persoonlijk zit ik niet zo lekker onder een dak dat in alle haast is gerepareerd.
In 2007 werd in Rio de Janeiro namelijk het Olympisch Stadion João Havelange geopend. Dat stadion moet straks in 2016 worden gebruikt tijdens de Olympische Spelen. Maar op dit moment is het dicht. Amper zes jaar nadat het stadion in gebruik werd genomen, werden afgelopen jaar ernstige constructiefouten in het dak ontdekt. En net als het WK-stadion in São Paulo kwam ook dit bouwwerk onder leiding van de Braziliaanse bouwgigant Odebrecht tot stand. Ik wil de voetbalfans natuurlijk niet bang maken. Maar echt veel goeds belooft dit niet. En persoonlijk zit ik ook niet zo lekker onder een dak dat in alle haast is gerepareerd.
De Brazilianen roepen altijd te pas en te onpas dat alles goed komt 'se Deus quiser', oftewel 'als God het wil'. Zelf ben ik niet religieus, maar misschien wil God wel geen openingswedstrijd in São Paulo. Of Hij is gewoon fan van FC São Paulo.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -sao-paulo
Re: Sandra Korstjens.
08 december 2013 06:31
Helaas, het is zomer
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het is Sinterklaasavond. Niet alleen in Nederland woedt een storm, ook in São Paulo gaat het buiten flink tekeer. De regen komt met bakken uit de lucht. Ik zit middenin een gesprek via Skype als de computer voor m’n ogen op zwart springt. De lichten gaan uit en de koelkast bromt niet meer. Ja hoor, het is weer zover: een stroomstoring.
Aan de overkant van de straat zie ik nog wel lichtjes, maar precies in het blok waar ik woon is alles donker geworden. Van buiten klinkt luid getoeter. De stoplichten werken ook niet meer en dat terwijl het spitsuur is. Er ontstaat een gigantische chaos van auto’s die al toeterend elkaar proberen te passeren.
Ik besluit m’n werk vandaag maar te laten voor wat het is, want de batterij van m’n laptop is bijna leeg en internet doet het toch niet. Een knus diner bij kaarslicht dan maar en vroeg naar bed, want morgen is een belangrijke dag voor de Brazilië-correspondent: de WK-loting staat op het programma. Als ik naar bed ga maak ik me niet heel veel zorgen over de stroomstoring. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en normaal gesproken wordt het binnen een paar uur opgelost.
"Ja hoor, het is weer zover: een stroomstoring"
Dit keer niet, en dus zit ik uitgerekend op de dag van de WK-loting met een huis zonder televisie, zonder internet en een laptop en telefoon die het niet lang meer volhouden. Kortom: in mijn eigen huis kan ik niet werken vandaag. Gelukkig blijkt het cafeetje aan de overkant van de straat wel stroom te hebben. Mijn werkplek voor de ochtend, helaas zonder televisie, is dus snel gevonden.
Uren later, vlak voordat de loting begint, pak ik snel nog even wat spullen thuis. Er is dan al twintig uur geen elektriciteit. Maar ik heb eindelijk geluk, want precies op dat moment gaan opeens de lampen weer aan. Licht! Televisie! Internet! Ik installeer me snel met mijn laptop op de bank voor de televisie om de loting te volgen. En zo zie ik nog net dat Oranje volgend jaar juni in mijn woonplaats São Paulo komt spelen.
De stad waar ik dus net twintig uur lang zonder elektriciteit zat. Stel je toch eens voor dat dat tijdens het WK gebeurt: ‘Imagina na Copa’. Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak geworden hier in Brazilië. Als het telefoonnetwerk weer eens overbelast is, de straat overstroomt, of als er een kilometerslange file staat: zeg ‘Imagina na Copa’ en iedereen zal instemmend knikken. Blijkbaar maken de altijd zo optimistische Brazilianen zich toch wel een beetje zorgen over het WK.
"Stel je toch eens voor dat dat tijdens het WK gebeurt: ‘Imagina na Copa’. Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak geworden hier in Brazilië."
Gelukkig is er één troost. De grootste problemen in São Paulo worden namelijk altijd veroorzaakt door regen. Maar op het moment dat Oranje in São Paulo speelt is het hier winter. En terwijl de zomer synoniem staat voor heftige regenbuien, is het in de winter meestal droog. De kans op een stroomstoring in São Paulo tijdens het WK is daardoor niet al te groot.
Helaas voor mij is de zomer nu pas net begonnen. En hoewel ik natuurlijk niet mag klagen over de tropische temperaturen hier, weet ik nu al dat ik de komende maanden nog flink wat regenbuien en bijbehorende storingen voor m’n kiezen ga krijgen. Eerlijk gezegd ben ik dan ook wel blij als de zomer straks weer voorbij is. Wie had dat ooit gedacht?
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -het-zomer
Helaas, het is zomer
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het is Sinterklaasavond. Niet alleen in Nederland woedt een storm, ook in São Paulo gaat het buiten flink tekeer. De regen komt met bakken uit de lucht. Ik zit middenin een gesprek via Skype als de computer voor m’n ogen op zwart springt. De lichten gaan uit en de koelkast bromt niet meer. Ja hoor, het is weer zover: een stroomstoring.
Aan de overkant van de straat zie ik nog wel lichtjes, maar precies in het blok waar ik woon is alles donker geworden. Van buiten klinkt luid getoeter. De stoplichten werken ook niet meer en dat terwijl het spitsuur is. Er ontstaat een gigantische chaos van auto’s die al toeterend elkaar proberen te passeren.
Ik besluit m’n werk vandaag maar te laten voor wat het is, want de batterij van m’n laptop is bijna leeg en internet doet het toch niet. Een knus diner bij kaarslicht dan maar en vroeg naar bed, want morgen is een belangrijke dag voor de Brazilië-correspondent: de WK-loting staat op het programma. Als ik naar bed ga maak ik me niet heel veel zorgen over de stroomstoring. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en normaal gesproken wordt het binnen een paar uur opgelost.
"Ja hoor, het is weer zover: een stroomstoring"
Dit keer niet, en dus zit ik uitgerekend op de dag van de WK-loting met een huis zonder televisie, zonder internet en een laptop en telefoon die het niet lang meer volhouden. Kortom: in mijn eigen huis kan ik niet werken vandaag. Gelukkig blijkt het cafeetje aan de overkant van de straat wel stroom te hebben. Mijn werkplek voor de ochtend, helaas zonder televisie, is dus snel gevonden.
Uren later, vlak voordat de loting begint, pak ik snel nog even wat spullen thuis. Er is dan al twintig uur geen elektriciteit. Maar ik heb eindelijk geluk, want precies op dat moment gaan opeens de lampen weer aan. Licht! Televisie! Internet! Ik installeer me snel met mijn laptop op de bank voor de televisie om de loting te volgen. En zo zie ik nog net dat Oranje volgend jaar juni in mijn woonplaats São Paulo komt spelen.
De stad waar ik dus net twintig uur lang zonder elektriciteit zat. Stel je toch eens voor dat dat tijdens het WK gebeurt: ‘Imagina na Copa’. Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak geworden hier in Brazilië. Als het telefoonnetwerk weer eens overbelast is, de straat overstroomt, of als er een kilometerslange file staat: zeg ‘Imagina na Copa’ en iedereen zal instemmend knikken. Blijkbaar maken de altijd zo optimistische Brazilianen zich toch wel een beetje zorgen over het WK.
"Stel je toch eens voor dat dat tijdens het WK gebeurt: ‘Imagina na Copa’. Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak geworden hier in Brazilië."
Gelukkig is er één troost. De grootste problemen in São Paulo worden namelijk altijd veroorzaakt door regen. Maar op het moment dat Oranje in São Paulo speelt is het hier winter. En terwijl de zomer synoniem staat voor heftige regenbuien, is het in de winter meestal droog. De kans op een stroomstoring in São Paulo tijdens het WK is daardoor niet al te groot.
Helaas voor mij is de zomer nu pas net begonnen. En hoewel ik natuurlijk niet mag klagen over de tropische temperaturen hier, weet ik nu al dat ik de komende maanden nog flink wat regenbuien en bijbehorende storingen voor m’n kiezen ga krijgen. Eerlijk gezegd ben ik dan ook wel blij als de zomer straks weer voorbij is. Wie had dat ooit gedacht?
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -het-zomer
Re: Sandra Korstjens.
15 december 2013 06:19
Tasje erbij?
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Met grote vakkundigheid en verbazingwekkende snelheid opent de jongen het ene na het andere plastic tasje. Om er vervolgens één of hooguit twee producten in te stoppen. Bij de andere kassa’s in de supermarkt is hetzelfde inpakritueel te zien. Tientallen, honderden, duizenden plastic tasjes flitsen elke dag door de handen van de inpakjongens. Zij zijn speciaal bij de kassa’s neergezet, zodat je als klant niets meer hoeft te doen. Behalve dan lijdzaam toezien hoe hij in een paar minuten jouw aandeel in het naar de knoppen helpen van de aarde weer een stuk verder vergroot.
Alleen al in de staat São Paulo zouden elke maand zo’n 2,4 miljard plastic tasjes worden gebruikt. In de hele staat wonen ongeveer 42 miljoen mensen, dus dat komt neer op 57 plastic zakjes per persoon per maand. Als ik kijk naar de enorme hoeveelheid tasjes die ik hier zelf van de supermarkt mee naar huis krijg, verbaast dat me niets.
"Want wat moesten ze dan beginnen als ze hun eigen tas vergaten? Je kan toch moeilijk elke keer gaan betalen voor je tasjes? De schande!"
Belachelijk natuurlijk. De overheid vond een paar jaar geleden dan ook dat het gebruik van de tasjes de spuigaten uitliep en besloot dat supermarkten in São Paulo ze niet meer gratis mochten uitdelen. Als de Brazilianen een tasje wilden dan moesten ze ervoor gaan betalen, zoals dat in Nederland en veel andere landen tegenwoordig al de normaalste zaak van de wereld is. Maar de inwoners van São Paulo vonden dat om meerdere redenen absoluut geen goed idee.
Zo worden de tasjes hier bijvoorbeeld massaal gebruikt in prullenbak bij het toilet. Toiletpapier kan hier niet worden doorgespoeld, dus deze prullenbakjes zijn essentieel. Nu geef ik toe dat de plastic tasjes hiervoor inderdaad erg handig zijn, maar ik heb er natuurlijk geen tientallen per maand nodig.
Verder waren de klanten van mening dat het verstrekken van de tasjes een belangrijk onderdeel is van de service van een winkel. In het servicegerichte Brazilië werd het verbod op gratis tasjes dan ook hoog opgenomen. Want wat moesten ze dan beginnen als ze hun eigen tas vergaten? Je kan toch moeilijk elke keer gaan betalen voor je tasjes? De schande!
"Ondanks mijn pogingen om de producten in een meegebrachte rugtas of in mijn handtas te stoppen, zijn de inpakjongens in mijn supermarkt me vaak te snel af."
Alle protesten van de klanten hadden als gevolg dat in São Paulo de wet nu vrijwel nergens meer wordt nageleefd. En alles wordt dan ook steevast, ongevraagd, in een plastic zakje gestopt. Ondanks mijn goedbedoelde pogingen om de producten in een meegebrachte rugtas of in mijn handtas te stoppen, zijn de inpakjongens in mijn supermarkt me vaak te snel af. Voordat ik het doorheb zijn er alweer tien producten in tien verschillende zakjes verdwenen. Goede service heet dat.
Afgelopen week was ik bij een winkel waar de tasjes op waren. Er was iets misgegaan met de levering, vertelde het meisje achter de kassa, terwijl ze zich uitgebreid verontschuldigde. Ze keek me bijna bang aan, alsof ik elk moment boos kon worden om het gebrek aan plastic tasjes. Geen probleem, riep ik snel, voordat ze zich nog een keer kon verontschuldigen. Ik stopte het flesje water en de tube tandpasta die ik had gekocht in mijn handtas en liep naar buiten.
De verkoopster uitleggen dat ik juist blij was dat ik voor de verandering géén tasje kreeg, leek me een kansloze zaak.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... asje-erbij
Tasje erbij?
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Met grote vakkundigheid en verbazingwekkende snelheid opent de jongen het ene na het andere plastic tasje. Om er vervolgens één of hooguit twee producten in te stoppen. Bij de andere kassa’s in de supermarkt is hetzelfde inpakritueel te zien. Tientallen, honderden, duizenden plastic tasjes flitsen elke dag door de handen van de inpakjongens. Zij zijn speciaal bij de kassa’s neergezet, zodat je als klant niets meer hoeft te doen. Behalve dan lijdzaam toezien hoe hij in een paar minuten jouw aandeel in het naar de knoppen helpen van de aarde weer een stuk verder vergroot.
