De restaurantjes langs de route hebben allemaal verse vis op het menu.

Wie van het strand houdt, kent het wel: dat moment waarop je na een lange reis eindelijk met je blote voeten in het zand staat. Het geruis van de oceaan in de oren, de blik op de horizon. Alle zorgen vallen ineens van je schouders. Neem dat gevoel en die setting, en vergroot ze. De reis is verder, de wind is straffer. Het zand is torenhoog opgewaaid in witte duinen die in langgerekte kronkels tot aan de horizon strekken. We kunnen er met grote maansprongen langs steile zandhellingen naar beneden hollen.

Bij elke landing slokt de duinwand onze voeten op en spreiden onze tenen zich door warm zacht zand. We zouden in de Sahara kunnen zijn, of in de Gobiwoestijn. Maar we zijn in Brazilië.

De ruige noordoostkust

Dat is te merken aan de emoties die hier ruim baan krijgen. Brazilianen houden niks binnen. “Sommige mensen worden bij het zien van de duinen overvallen door allerlei gevoelens. Ik heb ze regelmatig zien hui- len�?, vertelt Lamiaâ, de manager van een resort even buiten Atins, een afgelegen dorpje aan de Braziliaanse noordoostkust. Vlakbij strekt het duinpark Lençóis Maranheses – de beddenlakens van Maranhão – zich uit, 70 kilometer naar het westen, 50 kilometer landinwaarts.‘Lençóis’ is het Portugese woord voor lakens. Tja, laat het maar aan gepassioneerde Brazilianen over om in een wit golvend duinland- schap een rommelig bed te herkennen...

Dit is het begin van de zogenoemde Rota das Emoções, de route van emoties, die vanaf hier oostwaarts langs de ruige noordoostkust van drie Braziliaanse staten strekt. Ons vertrekpunt, São Luís, ligt inmiddels 260 kilometer achter ons. Daar beginnen de duinen al. De emoties, die zich immers nooit aan strikte begin- of eindpunten houden, eigenlijk ook. De avond van aankomst kijken we vanuit ons restaurant aan de strandboulevard uit op een muur van zand. São Luís werd ooit gesticht door Franse kolonisten,

Torenhoge duinen

20 kilometer ten westen van Jericoacoara bevindt zich Tatajuba, een dorpje dat ooit opnieuw werd gebouwd nadat het in zijn geheel door een wandelende duin werd opgeslokt. Het is alleen bereik- baar met buggy’s en 4x4-trucks en geeft een goed beeld van hoe Jericoacoara ooit was. De route loopt via de Torta-lagune, waar tussen de hoge zandduinen een visrestaurantje wacht.

snel opgevolgd door Portugezen, die de huizen van het historische centrum met dezelfde azulejos betegelden als langs de straten van oud Lissabon. Recenter is de stad dankzij een voorliefde voor reggae bekend komen te staan als een Braziliaans Jamaica. Men ­cultiveert er een eigen versie met een eigen dans, waarbij paren zich zo strak tegen elkaar aandrukken dat ze tot één lijken te versmelten.

Van jungle naar oceaan

We verruilen de zwoele stad al snel voor de wildernis. Het is een paar uur westwaarts naar Barreirinhas, het dorpje dat als hoofdbasis van tours door het natuur- park Lençóis Maranheses wordt gebruikt. Onderweg laat de nabijheid van het Amazoneregenwoud zich gelden: de begroeiing langs de weg is zo weelderig dat het droge landschap erachter nauwelijks voorstelbaar is. We stoppen halverwege voor een brunch van paarse açaibessen die we aan grote trossen aan de ranke pal- men langs de weg zagen hangen. In Nederland worden de bessen door slimme marketeers verdund met appelsap als superfood aangeboden. Hier worden ze traditioneel tot pulp vermalen en als een koude soep gegeten die u in kleine restaurants per liter kunt bestellen. Op tafel staan muesli en tapioca klaar om naar eigen behoefte toe te voegen. Echte liefhebbers mengen er gedroogde garnalen doorheen.

In Barreirinhas hevelen we onszelf en onze tassen over op een rivierbootje. De rest van de middag varen we over de Rio Preguiças, de ‘luiaardsrivier’, die onge- haast door een prachtig junglelandschap richting Atlantische Oceaan meandert. Een kilometer uit de kust maakt het gebladerte vrij plotseling plaats voor >>

In de Braziliaanse kustdorpjes hangt een gemoedelijke sfeer.

