Tarsila do Amaral tot 6 juni in het MoMa* in New York
Geplaatst: wo apr 25, 2018 11:03
Toen ik vorig jaar in São Paulo naar de Pinacoteca ging vielen mij de schilderijen van Tarsila do Amaral op. Zij is een bekend product van het Braziliaanse modernisme van het begin van de 20ste eeuw. Ze liet zich inspireren door het kubisme, was tijdens haar leven leerling van Fernand Léger en reisde naar de Sovjet-Unie van Stalin, waar ze zich specialiseerde in arbeidersportretteren.
Társila do Amaral is een kind van een rijke aristocratische familie uit de koffieplantages, ze kwam op jonge leeftijd in contact met het leven op de koffieplantage in São Paulo. Hierdoor werd ze sociaal voelend. Echter verloor ze haar fortuin in de grote depressie van 1928.
Társila do Amaral is bij het grote publiek vooral bekend vanwege haar schilderij uit 1928 'O Abaporu' hetgeen in Tupi-Guarani taal betekent: 'De Kannibaal'. Dit werk zou haar man Oswald de Andrade (schrijver en toneelschrijver) op het idee gebracht hebben van de 'Kannibalisme Beweging' een beweging die de buitenlandse cultuur zou opeten en haar in de Braziliaanse cultuur doen opgaan. 'De groep van vijf' is hieruit ontstaan met naast Do Amaral: Anita Malfatti, Oswald de Andrade, Mário de Andrade en Menotti Del Picchia. Hou ouder ze werd, hoe feller haar kleuren werden in haar schilderijen, zoals de tropische kleuren van Brazilië. Na een stage bij Fernand Léger in Parijs, die ze beschrijft als haar vormende jaren, in het begin van de jaren '20 kreeg ze interesse in de zogenaamde arbeiderskunsten omwille van het lidmaatschap van Léger bij de Franse communistische partij.
In haar leven experimenteerde ze met het kubisme, futurisme en expressionisme. Tijdens haar verblijf in Europa leerde ze over deze stijlen, maar haar leraren in het oude continent zoals Renard, Léger en Lhote waren ook geïnteresseerd in Afrika. Do Amaral, haalde bij haar terugkeer naar Brazilië haar inspiratie uit de afro-Braziliaanse en inheemse cultuur zoals haar leraren in Europa uit Afrika. Ze geraakte steeds meer geïnteresseerd in deze ‘naïeve’, ‘authentieke’, ‘exotische’ of ‘cerebrale’ elementen uit andere culturen of gemeenschappen.
Na haar reis naar de Sovjet-Unie begin jaren '30 nam ze na de staatsgreep tegen communistische leider Júlio Prestes, toen aangesteld als President van Brazilië, maar voor zijn inhuldiging als President uit het zadel gelicht door Getulio Vargas, deel aan de ‘a revolução constitucionalista’ in São Paulo in 1932. De revolutie was gericht tegen Vargas, maar werd in de kiem gesmoord.
Daarna ging ze in 1935 in Rio de Janeiro wonen en schreef artikels voor 'o diario de São PAulo', midden jaren '50 begon ze weer stilletjes aan te schilderen, toen werd ze wereld bekend, maar ze geraakte in de vergelheid en nu 50 jaar later is ze terug op het internationale toneel met een exclusieve tentoonstelling in het MoMa*.
Het is redelijk uitzonderlijk dat een schilder uit São Paulo doorbreekt tot in het MoMa*, dit is een onderscheiding voor heel de modernistische schilderkunst in Brazilië.
*MoMa = Museum of Modern Art (MoMA) te New York
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op facebook en op zijn website.
Társila do Amaral is een kind van een rijke aristocratische familie uit de koffieplantages, ze kwam op jonge leeftijd in contact met het leven op de koffieplantage in São Paulo. Hierdoor werd ze sociaal voelend. Echter verloor ze haar fortuin in de grote depressie van 1928.
Társila do Amaral is bij het grote publiek vooral bekend vanwege haar schilderij uit 1928 'O Abaporu' hetgeen in Tupi-Guarani taal betekent: 'De Kannibaal'. Dit werk zou haar man Oswald de Andrade (schrijver en toneelschrijver) op het idee gebracht hebben van de 'Kannibalisme Beweging' een beweging die de buitenlandse cultuur zou opeten en haar in de Braziliaanse cultuur doen opgaan. 'De groep van vijf' is hieruit ontstaan met naast Do Amaral: Anita Malfatti, Oswald de Andrade, Mário de Andrade en Menotti Del Picchia. Hou ouder ze werd, hoe feller haar kleuren werden in haar schilderijen, zoals de tropische kleuren van Brazilië. Na een stage bij Fernand Léger in Parijs, die ze beschrijft als haar vormende jaren, in het begin van de jaren '20 kreeg ze interesse in de zogenaamde arbeiderskunsten omwille van het lidmaatschap van Léger bij de Franse communistische partij.
In haar leven experimenteerde ze met het kubisme, futurisme en expressionisme. Tijdens haar verblijf in Europa leerde ze over deze stijlen, maar haar leraren in het oude continent zoals Renard, Léger en Lhote waren ook geïnteresseerd in Afrika. Do Amaral, haalde bij haar terugkeer naar Brazilië haar inspiratie uit de afro-Braziliaanse en inheemse cultuur zoals haar leraren in Europa uit Afrika. Ze geraakte steeds meer geïnteresseerd in deze ‘naïeve’, ‘authentieke’, ‘exotische’ of ‘cerebrale’ elementen uit andere culturen of gemeenschappen.
Na haar reis naar de Sovjet-Unie begin jaren '30 nam ze na de staatsgreep tegen communistische leider Júlio Prestes, toen aangesteld als President van Brazilië, maar voor zijn inhuldiging als President uit het zadel gelicht door Getulio Vargas, deel aan de ‘a revolução constitucionalista’ in São Paulo in 1932. De revolutie was gericht tegen Vargas, maar werd in de kiem gesmoord.
Daarna ging ze in 1935 in Rio de Janeiro wonen en schreef artikels voor 'o diario de São PAulo', midden jaren '50 begon ze weer stilletjes aan te schilderen, toen werd ze wereld bekend, maar ze geraakte in de vergelheid en nu 50 jaar later is ze terug op het internationale toneel met een exclusieve tentoonstelling in het MoMa*.
Het is redelijk uitzonderlijk dat een schilder uit São Paulo doorbreekt tot in het MoMa*, dit is een onderscheiding voor heel de modernistische schilderkunst in Brazilië.
*MoMa = Museum of Modern Art (MoMA) te New York
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op facebook en op zijn website.