Alleen al in de staat São Paulo zouden elke maand zo’n 2,4 miljard plastic tasjes worden gebruikt. In de hele staat wonen ongeveer 42 miljoen mensen, dus dat komt neer op 57 plastic zakjes per persoon per maand. Als ik kijk naar de enorme hoeveelheid tasjes die ik hier zelf van de supermarkt mee naar huis krijg, verbaast dat me niets.
"Want wat moesten ze dan beginnen als ze hun eigen tas vergaten? Je kan toch moeilijk elke keer gaan betalen voor je tasjes? De schande!"
Belachelijk natuurlijk. De overheid vond een paar jaar geleden dan ook dat het gebruik van de tasjes de spuigaten uitliep en besloot dat supermarkten in São Paulo ze niet meer gratis mochten uitdelen. Als de Brazilianen een tasje wilden dan moesten ze ervoor gaan betalen, zoals dat in Nederland en veel andere landen tegenwoordig al de normaalste zaak van de wereld is. Maar de inwoners van São Paulo vonden dat om meerdere redenen absoluut geen goed idee.
Zo worden de tasjes hier bijvoorbeeld massaal gebruikt in prullenbak bij het toilet. Toiletpapier kan hier niet worden doorgespoeld, dus deze prullenbakjes zijn essentieel. Nu geef ik toe dat de plastic tasjes hiervoor inderdaad erg handig zijn, maar ik heb er natuurlijk geen tientallen per maand nodig.
Verder waren de klanten van mening dat het verstrekken van de tasjes een belangrijk onderdeel is van de service van een winkel. In het servicegerichte Brazilië werd het verbod op gratis tasjes dan ook hoog opgenomen. Want wat moesten ze dan beginnen als ze hun eigen tas vergaten? Je kan toch moeilijk elke keer gaan betalen voor je tasjes? De schande!
"Ondanks mijn pogingen om de producten in een meegebrachte rugtas of in mijn handtas te stoppen, zijn de inpakjongens in mijn supermarkt me vaak te snel af."
Alle protesten van de klanten hadden als gevolg dat in São Paulo de wet nu vrijwel nergens meer wordt nageleefd. En alles wordt dan ook steevast, ongevraagd, in een plastic zakje gestopt. Ondanks mijn goedbedoelde pogingen om de producten in een meegebrachte rugtas of in mijn handtas te stoppen, zijn de inpakjongens in mijn supermarkt me vaak te snel af. Voordat ik het doorheb zijn er alweer tien producten in tien verschillende zakjes verdwenen. Goede service heet dat.
Afgelopen week was ik bij een winkel waar de tasjes op waren. Er was iets misgegaan met de levering, vertelde het meisje achter de kassa, terwijl ze zich uitgebreid verontschuldigde. Ze keek me bijna bang aan, alsof ik elk moment boos kon worden om het gebrek aan plastic tasjes. Geen probleem, riep ik snel, voordat ze zich nog een keer kon verontschuldigen. Ik stopte het flesje water en de tube tandpasta die ik had gekocht in mijn handtas en liep naar buiten.
De verkoopster uitleggen dat ik juist blij was dat ik voor de verandering géén tasje kreeg, leek me een kansloze zaak.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... asje-erbij
Re: Sandra Korstjens.
22 december 2013 06:47
Welkommie toe ties sietjie!
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Welkommie toe ties sietjie!
Begrijp je wat hier staat? Lees het maar eens hardop. Je kunt het vast wel raden (en anders staat de vertaling aan het einde van deze column). Maar je vraagt je waarschijnlijk af welke taal dit in vredesnaam is.
Ik moest er in het begin ook even aan wennen. Toch is dit gewoon Engels. Maar dan wel op z’n Braziliaans. En dat is vaak nét even iets anders. Zo hebben de Brazilianen het over Feessieboekie en Hotsjiemeel op hun leppietoppie. En als je zin hebt in een hamburger neem je hier geen Big Mac, maar een Bikkiemakkie. Ik weet intussen niet beter en in mijn laatste reportage bestel ik dan ook geen hotdog, maar een hotjiedoggie. Het heeft wel wat, moet ik zeggen.
Zo hebben de Brazilianen het over Feessieboekie en Hotsjiemeel op hun leppietoppie.
Overigens komen veel Brazilianen niet verder dan deze uit het Engels overgenomen woorden. En als ze wel meer Engels hebben geleerd, betekent dat dus niet dat je iemand ook automatisch kunt verstaan (voordat ik boze lezers krijg: dit geldt natuurlijk niet voor alle Brazilianen).
De Braziliaanse voetbaltrainer Joel Santana spreekt zelfs zulk onbegrijpelijk Engels dat hij in Brazilië het voorbeeld is geworden van hoe het níet moet. Hoewel Santana er in het begin nog niet om kon lachen, verdient hij nu juist geld met zijn gebrekkige beheersing van de taal. Bijvoorbeeld met een reclame voor een bekend shampoomerk. Door zijn bijna onbegrijpelijke mix van Engels en Portugees werd het filmpje een grote hit op internet. Er zijn inmiddels al meerdere vervolgen verschenen, zoals deze laatste met voetballegende Pelé.
Omdat er tijdens het WK en de Olympische Spelen veel buitenlandse toeristen naar Brazilië komen, besluiten steeds meer Brazilianen nu dat het toch wel handig is om Engels te spreken. Want helaas doen veel toeristen niet de moeite om Portugees te leren. En dus gaan steeds meer mensen op Engelse les. De talenscholen springen als paddenstoelen uit de grond en de klaslokalen puilen uit. Maar het is nog maar de vraag of al die lessen wel helpen. Want de leraren mogen dan beter Engels spreken dan Joel Santana, echt denderend is hun uitspraak vaak ook niet.
Maar ach, wat maakt dat eigenlijk uit? Ten eerste hoeven de meeste Brazilianen sowieso geen Engels te leren. Ze wonen in een land met 200 miljoen mensen die allemaal dezelfde taal spreken. Engels is voor velen totaal niet nodig. En wat betreft de uitspraak: de Brazilianen zeuren ook niet over het belabberde Portugees van hun bezoekers. Sterker nog, zodra je ‘bom-dia’ (goedemorgen), ‘tudo bem?’ (alles goed?) en ‘obrigado’ (dankjewel) kunt zeggen, zullen ze je waarschijnlijk al complimenteren met je fantastische Portugees.
Zodra je ‘bom-dia’ (goedemorgen), ‘tudo bem?’ (alles goed?) en ‘obrigado’ (dankjewel) kunt zeggen, zullen ze je waarschijnlijk al complimenteren met je fantastische Portugees.
Mocht je hier op bezoek komen, vergeet dan dus alsjeblieft niet om iedereen die een paar woorden Engels spreekt op dezelfde manier te prijzen. En verder heb ik nog een paar basisregels die je helpen om het Braziliaanse Engels beter te begrijpen:
Een ‘e’ aan het einde van een woord of lettergreep wordt uitgesproken als een ‘ie’, vandaar het ‘welkommie’ in de titel van deze column;
Bij alle woorden of lettergrepen die eindigen op een k-klank voeg je er ‘ie’ aan toe, denk aan ‘Feessieboekie’;
En dat geldt ook voor de ‘p’, dus het is ‘lappietoppie’;
Een ‘r’ aan het begin van een woord wordt uitgesproken als een soort ‘h’. In combinatie met de vorige regel kan er dan ook vrij veel verwarring ontstaan over ‘rap’ muziek, wat soms wordt uitgesproken als ‘happy’ muziek;
En tot slot: woorden en lettergrepen die eindigen op een ‘t’ worden uitgesproken als ‘tsjie’.
De titel van deze column moet intussen wel duidelijk zijn: Welcome to this site! Oftewel, welkom op deze site!
Zie je wel? Itsjie is notsjie diffikoeltsjie.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... es-sietjie
Welkommie toe ties sietjie!
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Welkommie toe ties sietjie!
Begrijp je wat hier staat? Lees het maar eens hardop. Je kunt het vast wel raden (en anders staat de vertaling aan het einde van deze column). Maar je vraagt je waarschijnlijk af welke taal dit in vredesnaam is.
Ik moest er in het begin ook even aan wennen. Toch is dit gewoon Engels. Maar dan wel op z’n Braziliaans. En dat is vaak nét even iets anders. Zo hebben de Brazilianen het over Feessieboekie en Hotsjiemeel op hun leppietoppie. En als je zin hebt in een hamburger neem je hier geen Big Mac, maar een Bikkiemakkie. Ik weet intussen niet beter en in mijn laatste reportage bestel ik dan ook geen hotdog, maar een hotjiedoggie. Het heeft wel wat, moet ik zeggen.
Zo hebben de Brazilianen het over Feessieboekie en Hotsjiemeel op hun leppietoppie.
Overigens komen veel Brazilianen niet verder dan deze uit het Engels overgenomen woorden. En als ze wel meer Engels hebben geleerd, betekent dat dus niet dat je iemand ook automatisch kunt verstaan (voordat ik boze lezers krijg: dit geldt natuurlijk niet voor alle Brazilianen).
De Braziliaanse voetbaltrainer Joel Santana spreekt zelfs zulk onbegrijpelijk Engels dat hij in Brazilië het voorbeeld is geworden van hoe het níet moet. Hoewel Santana er in het begin nog niet om kon lachen, verdient hij nu juist geld met zijn gebrekkige beheersing van de taal. Bijvoorbeeld met een reclame voor een bekend shampoomerk. Door zijn bijna onbegrijpelijke mix van Engels en Portugees werd het filmpje een grote hit op internet. Er zijn inmiddels al meerdere vervolgen verschenen, zoals deze laatste met voetballegende Pelé.
Omdat er tijdens het WK en de Olympische Spelen veel buitenlandse toeristen naar Brazilië komen, besluiten steeds meer Brazilianen nu dat het toch wel handig is om Engels te spreken. Want helaas doen veel toeristen niet de moeite om Portugees te leren. En dus gaan steeds meer mensen op Engelse les. De talenscholen springen als paddenstoelen uit de grond en de klaslokalen puilen uit. Maar het is nog maar de vraag of al die lessen wel helpen. Want de leraren mogen dan beter Engels spreken dan Joel Santana, echt denderend is hun uitspraak vaak ook niet.
Maar ach, wat maakt dat eigenlijk uit? Ten eerste hoeven de meeste Brazilianen sowieso geen Engels te leren. Ze wonen in een land met 200 miljoen mensen die allemaal dezelfde taal spreken. Engels is voor velen totaal niet nodig. En wat betreft de uitspraak: de Brazilianen zeuren ook niet over het belabberde Portugees van hun bezoekers. Sterker nog, zodra je ‘bom-dia’ (goedemorgen), ‘tudo bem?’ (alles goed?) en ‘obrigado’ (dankjewel) kunt zeggen, zullen ze je waarschijnlijk al complimenteren met je fantastische Portugees.
Zodra je ‘bom-dia’ (goedemorgen), ‘tudo bem?’ (alles goed?) en ‘obrigado’ (dankjewel) kunt zeggen, zullen ze je waarschijnlijk al complimenteren met je fantastische Portugees.
Mocht je hier op bezoek komen, vergeet dan dus alsjeblieft niet om iedereen die een paar woorden Engels spreekt op dezelfde manier te prijzen. En verder heb ik nog een paar basisregels die je helpen om het Braziliaanse Engels beter te begrijpen:
Een ‘e’ aan het einde van een woord of lettergreep wordt uitgesproken als een ‘ie’, vandaar het ‘welkommie’ in de titel van deze column;
Bij alle woorden of lettergrepen die eindigen op een k-klank voeg je er ‘ie’ aan toe, denk aan ‘Feessieboekie’;
En dat geldt ook voor de ‘p’, dus het is ‘lappietoppie’;
Een ‘r’ aan het begin van een woord wordt uitgesproken als een soort ‘h’. In combinatie met de vorige regel kan er dan ook vrij veel verwarring ontstaan over ‘rap’ muziek, wat soms wordt uitgesproken als ‘happy’ muziek;
En tot slot: woorden en lettergrepen die eindigen op een ‘t’ worden uitgesproken als ‘tsjie’.
De titel van deze column moet intussen wel duidelijk zijn: Welcome to this site! Oftewel, welkom op deze site!
Zie je wel? Itsjie is notsjie diffikoeltsjie.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... es-sietjie
Re: Sandra Korstjens.
31 december 2013 06:17
Een jaarwisseling met gebruiksaanwijzing
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Meestal laten de Brazilianen graag alles aan het lot over. Of aan God, zo kun je het natuurlijk ook noemen. Om de haverklap hoor je hier 'Se Deus quiser', oftewel 'Als God het wil'. Je druk maken over de toekomst heeft dan ook geen zin. Want als God het wil, komt alles goed.