Een duik in een lagune is een flinke klim waard.

zandduinen. Her en der kruipt er nog wat heldhaftig groen over de scherpe duinranden, maar het is

duidelijk­ welke partij hier aan de winnende hand is. De oceaan is nog te ver weg om te horen, maar de wind, die achter de duinen een lange rij windmolens aanzwengelt, draagt de zilte lucht diep landinwaarts, en brengt verkoeling in het broeierige bos. Even verderop staat een vuurtoren. We klimmen omhoog en zien in de verte Atins al liggen, achter een strandje aan de riviermonding. We rijden er door zandstraten vol scharrelkoeien en ezeltjes naar La Ferme de Georges, een kleine oase van luxe. We worden er verwelkomd door twee dalmatiërs en vijf katten. De honden ­blaffen tegen de nieuwsgierige runderen die met

ons het terrein op proberen te lopen.

Uitgestrekt duinlandschap

In plaats van opwellende tranen overheersen bij ons gevoelens van opwinding en avontuur als we

de volgende middag met een 4x4-jeep het natuurpark Lençóis Maranheses in rijden. Dat gaat via het strand. Het ene moment racen we nog langs de ­vloedlijn,

Ezels dwalen nietig tussen reusachtige, loom wiekende windmolens.

Het historische centrum van São Luís bestaat uit kleurrijke straten met veel Franse en Portugese erfgoederen.

en het volgende slaan we linksaf, recht een torenend duin op. En weer af. En weer op. Het uur dat volgt is als in een roetsjbaan. Totdat we op een lagune stuiten. Ondanks het feit dat het park het uiterlijk van een woestijn heeft valt er jaarlijks flink wat regen, die door een hardere grondlaag onder het park niet ­wegstromen kan. Tussen mei en september vormt het gefilterde regenwater daardoor duizenden kristal- heldere lagunes tussen de duinen. Tijdens ons bezoek is het merendeel alweer verdampt, maar wat resteert is niet minder spectaculair. Na de enerverende rit is het er prettig pootjebaden en wandelen door het glooiende zandlandschap, dat rondom tot aan de horizon strekt.

Leverancier van krab

We verlaten Atins op een pontje over de riviermonding en volgen de vloedlijn naar onze volgende bestem- ming. Op het brede, verlaten strand hangt een ruige sfeer. Het opgestoven zand tint de lucht sepia. Geiten en ezels dwalen nietig tussen reusachtige, loom

wiekende­ windmolens. Onze chauffeur gaat vol gas over nat zand: aan de achteruitkijkspiegel bungelt een Stormtrooper. Het landschap is echter meer Mad Max dan Star Wars. Het einde van de route wordt gemar- keerd door een verkeersbord dat zich richt tot binnenkomend­ verkeer. Het bevat geen waarschuwing of gebod, maar vergt van reizigers een poëtische over- gave. “Ik accepteer dat waar ik ga, de wind en de zee het enige geluid zullen zijn.�? Dat is geen gek idee,

op een route waar het strand de snelweg is.

We overnachten in Parnaíba, maar niet nadat we een paar uur door een van de grootste rivierdelta’s

ter wereld zijn gevaren. De Parnaíba-delta omvat een >>

Favorieten

>Duingastronomie

Nergens logeert u zo dicht bij de duinen en lagunes van het natuurpark Lençóis Maranheses als bij La Ferme de Georges

in Atins. Het bijbehorende farm-to-table restaurant doet zijn naam eer aan met tafels met uitzicht op de grote biologische groentetuin. georges.life/pt/atins

>Krabtaart

Caranguejo Espresso oogt als een uiterst simpel restaurant in Parnaíba met advertenties van de lokale betonfabrikant en opticien in de menukaart. Laat u zich daar niet door weerhouden: de torta

de caranguejo (krabtaart) waar het hier allemaal om draait is verrukkelijk. Er gaan pakweg veertig krabbetjes in elke taart.

Quentinha Píres 64, Parnaíba

>Surfersluxe

Vila Kalango, het oudere zusje van Rancho do Peixe, is een oase van rust in hartje ­Jericoacoara. Ooit was dit het eerste luxehotel­ in het afgele- gen vissersplaatsje: het werd opgericht door surfers. De kamers, gebouwd op palen, zijn een verwijzing naar de oor- spronkelijke architectuur langs deze ruige kust. vilakalango.com.br