Maar dat betekent niet dat je het lot niet af en toe een handje kunt helpen. En hét moment bij uitstek daarvoor is vandaag, tijdens oud en nieuw. De Brazilianen kennen namelijk tientallen manieren om het nieuwe jaar zo goed mogelijk te maken. Of het nu gaat om geld, liefde of geluk in het algemeen. Maar als je dat wilt, moet je wel een flinke waslijst aan rituelen in acht nemen.
"Draag als het kan trouwens nieuw ondergoed, want dan kun je eventuele mislukkingen in de liefde uit het verleden achter je laten"
Ten eerste is er de kledingkeuze. Tijdens de jaarwisseling kun je het beste volledig in het wit gekleed gaan. Als je wit draagt, zal het nieuwe jaar namelijk vredig en gelukkig verlopen. En dat willen we toch allemaal? Al weken hangen de kledingwinkels hier in Brazilië dan ook vol met witte kleding. Maar daar blijft het niet bij. Want elke kleur heeft zijn eigen betekenis. Omdat de buitenkant van de outfit al wit is, kun je die andere kleuren kwijt bij de keuze van je ondergoed. Voor een goede gezondheid kies je een blauwe onderbroek, voor veel geld een gele en voor passie pak je een rood exemplaar uit de kast. Draag als het kan trouwens nieuw ondergoed, want dan kun je eventuele mislukkingen in de liefde uit het verleden achter je laten.
Behalve op je kleding, moet je tijdens oud en nieuw ook goed letten op wat je eet. Kip is absoluut uit den boze, want een kip scharrelt achteruit en alles dat achteruit gaat is per definitie slecht voor een nieuw jaar. Vooruit moeten we, aldus de Brazilianen. Varkensvlees of vis zijn juist wel goede opties en verder zouden linzen echte geluksbrengers zijn. Voor degenen die geld nodig hebben: eet zeven zaadjes van een granaatappel en bewaar de pitjes het hele jaar in je portemonnee. Behalve de pitjes zou je vanzelf meer geld in je portemonnee moeten krijgen.
"En meteen na twaalf uur ren je naar de zee en spring je over zeven golfjes heen. Bij elke sprong moet je een wens doen"
Als je de gewenste kleding aanhebt en de juiste producten hebt gegeten, ben je uiteraard nog niet klaar. Nu is het tijd voor de juiste activiteiten. Zorg er daarom voor dat je oud en nieuw doorbrengt op het strand, iets dat in Brazilië overigens een stuk prettiger is op dit moment dan in Nederland, want het is hier volop zomer. Op het strand kun je kaarsen aansteken en bloemen in zee leggen. En meteen na twaalf uur ren je naar de zee en spring je over zeven golfjes heen. Bij elke sprong moet je een wens doen.
Deze laatste rituelen kennen hun oorsprong in Candomblé, de Afrikaans-Braziliaanse religie die is ontstaan nadat Afrikaanse slaven in Brazilië hun tradities mengden met het katholicisme. Tijdens oud en nieuw proberen de Brazilianen Iemanjá, de godin van de zee, gunstig te stemmen. Vandaar dus de kaarsen, de bloemen en het springen in de zee. Pas er wel op dat je na de zeven golfjes de godin niet meteen je rug toekeert, want dat schijnt ze niet leuk te vinden.
Ik zal vanavond in ieder geval mijn uiterste best doen om het jaar zo goed mogelijk te beginnen. Om twaalf uur ’s nachts sta ik samen met een paar miljoen andere Brazilianen en toeristen op het strand van Copacabana, in Rio de Janeiro, om het nieuwe jaar in te luiden. Mijn witte outfit ligt al klaar. Nu maar hopen dat ik me na een paar glazen champagne de rest van de rituelen ook nog kan herinneren. Want de Nederlandse traditie van oliebollen, die als een uitstekende bodem voor de nacht dienen, kennen ze hier helaas niet.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... aanwijzing
Een jaarwisseling met gebruiksaanwijzing
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Meestal laten de Brazilianen graag alles aan het lot over. Of aan God, zo kun je het natuurlijk ook noemen. Om de haverklap hoor je hier 'Se Deus quiser', oftewel 'Als God het wil'. Je druk maken over de toekomst heeft dan ook geen zin. Want als God het wil, komt alles goed.
Maar dat betekent niet dat je het lot niet af en toe een handje kunt helpen. En hét moment bij uitstek daarvoor is vandaag, tijdens oud en nieuw. De Brazilianen kennen namelijk tientallen manieren om het nieuwe jaar zo goed mogelijk te maken. Of het nu gaat om geld, liefde of geluk in het algemeen. Maar als je dat wilt, moet je wel een flinke waslijst aan rituelen in acht nemen.
"Draag als het kan trouwens nieuw ondergoed, want dan kun je eventuele mislukkingen in de liefde uit het verleden achter je laten"
Ten eerste is er de kledingkeuze. Tijdens de jaarwisseling kun je het beste volledig in het wit gekleed gaan. Als je wit draagt, zal het nieuwe jaar namelijk vredig en gelukkig verlopen. En dat willen we toch allemaal? Al weken hangen de kledingwinkels hier in Brazilië dan ook vol met witte kleding. Maar daar blijft het niet bij. Want elke kleur heeft zijn eigen betekenis. Omdat de buitenkant van de outfit al wit is, kun je die andere kleuren kwijt bij de keuze van je ondergoed. Voor een goede gezondheid kies je een blauwe onderbroek, voor veel geld een gele en voor passie pak je een rood exemplaar uit de kast. Draag als het kan trouwens nieuw ondergoed, want dan kun je eventuele mislukkingen in de liefde uit het verleden achter je laten.
Behalve op je kleding, moet je tijdens oud en nieuw ook goed letten op wat je eet. Kip is absoluut uit den boze, want een kip scharrelt achteruit en alles dat achteruit gaat is per definitie slecht voor een nieuw jaar. Vooruit moeten we, aldus de Brazilianen. Varkensvlees of vis zijn juist wel goede opties en verder zouden linzen echte geluksbrengers zijn. Voor degenen die geld nodig hebben: eet zeven zaadjes van een granaatappel en bewaar de pitjes het hele jaar in je portemonnee. Behalve de pitjes zou je vanzelf meer geld in je portemonnee moeten krijgen.
"En meteen na twaalf uur ren je naar de zee en spring je over zeven golfjes heen. Bij elke sprong moet je een wens doen"
Als je de gewenste kleding aanhebt en de juiste producten hebt gegeten, ben je uiteraard nog niet klaar. Nu is het tijd voor de juiste activiteiten. Zorg er daarom voor dat je oud en nieuw doorbrengt op het strand, iets dat in Brazilië overigens een stuk prettiger is op dit moment dan in Nederland, want het is hier volop zomer. Op het strand kun je kaarsen aansteken en bloemen in zee leggen. En meteen na twaalf uur ren je naar de zee en spring je over zeven golfjes heen. Bij elke sprong moet je een wens doen.
Deze laatste rituelen kennen hun oorsprong in Candomblé, de Afrikaans-Braziliaanse religie die is ontstaan nadat Afrikaanse slaven in Brazilië hun tradities mengden met het katholicisme. Tijdens oud en nieuw proberen de Brazilianen Iemanjá, de godin van de zee, gunstig te stemmen. Vandaar dus de kaarsen, de bloemen en het springen in de zee. Pas er wel op dat je na de zeven golfjes de godin niet meteen je rug toekeert, want dat schijnt ze niet leuk te vinden.
Ik zal vanavond in ieder geval mijn uiterste best doen om het jaar zo goed mogelijk te beginnen. Om twaalf uur ’s nachts sta ik samen met een paar miljoen andere Brazilianen en toeristen op het strand van Copacabana, in Rio de Janeiro, om het nieuwe jaar in te luiden. Mijn witte outfit ligt al klaar. Nu maar hopen dat ik me na een paar glazen champagne de rest van de rituelen ook nog kan herinneren. Want de Nederlandse traditie van oliebollen, die als een uitstekende bodem voor de nacht dienen, kennen ze hier helaas niet.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... aanwijzing
Re: Sandra Korstjens.
07 januari 2014 06:20
Hobbels op de weg naar groei
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het is eigenlijk een ritje van niks. Een stuk van nog geen 200 kilometer, waar je ongeveer drie uur over doet. Voor Braziliaanse begrippen is dat zo’n beetje om de hoek. Toch ben ik kapot nadat ik de weg tussen de koloniale toeristenstadjes Tiradentes en Ouro Preto in het binnenland van Brazilië heb afgelegd.
Een deel van de route gaat namelijk over de snelweg BR-040. Hoewel 'snelweg' nogal een groot woord is voor een soort provinciale weg die op sommige stukken maar één rijbaan heeft en waar je om de haverklap een belachelijk hoge verkeersdrempel met 10 km/u over moet. Nu zou ik dat nog kunnen begrijpen als het gaat om een weinig gebruikte weg, maar we hebben het hier over een drukke route die van de hoofdstad Brasilia via Belo Horizonte naar Rio de Janeiro loopt. Drie van de grootste steden van het land.
Bussen en vrachtwagens nemen vaak anderhalve baan in beslag waardoor je ze soms alleen kunt inhalen door zelf te gaan spookrijden
De andere snelwegen zijn vaak niet veel beter. En dat maakt het rijden in Brazilië allesbehalve comfortabel. Zo staan er meestal geen vangrails tussen de verschillende rijrichtingen, waardoor je constant alert moet zijn op tegemoetkomend verkeer. En de rijbanen zijn erg smal. Bussen en vrachtwagens nemen vaak anderhalve baan in beslag waardoor je ze soms alleen kunt inhalen door zelf te gaan spookrijden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de maximumsnelheid, die meestal compleet onduidelijk is, de mensen die aan de kant van de weg lopen en fietsen, en de gaten in de weg.
Gelukkig hoef ik niet dagelijks over dit soort snelwegen te rijden. Maar voor bedrijven die producten van A naar B moeten brengen, zijn de slechte Braziliaanse wegen een doorn in het oog. Elk jaar ontstaan er bijvoorbeeld grote problemen tijdens de oogst van soja, een belangrijk Braziliaans exportproduct. De soja moet vanuit het binnenland naar de havens aan de kust worden gebracht. Er zijn wel wat treinen, maar ook dat netwerk is veel te beperkt. Dus wordt de soja grotendeels over de weg vervoerd. Door de slechte infrastructuur ontstaan er lange files en duurt het transport onnodig lang.
Het is een typisch voorbeeld van wat de 'custo Brasil' wordt genoemd: de extra kosten die je maakt als je zaken doet in Brazilië
Bovendien vormen niet alleen de Braziliaanse wegen een probleem, ook verstoppingen bij de havens en vliegvelden zorgen ervoor dat de kosten voor bedrijven steeds hoger oplopen. Het is een typisch voorbeeld van wat de 'custo Brasil' wordt genoemd: de extra kosten die je maakt als je zaken doet in Brazilië. Uit een rapport van het World Economic Forum blijkt dan ook dat de infrastructuur het grootste probleem in Brazilië is wat betreft de concurrentiekracht van het land. In de lijst van 148 landen die zijn onderzocht, staat de Braziliaanse infrastructuur op nummer 114. Ver onder andere opkomende economieën zoals China (74), India (85) en Rusland (93).
Hoog tijd om de infrastructuur te verbeteren zou je denken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, vanwege de enorme omvang van de problemen. De Braziliaanse overheid is nu steeds meer zaken aan het privatiseren, omdat ze het zelf niet aankan. Maar de grote vraag is of dat voldoende is. En of het niet te laat is. De economische groei in Brazilië is al langzaam aan het afnemen. Zonder een snelle verbetering aan de havens, vliegvelden en snelwegen kan die weleens zomaar tot stilstand komen. Net als al die vrachtwagens vol soja op weg naar de kust.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... naar-groei
Hobbels op de weg naar groei
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het is eigenlijk een ritje van niks. Een stuk van nog geen 200 kilometer, waar je ongeveer drie uur over doet. Voor Braziliaanse begrippen is dat zo’n beetje om de hoek. Toch ben ik kapot nadat ik de weg tussen de koloniale toeristenstadjes Tiradentes en Ouro Preto in het binnenland van Brazilië heb afgelegd.
Een deel van de route gaat namelijk over de snelweg BR-040. Hoewel 'snelweg' nogal een groot woord is voor een soort provinciale weg die op sommige stukken maar één rijbaan heeft en waar je om de haverklap een belachelijk hoge verkeersdrempel met 10 km/u over moet. Nu zou ik dat nog kunnen begrijpen als het gaat om een weinig gebruikte weg, maar we hebben het hier over een drukke route die van de hoofdstad Brasilia via Belo Horizonte naar Rio de Janeiro loopt. Drie van de grootste steden van het land.
Bussen en vrachtwagens nemen vaak anderhalve baan in beslag waardoor je ze soms alleen kunt inhalen door zelf te gaan spookrijden
De andere snelwegen zijn vaak niet veel beter. En dat maakt het rijden in Brazilië allesbehalve comfortabel. Zo staan er meestal geen vangrails tussen de verschillende rijrichtingen, waardoor je constant alert moet zijn op tegemoetkomend verkeer. En de rijbanen zijn erg smal. Bussen en vrachtwagens nemen vaak anderhalve baan in beslag waardoor je ze soms alleen kunt inhalen door zelf te gaan spookrijden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de maximumsnelheid, die meestal compleet onduidelijk is, de mensen die aan de kant van de weg lopen en fietsen, en de gaten in de weg.
Gelukkig hoef ik niet dagelijks over dit soort snelwegen te rijden. Maar voor bedrijven die producten van A naar B moeten brengen, zijn de slechte Braziliaanse wegen een doorn in het oog. Elk jaar ontstaan er bijvoorbeeld grote problemen tijdens de oogst van soja, een belangrijk Braziliaans exportproduct. De soja moet vanuit het binnenland naar de havens aan de kust worden gebracht. Er zijn wel wat treinen, maar ook dat netwerk is veel te beperkt. Dus wordt de soja grotendeels over de weg vervoerd. Door de slechte infrastructuur ontstaan er lange files en duurt het transport onnodig lang.
Het is een typisch voorbeeld van wat de 'custo Brasil' wordt genoemd: de extra kosten die je maakt als je zaken doet in Brazilië
Bovendien vormen niet alleen de Braziliaanse wegen een probleem, ook verstoppingen bij de havens en vliegvelden zorgen ervoor dat de kosten voor bedrijven steeds hoger oplopen. Het is een typisch voorbeeld van wat de 'custo Brasil' wordt genoemd: de extra kosten die je maakt als je zaken doet in Brazilië. Uit een rapport van het World Economic Forum blijkt dan ook dat de infrastructuur het grootste probleem in Brazilië is wat betreft de concurrentiekracht van het land. In de lijst van 148 landen die zijn onderzocht, staat de Braziliaanse infrastructuur op nummer 114. Ver onder andere opkomende economieën zoals China (74), India (85) en Rusland (93).
Hoog tijd om de infrastructuur te verbeteren zou je denken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, vanwege de enorme omvang van de problemen. De Braziliaanse overheid is nu steeds meer zaken aan het privatiseren, omdat ze het zelf niet aankan. Maar de grote vraag is of dat voldoende is. En of het niet te laat is. De economische groei in Brazilië is al langzaam aan het afnemen. Zonder een snelle verbetering aan de havens, vliegvelden en snelwegen kan die weleens zomaar tot stilstand komen. Net als al die vrachtwagens vol soja op weg naar de kust.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... naar-groei
Re: Sandra Korstjens.
12 januari 2014 06:19
Paradijs voor kunstliefhebbers
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
In het binnenland van Brazilië ligt, op ongeveer een uur rijden van de stad Belo Horizonte, één van de misschien wel best bewaarde ‘geheimen’ van Brazilië. Ver weg van de gebruikelijke toeristische routes ligt een in potentie grote toeristische trekpleister: Inhotim. Aangemoedigd door enthousiaste Brazilianen die er al eens waren geweest, bezocht ik Inhotim afgelopen week voor het eerst. En ik werd niet teleurgesteld.
"Strand, carnaval en voetbal zijn nog altijd de bekende associaties. Toch heeft het land op cultureel gebied veel te bieden, vooral in de grote steden."
Het is een enorm complex van prachtig aangelegde botanische tuinen. En verspreid door het park, bovenop groene heuvels, in de bossen en langs een prachtig aangelegd meer staat contemporaine kunst van het allerhoogste niveau. Van kleine galerieën tot enorme kunstwerken in de openlucht: in elke hoek van het park wacht weer een nieuwe verrassing. Het is een paradijs voor kunstliefhebbers, maar ook een plek waar families een dag kunnen ontspannen in de tuinen. Kunst is hier allesbehalve een elite-aangelegenheid.
De combinatie van bomen en planten en hypermoderne kunst blijkt dan ook verrassend goed te werken. Helaas had ik maar een halve dag in het park, lang niet genoeg om alles te bekijken. Daarvoor heb je op dit moment één of twee dagen nodig en dat worden er alleen maar meer. Want het park, dat in 2006 voor het publiek open ging, is nog volop in ontwikkeling.
Dat Brazilië ook voor kunstliefhebbers een interessante bestemming is, zullen veel mensen zich waarschijnlijk niet realiseren. Strand, carnaval en voetbal zijn nog altijd de bekende associaties. Toch heeft het land op cultureel gebied veel te bieden, vooral in de grote steden. De Biënnale in São Paulo is bijvoorbeeld een van de grootste ter wereld, de straatkunst is van een hoog niveau en Braziliaanse kunstenaars krijgen ook in de rest van wereld steeds meer erkenning.
Kunst is dus booming in Brazilië. Maar wat interessant is, is dat de Braziliaanse overheid hier maar een kleine rol in speelt. Vrijwel alle musea en kunstcollecties die de moeite waard zijn, worden namelijk vooral mogelijk gemaakt door geld van bedrijven en particulieren. Een belangrijke reden hierachter is een wet die in 1991 is ingevoerd: de Lei Rouanet.
De regeling werkt ongeveer als volgt: musea of andere culturele initiatieven moeten zorgen dat ze op een door de overheid goedgekeurde lijst komen. Als ze daar eenmaal opstaan kunnen ze gaan lobbyen bij bedrijven, zodat ze geld bij elkaar krijgen om hun initiatief te realiseren. Voor bedrijven is het ‘sponsoren’ van zo’n initiatief interessant, omdat het bedrijf korting krijgt op de belasting die ze moeten betalen als ze geld geven aan één van de initiatieven op deze lijst.
Eigenlijk loopt Brazilië met deze wet voorop. In Nederland waren we natuurlijk lange tijd gewend dat de overheid grotendeels zorgt voor het culturele aanbod in ons land. Maar door alle bezuinigingen wordt ook in Nederland de private sector steeds belangrijker voor het in stand houden van cultuurorganisaties. De Nederlandse overheid heeft daarom sinds 2012 een soortgelijke belastingregeling als Brazilië. Daardoor is het nu ook voor Nederlandse bedrijven fiscaal aantrekkelijk om geld te geven aan cultuurorganisaties.
"Het is aantrekkelijk om hun naam verbinden aan een in het oog springende culturele organisatie. De kleinere, minder ‘sexy’ initiatieven worden daar de dupe van."
Het klinkt natuurlijk best mooi, maar er kleven ook nadelen aan een dergelijk beleid. Bedrijven zouden vooral grote en populaire projecten kiezen, omdat ze naast de belastingkorting vooral hun imago willen opvijzelen. Het is daarom aantrekkelijk om hun naam verbinden aan een in het oog springende culturele organisatie. De kleinere, minder ‘sexy’ initiatieven worden daar de dupe van. Verder is er in Brazilië een probleem met de verspreiding van het geld. Op dit moment komt het meestal terecht in de grote steden, zoals Rio de Janeiro en São Paulo. Tot frustratie van Brazilianen in andere delen van het land.
Maar goed, de uitvoering van het beleid mag dan nog niet ideaal zijn, het heeft wel mooie Braziliaanse musea opgeleverd. Overigens is mijn favoriet Inhotim weer een verhaal apart. Het park kwam namelijk tot stand door het fortuin van de excentrieke mijnmagnaat Bernardo Paz. Hij is van plan zijn volledige vermogen van zo’n 600 miljoen euro in het park te pompen. Maar dat moet wel op zijn manier. Paz is nu van plan om het park op de lange termijn zelfvoorzienend te maken door er een aantal hotels neer te zetten, zodat bezoekers in de toekomst optimaal van de kunst en de natuur kunnen genieten. Het eerste hotel moet al in de loop van dit jaar opengaan.
Natuurlijk kunnen we niet verwachten dat excentrieke miljonairs overal voor ons cultuuraanbod zorgen. Maar het park in de groene heuvels bij Belo Horizonte is het bewijs dat het wel fantastisch zou zijn.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... iefhebbers
Paradijs voor kunstliefhebbers
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
In het binnenland van Brazilië ligt, op ongeveer een uur rijden van de stad Belo Horizonte, één van de misschien wel best bewaarde ‘geheimen’ van Brazilië. Ver weg van de gebruikelijke toeristische routes ligt een in potentie grote toeristische trekpleister: Inhotim. Aangemoedigd door enthousiaste Brazilianen die er al eens waren geweest, bezocht ik Inhotim afgelopen week voor het eerst. En ik werd niet teleurgesteld.
"Strand, carnaval en voetbal zijn nog altijd de bekende associaties. Toch heeft het land op cultureel gebied veel te bieden, vooral in de grote steden."
Het is een enorm complex van prachtig aangelegde botanische tuinen. En verspreid door het park, bovenop groene heuvels, in de bossen en langs een prachtig aangelegd meer staat contemporaine kunst van het allerhoogste niveau. Van kleine galerieën tot enorme kunstwerken in de openlucht: in elke hoek van het park wacht weer een nieuwe verrassing. Het is een paradijs voor kunstliefhebbers, maar ook een plek waar families een dag kunnen ontspannen in de tuinen. Kunst is hier allesbehalve een elite-aangelegenheid.
De combinatie van bomen en planten en hypermoderne kunst blijkt dan ook verrassend goed te werken. Helaas had ik maar een halve dag in het park, lang niet genoeg om alles te bekijken. Daarvoor heb je op dit moment één of twee dagen nodig en dat worden er alleen maar meer. Want het park, dat in 2006 voor het publiek open ging, is nog volop in ontwikkeling.
Dat Brazilië ook voor kunstliefhebbers een interessante bestemming is, zullen veel mensen zich waarschijnlijk niet realiseren. Strand, carnaval en voetbal zijn nog altijd de bekende associaties. Toch heeft het land op cultureel gebied veel te bieden, vooral in de grote steden. De Biënnale in São Paulo is bijvoorbeeld een van de grootste ter wereld, de straatkunst is van een hoog niveau en Braziliaanse kunstenaars krijgen ook in de rest van wereld steeds meer erkenning.
Kunst is dus booming in Brazilië. Maar wat interessant is, is dat de Braziliaanse overheid hier maar een kleine rol in speelt. Vrijwel alle musea en kunstcollecties die de moeite waard zijn, worden namelijk vooral mogelijk gemaakt door geld van bedrijven en particulieren. Een belangrijke reden hierachter is een wet die in 1991 is ingevoerd: de Lei Rouanet.
De regeling werkt ongeveer als volgt: musea of andere culturele initiatieven moeten zorgen dat ze op een door de overheid goedgekeurde lijst komen. Als ze daar eenmaal opstaan kunnen ze gaan lobbyen bij bedrijven, zodat ze geld bij elkaar krijgen om hun initiatief te realiseren. Voor bedrijven is het ‘sponsoren’ van zo’n initiatief interessant, omdat het bedrijf korting krijgt op de belasting die ze moeten betalen als ze geld geven aan één van de initiatieven op deze lijst.
Eigenlijk loopt Brazilië met deze wet voorop. In Nederland waren we natuurlijk lange tijd gewend dat de overheid grotendeels zorgt voor het culturele aanbod in ons land. Maar door alle bezuinigingen wordt ook in Nederland de private sector steeds belangrijker voor het in stand houden van cultuurorganisaties. De Nederlandse overheid heeft daarom sinds 2012 een soortgelijke belastingregeling als Brazilië. Daardoor is het nu ook voor Nederlandse bedrijven fiscaal aantrekkelijk om geld te geven aan cultuurorganisaties.
"Het is aantrekkelijk om hun naam verbinden aan een in het oog springende culturele organisatie. De kleinere, minder ‘sexy’ initiatieven worden daar de dupe van."
Het klinkt natuurlijk best mooi, maar er kleven ook nadelen aan een dergelijk beleid. Bedrijven zouden vooral grote en populaire projecten kiezen, omdat ze naast de belastingkorting vooral hun imago willen opvijzelen. Het is daarom aantrekkelijk om hun naam verbinden aan een in het oog springende culturele organisatie. De kleinere, minder ‘sexy’ initiatieven worden daar de dupe van. Verder is er in Brazilië een probleem met de verspreiding van het geld. Op dit moment komt het meestal terecht in de grote steden, zoals Rio de Janeiro en São Paulo. Tot frustratie van Brazilianen in andere delen van het land.
Maar goed, de uitvoering van het beleid mag dan nog niet ideaal zijn, het heeft wel mooie Braziliaanse musea opgeleverd. Overigens is mijn favoriet Inhotim weer een verhaal apart. Het park kwam namelijk tot stand door het fortuin van de excentrieke mijnmagnaat Bernardo Paz. Hij is van plan zijn volledige vermogen van zo’n 600 miljoen euro in het park te pompen. Maar dat moet wel op zijn manier. Paz is nu van plan om het park op de lange termijn zelfvoorzienend te maken door er een aantal hotels neer te zetten, zodat bezoekers in de toekomst optimaal van de kunst en de natuur kunnen genieten. Het eerste hotel moet al in de loop van dit jaar opengaan.
Natuurlijk kunnen we niet verwachten dat excentrieke miljonairs overal voor ons cultuuraanbod zorgen. Maar het park in de groene heuvels bij Belo Horizonte is het bewijs dat het wel fantastisch zou zijn.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... iefhebbers
Re: Sandra Korstjens.
Apartheid in het winkelcentrum
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Van alle kanten komen ze opeens het winkelcentrum binnenstromen: honderden overwegend zwarte jongeren uit de buitenwijken van São Paulo. Via Facebook hebben ze afgesproken om met z'n allen naar het winkelcentrum te gaan. Een 'rolezinho' wordt zo'n bijeenkomst genoemd, letterlijk een 'uitstapje'. Sinds vorige maand zijn er in São Paulo in verschillende winkelcentra 'rolezinho's' geweest. Op YouTube-filmpjes zoals deze is te zien hoe de jongeren het winkelcentrum overnemen.
"De gedachte die bij deze rijke Brazilianen door het hoofd schiet is vervolgens: help, er vindt een massale overval plaats!"
Reden tot paniek bij het winkelende publiek, dat veelal uit rijke blanke Brazilianen bestaat. Het winkelcentrum is normaal gesproken hùn domein, een veilige haven waar ze ongestoord geld kunnen uitgeven en naar de film gaan. Zonder dat ze het risico lopen om te worden beroofd.
Op het moment dat een horde achterstandsjongeren het winkelcentrum komt binnenrennen, wordt hun veilige wereldje ruw verstoord. De gedachte die bij deze rijke Brazilianen door het hoofd schiet is vervolgens: help, er vindt een massale overval plaats! Onterecht, want ondanks een aantal kleine diefstallen, is het beroven van mensen absoluut niet het doel van de meerderheid van de jongeren. Maar wat dan wel?
Deze jongeren wonen in arme buitenwijken waar simpelweg níets te doen is. Nu het zomervakantie is, vervelen ze zich helemaal dood. Het winkelcentrum biedt uitkomst. Daar kun je een beetje rondhangen met je vrienden, flirten met leeftijdgenoten en patat eten. Gewoon, net als elke tiener. Veel van de jongeren zijn niet meer zo arm als de vorige generatie, ook al wonen ze nog steeds in slechte buurten. Maar ze zijn nog steeds niet welkom in het winkelcentrum. En al helemaal niet met honderden tegelijk.
"Het is misschien makkelijk om te zeggen dat het logisch is dat de jongeren worden geweerd uit de winkelcentra, ze verstoren immers de openbare orde"
De pleuris breekt vaak pas uit op het moment dat de politie ingrijpt. Op sommige plekken worden de tieners met traangas en rubberkogels verjaagd. Een aantal winkelcentra heeft nu maatregelen genomen en de beveiliging verhoogd. Ten minste zes winkelcentra in São Paulo hebben zelfs een gerechtelijk bevel ontvangen waarmee ze jongeren kunnen weren. En dus wordt er nu gesproken over Braziliaanse apartheid.
Het is misschien makkelijk om te zeggen dat het logisch is dat de jongeren worden geweerd uit de winkelcentra, ze verstoren immers de openbare orde. En eerlijk is eerlijk, ik zou waarschijnlijk ook schrikken als ik mijn boodschappen aan het doen ben en er komen plotseling honderden jongeren de winkel binnenrennen. Voor mij maakt het in dat opzicht niet uit of ze blank of zwart zijn. Maar voor de politie en de eigenaren van de winkelcentra wèl.
Dit weekend plaatste één van de grote Braziliaanse kranten dit filmpje op haar website. Het lijkt op een 'rolezinho': niet van arme zwarte jongeren uit de buitenwijk, maar van studenten van de beste universiteit van het land, die overwegend blank zijn. Deze jongeren doen dit elk jaar als onderdeel van de introductieperiode. In tegenstelling tot hun zwarte leeftijdsgenoten worden zij nooit weggejaagd en hebben ze geen problemen met de politie…
"De jongeren willen laten zien dat zij nu net zo goed in het winkelcentrum thuishoren"
Brazilianen roepen graag dat er geen racisme is in hun land, dat Brazilië een echte smeltkroes is. Maar het is een feit dat de gemiddelde bezoeker van een winkelcentrum een Europees uiterlijk heeft en de bewoners van de favela's een stuk donkerder zijn. Dat zegt volgens mij genoeg. Zelf kan ik bijvoorbeeld in mijn oude kloffie naar het winkelcentrum zonder dat iemand me raar zal aankijken. Maar deze jongeren kunnen dat niet. Hun 'rolezinho's' zijn dan ook vooral een statement. De jongeren eisen simpelweg het recht op om te consumeren. Ze willen laten zien dat zij nu net zo goed in het winkelcentrum thuishoren.
Wat dat betreft maakt het niet uit of je blank of zwart, arm of rijk bent in Brazilië: het winkelcentrum is het ideaal van iedereen.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... kelcentrum
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Van alle kanten komen ze opeens het winkelcentrum binnenstromen: honderden overwegend zwarte jongeren uit de buitenwijken van São Paulo. Via Facebook hebben ze afgesproken om met z'n allen naar het winkelcentrum te gaan. Een 'rolezinho' wordt zo'n bijeenkomst genoemd, letterlijk een 'uitstapje'. Sinds vorige maand zijn er in São Paulo in verschillende winkelcentra 'rolezinho's' geweest. Op YouTube-filmpjes zoals deze is te zien hoe de jongeren het winkelcentrum overnemen.
"De gedachte die bij deze rijke Brazilianen door het hoofd schiet is vervolgens: help, er vindt een massale overval plaats!"
Reden tot paniek bij het winkelende publiek, dat veelal uit rijke blanke Brazilianen bestaat. Het winkelcentrum is normaal gesproken hùn domein, een veilige haven waar ze ongestoord geld kunnen uitgeven en naar de film gaan. Zonder dat ze het risico lopen om te worden beroofd.
Op het moment dat een horde achterstandsjongeren het winkelcentrum komt binnenrennen, wordt hun veilige wereldje ruw verstoord. De gedachte die bij deze rijke Brazilianen door het hoofd schiet is vervolgens: help, er vindt een massale overval plaats! Onterecht, want ondanks een aantal kleine diefstallen, is het beroven van mensen absoluut niet het doel van de meerderheid van de jongeren. Maar wat dan wel?
Deze jongeren wonen in arme buitenwijken waar simpelweg níets te doen is. Nu het zomervakantie is, vervelen ze zich helemaal dood. Het winkelcentrum biedt uitkomst. Daar kun je een beetje rondhangen met je vrienden, flirten met leeftijdgenoten en patat eten. Gewoon, net als elke tiener. Veel van de jongeren zijn niet meer zo arm als de vorige generatie, ook al wonen ze nog steeds in slechte buurten. Maar ze zijn nog steeds niet welkom in het winkelcentrum. En al helemaal niet met honderden tegelijk.
"Het is misschien makkelijk om te zeggen dat het logisch is dat de jongeren worden geweerd uit de winkelcentra, ze verstoren immers de openbare orde"
De pleuris breekt vaak pas uit op het moment dat de politie ingrijpt. Op sommige plekken worden de tieners met traangas en rubberkogels verjaagd. Een aantal winkelcentra heeft nu maatregelen genomen en de beveiliging verhoogd. Ten minste zes winkelcentra in São Paulo hebben zelfs een gerechtelijk bevel ontvangen waarmee ze jongeren kunnen weren. En dus wordt er nu gesproken over Braziliaanse apartheid.
Het is misschien makkelijk om te zeggen dat het logisch is dat de jongeren worden geweerd uit de winkelcentra, ze verstoren immers de openbare orde. En eerlijk is eerlijk, ik zou waarschijnlijk ook schrikken als ik mijn boodschappen aan het doen ben en er komen plotseling honderden jongeren de winkel binnenrennen. Voor mij maakt het in dat opzicht niet uit of ze blank of zwart zijn. Maar voor de politie en de eigenaren van de winkelcentra wèl.
Dit weekend plaatste één van de grote Braziliaanse kranten dit filmpje op haar website. Het lijkt op een 'rolezinho': niet van arme zwarte jongeren uit de buitenwijk, maar van studenten van de beste universiteit van het land, die overwegend blank zijn. Deze jongeren doen dit elk jaar als onderdeel van de introductieperiode. In tegenstelling tot hun zwarte leeftijdsgenoten worden zij nooit weggejaagd en hebben ze geen problemen met de politie…
"De jongeren willen laten zien dat zij nu net zo goed in het winkelcentrum thuishoren"
Brazilianen roepen graag dat er geen racisme is in hun land, dat Brazilië een echte smeltkroes is. Maar het is een feit dat de gemiddelde bezoeker van een winkelcentrum een Europees uiterlijk heeft en de bewoners van de favela's een stuk donkerder zijn. Dat zegt volgens mij genoeg. Zelf kan ik bijvoorbeeld in mijn oude kloffie naar het winkelcentrum zonder dat iemand me raar zal aankijken. Maar deze jongeren kunnen dat niet. Hun 'rolezinho's' zijn dan ook vooral een statement. De jongeren eisen simpelweg het recht op om te consumeren. Ze willen laten zien dat zij nu net zo goed in het winkelcentrum thuishoren.
Wat dat betreft maakt het niet uit of je blank of zwart, arm of rijk bent in Brazilië: het winkelcentrum is het ideaal van iedereen.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... kelcentrum
Re: Sandra Korstjens.
26 januari 2014 06:42
Het zwarte schaap van de WK-demonstranten
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
'Não vai ter copa!' scanderen de demonstranten. Er komt geen WK! Het is duidelijk: deze Brazilianen moeten niks hebben van veel te dure voetbalstadions, loze beloftes van de overheid en vooral niet van de FIFA. Brazilië moet zijn geld niet stoppen in een voetbaltoernooi, maar eerst de problemen in het land oplossen, aldus de demonstranten.
In verschillende steden in Brazilië vonden dit weekend demonstraties tegen het WK plaats. Maar ze waren nog lang niet zo massaal als de protesten tijdens de Confederations Cup in juni vorig jaar. In São Paulo liepen gisteren ongeveer 2000 mensen mee, niet bepaald veel in een stad met ruim 11 miljoen inwoners. Terwijl elke Braziliaan die ik ernaar heb gevraagd vindt dat de regering inderdaad veel te veel geld uitgeeft aan het WK.
"Vooral de betogers in het zwart schrikken veel mensen af; jongeren met sjaals voor hun gezicht en helmen op, klaar voor een matpartij met de ME"
Toch kiezen de meeste mensen ervoor om thuis te blijven. Natuurlijk snap ik dat het één ding is om een zaak te steunen en iets anders om op zaterdagavond met een spandoek door de stad te gaan lopen. Maar er is nog iets aan de hand. Veel Brazilianen zijn niet gecharmeerd van de manier waarop er wordt geprotesteerd.
Vooral de betogers in het zwart schrikken veel mensen af; jongeren met sjaals voor hun gezicht en helmen op, klaar voor een matpartij met de ME. Ze identificeren zich als het Black Block, een soort verzamelnaam van overwegend extreemlinkse en anarchistische demonstranten die niet terugdeinzen voor geweld. De afgelopen maanden liepen tal van betogingen uit op vernielingen en veel Brazilianen associëren het Black Block met geweld en vandalisme.
Gisteren was het opnieuw raak. Van begin af aan liepen tientallen in het zwart geklede demonstranten voorop bij de betoging in São Paulo. Al snel werd de sfeer grimmig. De ruiten van een brommerzaak werden ingeslagen, pinautomaten vernield en een auto ging in vlammen op.
Het zijn zaken waar de meeste Brazilianen zich absoluut niet mee kunnen identificeren. En het doet het imago van de demonstranten geen goed.
"Het waren toen juist beelden van de politie die in het wilde weg rubberkogels afschoot op grote groepen vreedzame demonstranten waardoor de Brazilianen pas echt pissig werden."
Geweld was ook een doorslaggevende factor bij de protesten van vorig jaar. Het waren toen juist beelden van de politie die in het wilde weg rubberkogels afschoot op grote groepen vreedzame demonstranten waardoor de Brazilianen pas echt pissig werden. Het overtrokken politieoptreden deed de protesten destijds alleen maar aanzwellen. Natuurlijk bleven ook toen veel mensen thuis, uit angst voor geweld. Maar aanvankelijk was de woede over het politieoptreden enorm.
Naarmate er steeds vaker rellen uitbraken en op televisie beelden te zien waren van vernielingen, gingen er minder mensen de straat op. "Ik sta wel achter de kritiek van de betogers, maar ik moet niets hebben van dat vandalisme", hoorde ik keer op keer.
De protesten dit weekend waren waarschijnlijk alleen maar een voorproefje van wat er later dit jaar nog gaat komen in Brazilië. Het wordt interessant om te zien hoeveel de politie heeft geleerd van de fouten van vorig jaar. En in hoeverre de demonstranten tijdens het WK de steun van de Braziliaanse bevolking zullen krijgen.
Wat dat betreft hebben de demonstranten in ieder geval een voorsprong. Want hoewel de jongeren van het Black Block niet populair zijn, als Brazilianen ergens een hekel aan hebben, dan is het wel de politie.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... onstranten
Het zwarte schaap van de WK-demonstranten
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
'Não vai ter copa!' scanderen de demonstranten. Er komt geen WK! Het is duidelijk: deze Brazilianen moeten niks hebben van veel te dure voetbalstadions, loze beloftes van de overheid en vooral niet van de FIFA. Brazilië moet zijn geld niet stoppen in een voetbaltoernooi, maar eerst de problemen in het land oplossen, aldus de demonstranten.
In verschillende steden in Brazilië vonden dit weekend demonstraties tegen het WK plaats. Maar ze waren nog lang niet zo massaal als de protesten tijdens de Confederations Cup in juni vorig jaar. In São Paulo liepen gisteren ongeveer 2000 mensen mee, niet bepaald veel in een stad met ruim 11 miljoen inwoners. Terwijl elke Braziliaan die ik ernaar heb gevraagd vindt dat de regering inderdaad veel te veel geld uitgeeft aan het WK.
"Vooral de betogers in het zwart schrikken veel mensen af; jongeren met sjaals voor hun gezicht en helmen op, klaar voor een matpartij met de ME"
Toch kiezen de meeste mensen ervoor om thuis te blijven. Natuurlijk snap ik dat het één ding is om een zaak te steunen en iets anders om op zaterdagavond met een spandoek door de stad te gaan lopen. Maar er is nog iets aan de hand. Veel Brazilianen zijn niet gecharmeerd van de manier waarop er wordt geprotesteerd.
Vooral de betogers in het zwart schrikken veel mensen af; jongeren met sjaals voor hun gezicht en helmen op, klaar voor een matpartij met de ME. Ze identificeren zich als het Black Block, een soort verzamelnaam van overwegend extreemlinkse en anarchistische demonstranten die niet terugdeinzen voor geweld. De afgelopen maanden liepen tal van betogingen uit op vernielingen en veel Brazilianen associëren het Black Block met geweld en vandalisme.
Gisteren was het opnieuw raak. Van begin af aan liepen tientallen in het zwart geklede demonstranten voorop bij de betoging in São Paulo. Al snel werd de sfeer grimmig. De ruiten van een brommerzaak werden ingeslagen, pinautomaten vernield en een auto ging in vlammen op.
Het zijn zaken waar de meeste Brazilianen zich absoluut niet mee kunnen identificeren. En het doet het imago van de demonstranten geen goed.
"Het waren toen juist beelden van de politie die in het wilde weg rubberkogels afschoot op grote groepen vreedzame demonstranten waardoor de Brazilianen pas echt pissig werden."
Geweld was ook een doorslaggevende factor bij de protesten van vorig jaar. Het waren toen juist beelden van de politie die in het wilde weg rubberkogels afschoot op grote groepen vreedzame demonstranten waardoor de Brazilianen pas echt pissig werden. Het overtrokken politieoptreden deed de protesten destijds alleen maar aanzwellen. Natuurlijk bleven ook toen veel mensen thuis, uit angst voor geweld. Maar aanvankelijk was de woede over het politieoptreden enorm.
Naarmate er steeds vaker rellen uitbraken en op televisie beelden te zien waren van vernielingen, gingen er minder mensen de straat op. "Ik sta wel achter de kritiek van de betogers, maar ik moet niets hebben van dat vandalisme", hoorde ik keer op keer.
De protesten dit weekend waren waarschijnlijk alleen maar een voorproefje van wat er later dit jaar nog gaat komen in Brazilië. Het wordt interessant om te zien hoeveel de politie heeft geleerd van de fouten van vorig jaar. En in hoeverre de demonstranten tijdens het WK de steun van de Braziliaanse bevolking zullen krijgen.
Wat dat betreft hebben de demonstranten in ieder geval een voorsprong. Want hoewel de jongeren van het Black Block niet populair zijn, als Brazilianen ergens een hekel aan hebben, dan is het wel de politie.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/column/s ... onstranten
Re: Sandra Korstjens.
242 mensenlevens zijn niet genoeg
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Ze moesten nog aan hun leven beginnen. 242 jongeren, de meesten student, vol met dromen voor de toekomst. Maar hun levens eindigden in een nachtmerrie toen ze een jaar geleden, om precies te zijn op 27 januari 2013, slachtoffer werden van een brand in een nachtclub in Santa Maria.
"In de gevel van de uitgebrande club zaten gaten. Die waren er tijdens de brand ingehakt om mensen die binnen in de val zaten te bevrijden."
Ik arriveerde een dag later in het Braziliaanse stadje. Een bezoek dat ik nooit zal vergeten. Ik herinner me hoe we het stadje binnenreden, de ene na de andere begrafenisstoet passerend. Jonge mensen vielen elkaar huilend in de armen. Op de autoradio hoorde ik hoe een televisieploeg die naar een begraafplaats was gegaan, daar vanaf was gemept door boze familieleden. Sommige dingen moet je niet willen filmen…
De gezichten van de mensen op straat stonden strak en bedroefd, gelachen werd er niet. De geur in de straat bij de nachtclub was bijna adembenemend: een dikke en indringende brandlucht die in je neus bleef hangen. In de gevel van de uitgebrande club zaten gaten. Die waren er tijdens de brand ingehakt om mensen die binnen in de val zaten te bevrijden. Maar voor velen kwam die hulp te laat.
Later die dag sprak ik verschillende mensen. Jonge meiden die in één klap vijf vriendinnen waren kwijtgeraakt. Een moeder die vol opluchting vertelde dat haar zoon net op tijd naar buiten was gegaan. En ook boze mensen: hoe had dit in vredesnaam kunnen gebeuren?
De officiële oorzaak was al snel bekend: een lid van de optredende band had op het podium een fakkel aangestoken. Vervolgens vloog het geluidswerende schuim op het plafond in brand. De giftige stoffen die vrijkwamen zorgden al snel voor de eerste slachtoffers. Brandblussers werkten niet en in de donkere en overvolle club was maar één uitgang. In het gedrang om weg te komen, werden tientallen mensen vertrapt.
"Het grootste probleem is dat er nog altijd geen landelijke veiligheidsvoorschriften zijn ingevoerd. Elke staat en stad in Brazilië moddert maar wat aan."
Uiteindelijk bleek dat de brandvergunning van de club niet in orde was. Net zoals bij honderden andere uitgaansgelegenheden in Brazilië. De overheid beloofde beterschap. De controles zouden strenger worden, want een herhaling moest koste wat kost worden vermeden.
Maar helaas is er in een jaar tijd niet veel terechtgekomen van die mooie woorden. In de dagen na de brand werden honderden nachtclubs gesloten, om korte tijd later gewoon weer open te gaan zonder dat er iets was veranderd. Het grootste probleem is dat er nog altijd geen landelijke veiligheidsvoorschriften zijn ingevoerd. Elke staat en stad in Brazilië moddert maar wat aan. Over een wetsvoorstel om dat te veranderen heeft het Congres nog altijd niet gestemd.
Want de politieke prioriteiten zijn in een jaar tijd verschoven. Een korte opleving van de aandacht, door de herdenking van de tragedie afgelopen week, zal daar geen verandering in brengen. En dus groeit de angst onder de nabestaanden dat de 242 levens van hun geliefden niet genoeg waren om daadwerkelijk iets te veranderen in Brazilië.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... iet-genoeg
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Ze moesten nog aan hun leven beginnen. 242 jongeren, de meesten student, vol met dromen voor de toekomst. Maar hun levens eindigden in een nachtmerrie toen ze een jaar geleden, om precies te zijn op 27 januari 2013, slachtoffer werden van een brand in een nachtclub in Santa Maria.
"In de gevel van de uitgebrande club zaten gaten. Die waren er tijdens de brand ingehakt om mensen die binnen in de val zaten te bevrijden."
Ik arriveerde een dag later in het Braziliaanse stadje. Een bezoek dat ik nooit zal vergeten. Ik herinner me hoe we het stadje binnenreden, de ene na de andere begrafenisstoet passerend. Jonge mensen vielen elkaar huilend in de armen. Op de autoradio hoorde ik hoe een televisieploeg die naar een begraafplaats was gegaan, daar vanaf was gemept door boze familieleden. Sommige dingen moet je niet willen filmen…
De gezichten van de mensen op straat stonden strak en bedroefd, gelachen werd er niet. De geur in de straat bij de nachtclub was bijna adembenemend: een dikke en indringende brandlucht die in je neus bleef hangen. In de gevel van de uitgebrande club zaten gaten. Die waren er tijdens de brand ingehakt om mensen die binnen in de val zaten te bevrijden. Maar voor velen kwam die hulp te laat.
Later die dag sprak ik verschillende mensen. Jonge meiden die in één klap vijf vriendinnen waren kwijtgeraakt. Een moeder die vol opluchting vertelde dat haar zoon net op tijd naar buiten was gegaan. En ook boze mensen: hoe had dit in vredesnaam kunnen gebeuren?
De officiële oorzaak was al snel bekend: een lid van de optredende band had op het podium een fakkel aangestoken. Vervolgens vloog het geluidswerende schuim op het plafond in brand. De giftige stoffen die vrijkwamen zorgden al snel voor de eerste slachtoffers. Brandblussers werkten niet en in de donkere en overvolle club was maar één uitgang. In het gedrang om weg te komen, werden tientallen mensen vertrapt.
"Het grootste probleem is dat er nog altijd geen landelijke veiligheidsvoorschriften zijn ingevoerd. Elke staat en stad in Brazilië moddert maar wat aan."
Uiteindelijk bleek dat de brandvergunning van de club niet in orde was. Net zoals bij honderden andere uitgaansgelegenheden in Brazilië. De overheid beloofde beterschap. De controles zouden strenger worden, want een herhaling moest koste wat kost worden vermeden.
Maar helaas is er in een jaar tijd niet veel terechtgekomen van die mooie woorden. In de dagen na de brand werden honderden nachtclubs gesloten, om korte tijd later gewoon weer open te gaan zonder dat er iets was veranderd. Het grootste probleem is dat er nog altijd geen landelijke veiligheidsvoorschriften zijn ingevoerd. Elke staat en stad in Brazilië moddert maar wat aan. Over een wetsvoorstel om dat te veranderen heeft het Congres nog altijd niet gestemd.
Want de politieke prioriteiten zijn in een jaar tijd verschoven. Een korte opleving van de aandacht, door de herdenking van de tragedie afgelopen week, zal daar geen verandering in brengen. En dus groeit de angst onder de nabestaanden dat de 242 levens van hun geliefden niet genoeg waren om daadwerkelijk iets te veranderen in Brazilië.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... iet-genoeg
Re: Sandra Korstjens.
09 februari 2014 07:44
Historische hitte
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
"Ik heb dit nog nooit meegemaakt, wat een hitte." De inwoners van São Paulo zijn echt wel wat gewend als het om zomerse temperaturen gaat. Maar nu de stad wordt geteisterd door een historische hittegolf, weten ook de Paulistano’s zich geen raad meer.
Het ene na het andere hitterecord in de stad wordt gebroken. Zo was januari gemiddeld de warmste maand die ooit werd gemeten. En de maand februari was amper begonnen of we hadden met 35,9 °C al de warmste februaridag ooit te pakken. Afgelopen vrijdag werd dat record meteen alweer verbroken: 36,4 °C. En bovendien is het ook nog eens de droogste zomer in 80 jaar tijd.
Dat was tijdens de laatste hevige regenbui, meer dan twee weken geleden, nog moeilijk voor te stellen. In korte tijd veranderde de straat onder mijn raam in een kolkende rivier. Vuilniszakken dreven voorbij, geparkeerde auto’s kwamen steeds verder onder water te staan en een eenzame voetganger met paraplu (vraag me niet wat het nut is van een paraplu als je tot je middel in het water staat) probeerde zich een weg door de steeds groter wordende rivier te banen.
Als de donkere wolken zich nu samentrekken, kijken de mensen hoopvol omhoog. Zal het dan eindelijk gaan regen?
Vervelend en onhandig misschien, maar wel een gewone Braziliaanse zomer. Normaal gesproken valt hier in de zomer namelijk elke maand ruim 200 mm regen. De regen komt over het algemeen rond 5 uur 's middags in ongeveer een half uurtje uit de lucht vallen. Een uur van tevoren zie je het al aankomen: een mix van kilometershoge pikzwarte en donkergrijze wolken pakt zich samen. De wind trekt aan en het wordt donker. Een Hollywoodfilm over het einde der tijden is er niets bij. En dan breekt plotseling de hel los.
Als de donkere wolken zich nu samentrekken, kijken de mensen hoopvol omhoog. Zal het dan eindelijk gaan regen? De lucht wordt zwaar en benauwd. Maar regen? Nee, er is geen druppel te zien. De stad blijft droog en stoffig.
Intussen wordt dat een steeds groter probleem, want het water raakt op. De reservoirs die miljoenen mensen in de stad van water moeten voorzien zijn bijna leeg. Er wordt dan ook schande gesproken van mensen die ondanks alles hun stoep schoonspuiten met een tuinslang. De overheid probeert nu mensen bewuster te maken door een flinke korting op de waterrekening te geven als het mensen lukt om 20 procent minder water te verbruiken. Want als er niets gebeurt, moeten we straks met z’n allen op rantsoen.
De ventilatoren in mijn appartement draaien overuren en zijn de enige reden dat ik het nog uithoud achter mijn bureautje.
Vol hoop hoor ik mensen dan ook zeggen: "Ik heb gehoord dat het vanaf de 15de weer gaat regenen!" Maar ja, de 15de... dat duurt dus nog een week. In de tussentijd smelt ik samen met de 20 miljoen inwoners van São Paulo langzaam weg. De ventilatoren in mijn appartement draaien overuren en zijn de enige reden dat ik het nog uithoud achter mijn bureautje.
En terwijl ik zwetend aan het werk ben, komt er een pushbericht binnen op mijn telefoon: Sven Kramer heeft goud gewonnen op de 5000 meter. In mijn snikhete kantoor lijkt het wel een bericht van een andere planeet. Wel een aangename planeet overigens. Want even afkoelen in de schaatshal van Sotsji lijkt me best lekker nu.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... sche-hitte
Historische hitte
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
"Ik heb dit nog nooit meegemaakt, wat een hitte." De inwoners van São Paulo zijn echt wel wat gewend als het om zomerse temperaturen gaat. Maar nu de stad wordt geteisterd door een historische hittegolf, weten ook de Paulistano’s zich geen raad meer.
Het ene na het andere hitterecord in de stad wordt gebroken. Zo was januari gemiddeld de warmste maand die ooit werd gemeten. En de maand februari was amper begonnen of we hadden met 35,9 °C al de warmste februaridag ooit te pakken. Afgelopen vrijdag werd dat record meteen alweer verbroken: 36,4 °C. En bovendien is het ook nog eens de droogste zomer in 80 jaar tijd.
Dat was tijdens de laatste hevige regenbui, meer dan twee weken geleden, nog moeilijk voor te stellen. In korte tijd veranderde de straat onder mijn raam in een kolkende rivier. Vuilniszakken dreven voorbij, geparkeerde auto’s kwamen steeds verder onder water te staan en een eenzame voetganger met paraplu (vraag me niet wat het nut is van een paraplu als je tot je middel in het water staat) probeerde zich een weg door de steeds groter wordende rivier te banen.
Als de donkere wolken zich nu samentrekken, kijken de mensen hoopvol omhoog. Zal het dan eindelijk gaan regen?
Vervelend en onhandig misschien, maar wel een gewone Braziliaanse zomer. Normaal gesproken valt hier in de zomer namelijk elke maand ruim 200 mm regen. De regen komt over het algemeen rond 5 uur 's middags in ongeveer een half uurtje uit de lucht vallen. Een uur van tevoren zie je het al aankomen: een mix van kilometershoge pikzwarte en donkergrijze wolken pakt zich samen. De wind trekt aan en het wordt donker. Een Hollywoodfilm over het einde der tijden is er niets bij. En dan breekt plotseling de hel los.
Als de donkere wolken zich nu samentrekken, kijken de mensen hoopvol omhoog. Zal het dan eindelijk gaan regen? De lucht wordt zwaar en benauwd. Maar regen? Nee, er is geen druppel te zien. De stad blijft droog en stoffig.
Intussen wordt dat een steeds groter probleem, want het water raakt op. De reservoirs die miljoenen mensen in de stad van water moeten voorzien zijn bijna leeg. Er wordt dan ook schande gesproken van mensen die ondanks alles hun stoep schoonspuiten met een tuinslang. De overheid probeert nu mensen bewuster te maken door een flinke korting op de waterrekening te geven als het mensen lukt om 20 procent minder water te verbruiken. Want als er niets gebeurt, moeten we straks met z’n allen op rantsoen.
De ventilatoren in mijn appartement draaien overuren en zijn de enige reden dat ik het nog uithoud achter mijn bureautje.
Vol hoop hoor ik mensen dan ook zeggen: "Ik heb gehoord dat het vanaf de 15de weer gaat regenen!" Maar ja, de 15de... dat duurt dus nog een week. In de tussentijd smelt ik samen met de 20 miljoen inwoners van São Paulo langzaam weg. De ventilatoren in mijn appartement draaien overuren en zijn de enige reden dat ik het nog uithoud achter mijn bureautje.
En terwijl ik zwetend aan het werk ben, komt er een pushbericht binnen op mijn telefoon: Sven Kramer heeft goud gewonnen op de 5000 meter. In mijn snikhete kantoor lijkt het wel een bericht van een andere planeet. Wel een aangename planeet overigens. Want even afkoelen in de schaatshal van Sotsji lijkt me best lekker nu.
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... sche-hitte
Re: Sandra Korstjens.
16 februari 2014 07:03
Adopteer een crimineel
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het lijkt wel een scène uit de slaventijd. Een zwarte jongen, naakt en gewond, vastgeketend aan een paal. Met een krant worden zijn edele delen nog net bedekt. Vernederender kan het bijna niet.
Afgelopen maand werd hij gevonden in de wijk Flamengo in Rio de Janeiro. Samen met drie andere jongens zou hij, naar eigen zeggen, zijn omsingeld door een stuk of dertig mannen met motoren. Twee jongens konden wegkomen. De overgebleven twee werden in elkaar geslagen en bedreigd met de dood. Eén van hen ontsnapte uiteindelijk, maar het 15-jarige slachtoffer van de foto werd met een fietsslot om zijn nek vastgebonden.
Voor veel mensen is het een uitgemaakte zaak: dit is een crimineel en daar hoef je geen medelijden mee te hebben.
Ik gebruik het woord slachtoffer, maar veel Brazilianen zullen op die plek het woord dader invullen. De jongen was namelijk al drie keer opgepakt voor diefstal en overvallen.
Het is onduidelijk of de vier jongens op die bewuste avond op heterdaad werden betrapt tijdens een nieuwe overval, of dat ze de willekeurige slachtoffers waren van op wraak beluste buurtbewoners. Maar voor veel mensen is het een uitgemaakte zaak: dit is een crimineel en daar hoef je geen medelijden mee te hebben.
Dat onderbuikgevoel werd verwoord door een bekende journaliste, Rachel Sheherazade. Op televisie toonde ze openlijk begrip voor de eigenrechters: "De staat is afwezig, de politie gedemoraliseerd en justitie faalt. Dan is het niet gek dat mensen het recht in eigen handen nemen", zei ze. "Laat al die mensen die zo’n medelijden hebben met die crimineeltjes een bandiet adopteren", schampte ze.
Brazilianen vinden vaak dat er veel te laag wordt gestraft, terwijl de gevangenissen hier toch allesbehalve een pretje zijn.
Rachel Sheherazade werd van alle kanten bekritiseerd, omdat ze geweld zou goedpraten en zelfs aanmoedigen. Dat mag zo zijn, maar ik vrees dat zij niet de enige is die er zo over denkt.
Brazilianen vinden vaak dat er veel te laag wordt gestraft, terwijl de gevangenissen hier toch allesbehalve een pretje zijn. Persoonlijk kan ik me niet voorstellen dat iemand daar beter uitkomt dan dat hij erin gaat. Los daarvan is er een ander, veel groter probleem. De meeste misdaden hier blijven simpelweg ongestraft. Van alle moorden wordt bijvoorbeeld maar zo’n 5 tot 8 procent opgelost. En al die onopgeloste misdaden zorgen voor frustraties, angst en woede bij de Brazilianen.
Want intussen nemen de misdaadcijfers in Rio de Janeiro de laatste tijd alleen maar toe. Zowel het aantal moorden als het aantal roofovervallen stegen het afgelopen jaar flink. De inwoners van Rio voelen zich in de steek gelaten door de overheid en de politie. En sommigen hebben nu blijkbaar besloten er zelf iets aan te doen, of de rest van het land dat nu leuk vindt of niet.
Deze week verscheen er weer zo'n foto, uit de stad Itajaí. Ook hier was een vastgeketende overvaller te zien. Eerder die dag had hij een snackbar overvallen. Vervolgens werd hij door een aantal mensen aan de 'schandpaal' genageld, net als in de middeleeuwen.
Het toont maar weer eens aan hoe dit land onder de oppervlakte tot op het bot verdeeld is tussen de veelal blanke rijken en de vaak donkere armen.
Vervolgens stond er dit weekeinde een opiniepeiling in de krant. Bijna een kwart van de Brazilianen keurt dit soort wraakacties goed. Opvallend: hoe rijker en blanker de ondervraagde Braziliaan, hoe meer begrip hij toont voor de eigenrechters. Het toont maar weer eens aan hoe dit land onder de oppervlakte tot op het bot verdeeld is tussen de veelal blanke rijken en de vaak donkere armen.
Maar uiteindelijk zijn beide groepen slachtoffer van een afwezige staat. Misschien is het idee van mevrouw Sheherazade dan nog niet eens zo gek, als je het een beetje aanpast. Een oplossing voor de criminaliteit: laat al die rijke Brazilianen een armere landgenoot adopteren!
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -crimineel
Adopteer een crimineel
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
Het lijkt wel een scène uit de slaventijd. Een zwarte jongen, naakt en gewond, vastgeketend aan een paal. Met een krant worden zijn edele delen nog net bedekt. Vernederender kan het bijna niet.
Afgelopen maand werd hij gevonden in de wijk Flamengo in Rio de Janeiro. Samen met drie andere jongens zou hij, naar eigen zeggen, zijn omsingeld door een stuk of dertig mannen met motoren. Twee jongens konden wegkomen. De overgebleven twee werden in elkaar geslagen en bedreigd met de dood. Eén van hen ontsnapte uiteindelijk, maar het 15-jarige slachtoffer van de foto werd met een fietsslot om zijn nek vastgebonden.
Voor veel mensen is het een uitgemaakte zaak: dit is een crimineel en daar hoef je geen medelijden mee te hebben.
Ik gebruik het woord slachtoffer, maar veel Brazilianen zullen op die plek het woord dader invullen. De jongen was namelijk al drie keer opgepakt voor diefstal en overvallen.
Het is onduidelijk of de vier jongens op die bewuste avond op heterdaad werden betrapt tijdens een nieuwe overval, of dat ze de willekeurige slachtoffers waren van op wraak beluste buurtbewoners. Maar voor veel mensen is het een uitgemaakte zaak: dit is een crimineel en daar hoef je geen medelijden mee te hebben.
Dat onderbuikgevoel werd verwoord door een bekende journaliste, Rachel Sheherazade. Op televisie toonde ze openlijk begrip voor de eigenrechters: "De staat is afwezig, de politie gedemoraliseerd en justitie faalt. Dan is het niet gek dat mensen het recht in eigen handen nemen", zei ze. "Laat al die mensen die zo’n medelijden hebben met die crimineeltjes een bandiet adopteren", schampte ze.
Brazilianen vinden vaak dat er veel te laag wordt gestraft, terwijl de gevangenissen hier toch allesbehalve een pretje zijn.
Rachel Sheherazade werd van alle kanten bekritiseerd, omdat ze geweld zou goedpraten en zelfs aanmoedigen. Dat mag zo zijn, maar ik vrees dat zij niet de enige is die er zo over denkt.
Brazilianen vinden vaak dat er veel te laag wordt gestraft, terwijl de gevangenissen hier toch allesbehalve een pretje zijn. Persoonlijk kan ik me niet voorstellen dat iemand daar beter uitkomt dan dat hij erin gaat. Los daarvan is er een ander, veel groter probleem. De meeste misdaden hier blijven simpelweg ongestraft. Van alle moorden wordt bijvoorbeeld maar zo’n 5 tot 8 procent opgelost. En al die onopgeloste misdaden zorgen voor frustraties, angst en woede bij de Brazilianen.
Want intussen nemen de misdaadcijfers in Rio de Janeiro de laatste tijd alleen maar toe. Zowel het aantal moorden als het aantal roofovervallen stegen het afgelopen jaar flink. De inwoners van Rio voelen zich in de steek gelaten door de overheid en de politie. En sommigen hebben nu blijkbaar besloten er zelf iets aan te doen, of de rest van het land dat nu leuk vindt of niet.
Deze week verscheen er weer zo'n foto, uit de stad Itajaí. Ook hier was een vastgeketende overvaller te zien. Eerder die dag had hij een snackbar overvallen. Vervolgens werd hij door een aantal mensen aan de 'schandpaal' genageld, net als in de middeleeuwen.
Het toont maar weer eens aan hoe dit land onder de oppervlakte tot op het bot verdeeld is tussen de veelal blanke rijken en de vaak donkere armen.
Vervolgens stond er dit weekeinde een opiniepeiling in de krant. Bijna een kwart van de Brazilianen keurt dit soort wraakacties goed. Opvallend: hoe rijker en blanker de ondervraagde Braziliaan, hoe meer begrip hij toont voor de eigenrechters. Het toont maar weer eens aan hoe dit land onder de oppervlakte tot op het bot verdeeld is tussen de veelal blanke rijken en de vaak donkere armen.
Maar uiteindelijk zijn beide groepen slachtoffer van een afwezige staat. Misschien is het idee van mevrouw Sheherazade dan nog niet eens zo gek, als je het een beetje aanpast. Een oplossing voor de criminaliteit: laat al die rijke Brazilianen een armere landgenoot adopteren!
@sandrakorstjens
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -crimineel
Re: Sandra Korstjens.
20 februari 2014 05:56
Het WK is besmet
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
De Braziliaanse stad Curitiba staat bekend als de best georganiseerde stad van het land. Wereldwijd wordt het geprezen om zijn uitstekende stadsplanning. Er zijn uitgebreide voetgangerszones, veel parken en er is goed openbaar vervoer. En toch was het uitgerekend deze stad die geschrapt dreigde te worden als speelstad tijdens het WK voetbal, omdat de bouw van het stadion niet genoeg opschiet. De FIFA stelde eind januari een ultimatum. Als Curitiba op 18 februari geen significante verbeteringen aan het stadion kon laten zien, dan zou er niets anders opzitten dan de wedstrijden te verplaatsen.
Misschien zou het WK echt aan hun neus voorbij gaan…
Afgelopen maand werd er dan ook keihard doorgewerkt. Het dak werd eindelijk geplaatst en de grasmat gelegd. Maar toen ik maandag bij het stadion kwam, zag ik nog steeds een grote bouwput. Ik ben natuurlijk geen expert in het bouwen van stadions, maar het leek me toch dat de mensen in Curitiba een beetje zenuwachtig moesten worden. Misschien zou het WK echt aan hun neus voorbij gaan…
Toen ik verschillende inwoners van de stad vroeg naar het WK waren de reacties niet al te optimistisch. Natuurlijk, de hoteleigenaar hoopte vurig dat de FIFA Curitiba het voordeel van de twijfel zou geven. En de fans van Atletico Paranaense, de lokale club die het stadion onder zijn beheer heeft, geloofden heilig dat het goed zou komen. Want hun club zou heus niet falen.
In tegenstelling tot wat veel mensen in Nederland lijken te denken, zijn de voetbalgekke Brazilianen helemaal niet zo blij met het WK.
Maar veel mensen zagen het minder rooskleurig in. ‘Ze krijgen het nooit op tijd af’ en ‘Het is nog één grote puinhoop’, hoorde ik van alle kanten. Maar wat als het niet doorgaat?, vroeg ik. Dat zou toch een ramp zijn? ‘Het zou natuurlijk jammer zijn voor het imago van de stad, maar persoonlijk heb ik niet zoveel met het WK. Ze hadden het geld beter aan andere dingen kunnen besteden,’ zei iemand. En een andere inwoner vertelde: ‘Het viel te verwachten met al die corruptie. Bovendien heb ik zelf toch niets aan het WK.’
Het zijn reacties die mij na 1,5 jaar in Brazilië eerlijk gezegd niet meer verbazen. Want in tegenstelling tot wat veel mensen in Nederland lijken te denken, zijn de voetbalgekke Brazilianen helemaal niet zo blij met het WK. Natuurlijk, toen in 2007 bekend werd dat het WK in 2014 in Brazilië zou plaatsvinden stonden veel mensen nog te juichen. Maar die oorspronkelijke blijdschap ebde al snel weg. Sinds ik hier woon heb ik tientallen, waarschijnlijk honderden mensen gevraagd naar het WK. Het aantal keren dat ik een echt enthousiaste reactie kreeg, zijn op één hand te tellen.
Voor veel Brazilianen is het WK besmet. Het is een herinnering aan de corruptie en geldverspilling in hun land.
De meeste mensen zijn sceptisch. Vanaf het begin hoorde ik vaak: ‘Natuurlijk houd ik van voetbal, maar Brazilië is er gewoon nog niet klaar voor om zo’n evenement te organiseren.’ En nu steeds meer infrastructuurprojecten zijn geschrapt, de bouw van veel stadions is vertraagd en er meer en meer geld in het evenement wordt gepompt, worden de reacties er niet positiever op. Voor veel Brazilianen is het WK besmet. Het is een herinnering aan de corruptie en geldverspilling in hun land.
Bovenop al die irritaties komt ook nog eens een gevoel van schaamte. De Brazilianen houden van hun land, ondanks alle gebreken. En het is natuurlijk één ding om zelf te klagen over alles wat niet goed is in Brazilië, maar als de rest van de wereld dat ook doet is het een ander verhaal. En laat nu precies dat gebeuren tijdens de voorbereidingen op het WK. Elke tegenslag en hobbel op de weg, liggen onder een vergrootglas in het buitenland.
Eén ding is zeker: ondanks alles zullen ze straks vurig juichen en gepassioneerd meeleven met hun voetballers.
In Curitiba werd een nog groter schaamtegevoel uiteindelijk voorkomen. De FIFA gaf de stad het voordeel van de twijfel, en er zullen in juni gewoon vier WK-wedstrijden plaatsvinden in het stadion. Toen ik mijn taxichauffeur feliciteerde met het besluit, zei hij: ‘Ach, ik ben nog steeds geen voorstander van het WK in ons land, maar dit is wel beter voor de stad. Het geld is intussen al uitgegeven, dus we moeten er nu het beste van maken.’
Ik twijfel er niet aan dat de Brazilianen dat ook zullen doen, er het beste maken. Eén ding is zeker: ondanks alles zullen ze straks vurig juichen en gepassioneerd meeleven met hun voetballers. Want ze kunnen dan misschien niet trots zijn op de organisatietalenten van hun land, het Braziliaanse elftal doet het straks hopelijk een stuk beter.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -wk-besmet
Het WK is besmet
Correspondent Sandra Korstjens verbaast zich geregeld over het leven in Zuid-Amerika.
De Braziliaanse stad Curitiba staat bekend als de best georganiseerde stad van het land. Wereldwijd wordt het geprezen om zijn uitstekende stadsplanning. Er zijn uitgebreide voetgangerszones, veel parken en er is goed openbaar vervoer. En toch was het uitgerekend deze stad die geschrapt dreigde te worden als speelstad tijdens het WK voetbal, omdat de bouw van het stadion niet genoeg opschiet. De FIFA stelde eind januari een ultimatum. Als Curitiba op 18 februari geen significante verbeteringen aan het stadion kon laten zien, dan zou er niets anders opzitten dan de wedstrijden te verplaatsen.
Misschien zou het WK echt aan hun neus voorbij gaan…
Afgelopen maand werd er dan ook keihard doorgewerkt. Het dak werd eindelijk geplaatst en de grasmat gelegd. Maar toen ik maandag bij het stadion kwam, zag ik nog steeds een grote bouwput. Ik ben natuurlijk geen expert in het bouwen van stadions, maar het leek me toch dat de mensen in Curitiba een beetje zenuwachtig moesten worden. Misschien zou het WK echt aan hun neus voorbij gaan…
Toen ik verschillende inwoners van de stad vroeg naar het WK waren de reacties niet al te optimistisch. Natuurlijk, de hoteleigenaar hoopte vurig dat de FIFA Curitiba het voordeel van de twijfel zou geven. En de fans van Atletico Paranaense, de lokale club die het stadion onder zijn beheer heeft, geloofden heilig dat het goed zou komen. Want hun club zou heus niet falen.
In tegenstelling tot wat veel mensen in Nederland lijken te denken, zijn de voetbalgekke Brazilianen helemaal niet zo blij met het WK.
Maar veel mensen zagen het minder rooskleurig in. ‘Ze krijgen het nooit op tijd af’ en ‘Het is nog één grote puinhoop’, hoorde ik van alle kanten. Maar wat als het niet doorgaat?, vroeg ik. Dat zou toch een ramp zijn? ‘Het zou natuurlijk jammer zijn voor het imago van de stad, maar persoonlijk heb ik niet zoveel met het WK. Ze hadden het geld beter aan andere dingen kunnen besteden,’ zei iemand. En een andere inwoner vertelde: ‘Het viel te verwachten met al die corruptie. Bovendien heb ik zelf toch niets aan het WK.’
Het zijn reacties die mij na 1,5 jaar in Brazilië eerlijk gezegd niet meer verbazen. Want in tegenstelling tot wat veel mensen in Nederland lijken te denken, zijn de voetbalgekke Brazilianen helemaal niet zo blij met het WK. Natuurlijk, toen in 2007 bekend werd dat het WK in 2014 in Brazilië zou plaatsvinden stonden veel mensen nog te juichen. Maar die oorspronkelijke blijdschap ebde al snel weg. Sinds ik hier woon heb ik tientallen, waarschijnlijk honderden mensen gevraagd naar het WK. Het aantal keren dat ik een echt enthousiaste reactie kreeg, zijn op één hand te tellen.
Voor veel Brazilianen is het WK besmet. Het is een herinnering aan de corruptie en geldverspilling in hun land.
De meeste mensen zijn sceptisch. Vanaf het begin hoorde ik vaak: ‘Natuurlijk houd ik van voetbal, maar Brazilië is er gewoon nog niet klaar voor om zo’n evenement te organiseren.’ En nu steeds meer infrastructuurprojecten zijn geschrapt, de bouw van veel stadions is vertraagd en er meer en meer geld in het evenement wordt gepompt, worden de reacties er niet positiever op. Voor veel Brazilianen is het WK besmet. Het is een herinnering aan de corruptie en geldverspilling in hun land.
Bovenop al die irritaties komt ook nog eens een gevoel van schaamte. De Brazilianen houden van hun land, ondanks alle gebreken. En het is natuurlijk één ding om zelf te klagen over alles wat niet goed is in Brazilië, maar als de rest van de wereld dat ook doet is het een ander verhaal. En laat nu precies dat gebeuren tijdens de voorbereidingen op het WK. Elke tegenslag en hobbel op de weg, liggen onder een vergrootglas in het buitenland.
Eén ding is zeker: ondanks alles zullen ze straks vurig juichen en gepassioneerd meeleven met hun voetballers.
In Curitiba werd een nog groter schaamtegevoel uiteindelijk voorkomen. De FIFA gaf de stad het voordeel van de twijfel, en er zullen in juni gewoon vier WK-wedstrijden plaatsvinden in het stadion. Toen ik mijn taxichauffeur feliciteerde met het besluit, zei hij: ‘Ach, ik ben nog steeds geen voorstander van het WK in ons land, maar dit is wel beter voor de stad. Het geld is intussen al uitgegeven, dus we moeten er nu het beste van maken.’
Ik twijfel er niet aan dat de Brazilianen dat ook zullen doen, er het beste maken. Eén ding is zeker: ondanks alles zullen ze straks vurig juichen en gepassioneerd meeleven met hun voetballers. Want ze kunnen dan misschien niet trots zijn op de organisatietalenten van hun land, het Braziliaanse elftal doet het straks hopelijk een stuk beter.
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenla ... -wk-besmet