Aanmelden:


Statistieken

Wie is er online:
Geregistreerde gebruikers: Cunha, Dilma, Progresso

Aantal leden 522
Ons nieuwste lid is Simon Veldman

Blog

Brazilie Nieuws: Opinie: Het spel

door Redactie



We zagen in de voorbije dagen liefdesverklaringen en haatpraat. Officieel beginnen de kiescampagnes pas in september, maar in werkelijkheid begonnen die veel eerder, inclusief de karavanen met ex-president Lula in het voorjaar. Het TSE (kiestribunaal) hield zijn mond en liet begaan. Er werd gesproken van “pré-kandidaten”, niet van kandidaten.

Die “pré-kandidaten” hadden heel wat moeite om een bruid/bruidegom te vinden in de persoon die de functie van het reservewiel op zich wilde nemen, m.a.w. vicepresident. Maar uiteindelijk kwam ook dat in orde. Kátia Abreu, een rondborstige verdedigster van de landbouwsector, stapte dit jaar uit de MDB en vervoegde de PDT, haar zesde partij (keuze genoeg, er bestaan 35 politieke partijen in Brazilië). Zij kon zich niet verzoenen met de afzetting van boezemvriendin Dilma en keerde de rug naar de partij van ex-kamervoorzitter Eduardo Cunha, de man die de impeachment procedure toeliet en dus als grote schuldige beschouwd wordt voor de val van mevrouw Rousseff. Hij (Cunha) zit al lang in de cel, veroordeeld voor corruptie. Welverdiend loon zal Kátia gezucht hebben. Zij drukte haar fraaigevormde voorgevel aan de borst van Ciro Gomes en verklaarde dat ze zich als vicepresident, gedisciplineerd zal gedragen. Ik zou daar niet zo zeker van zijn als ik Ciro was, maar dat ben ik niet, noch Ciro, noch zeker.

Ana Amélia, een fraai blondje uit Rio Grande do Sul van 73 lentes (what’s in a number), veroverde het hart van PSDB kandidaat Geraldo Alckmin. Deze verklaarde dat hij de vice van zijn dromen gevonden had, geef toe, een mooie verklaring. Ook zij is een fervente verdedigster van de rurale wereld. Grootgrondbezitters dromen er al lang van om ongestraft met wapens te kunnen rondzwaaien, kwestie van die stoute indringers van de landloze beweging eens te tonen wie er de baas is. Diverse presidentskandidaten, waaronder Alckmin, zien dat wel zitten.

Haatprater Bolsonaro schipperde langs een aantal mogelijke partners waaronder een heuse prins (ja echt hoor) en juriste Janaina Paschoal. Maar niemand durfde het aan. Uiteindelijk werd het niemand minder dan ijzervreter Hamilton Mourão, een reservegeneraal van de Braziliaanse strijdkrachten met een grote mond, ook al is hij niet echt een kerel van 2 meter hoogte. Bolsonaro fans juichten op de sociale media: Mourão is het superlatief van Moro! Dat hij even later verklaarde dat de Brazilianen hun luiheid en traagheid te danken hebben aan de oorspronkelijke inwoners van het land, de inheemse bevolking, en de bedriegerij & oplichterij aan de zwarte bevolking, deed er niet toe. Ook Bolsonaro zelf vond het niet erg. Trouwens, verklaarde hijzelf ooit niet dat hij collega volksvertegenwoordigster Maria do Rosário (PT) niet wilde verkrachten omdat ze te lelijk was?

Geitewollensokkenfans zullen gelukkig zijn met het duo Marina Silva (Rede) en Eduardo Jorge (PV, de groene partij). En jawel, beiden passen bij elkaar. Nu nog wat werken aan het imago, wat “steviger” overkomen bij de kiezer en zorgen voor enkele doorslaggevende argumenten. Wie weet maakt ze een kans.

En de PT zal u vragen. Wel, ze maakten er een potje van. Marina zei over hen: “Het politieke systeem werd zodanig ingewikkeld dat we nu met twee universums te maken krijgen: de werkelijkheid en een parallelle wereld”. Misschien even vertalen:

De werkelijkheid: Lula zit in de cel en zal onverkiesbaar worden verklaard omdat hij veroordeeld is en onder de wet Ficha Limpa valt, een wet die hijzelf ondertekende in 2010. Hij is kandidaat, maar kan geen kandidaat zijn.

De parallelle wereld: de partij duidde uiteindelijk ex-burgemeester van São Paulo Fernando Haddad aan als kandidaat vicepresident van een kandidaat president die geen presidentskandidaat kan zijn. Verklaring van de PT: Haddad doorloopt zijn proeftijd. Hmmm, hopelijk slaagt hij er in. Manuela D’Ávila, presidentskandidate van de linkse partij PCdoB, trok haar kandidatuur in en sloot een akkoord af met de PT om als tweede reservewiel te fungeren. Na de definitieve bevestiging van Lula’s onverkiesbare status door het TSE (ergens na 15 augustus) kan Haddad, mits hij slaagt in zijn proef, de definitieve kandidaat worden voor het presidentschap, en kan Manuela zijn rol overnemen als eerste reservewiel. Bent u nog mee?

Henrique Meireles, voormalige minister van financiën van de regering Temer, wil ook president worden, voor hun “vlees noch vis” partij, de MDB. Lula liep altijd hoog op met Meireles, maar dat is verleden tijd. Meireles wil graag de geschiedenis ingaan als de redder van de Braziliaanse economie. Die economie ligt nog altijd aan de infuus, ook al was het ooit erger. Hij koos Germano Rigotto (MDB) als vice. Wie? Juist.

De rest van de (huidige aantal) 14 kandidaten wil er wel toe doen, maar doet er niet echt toe. Misschien Guilherme Boulos van de linkse partij PSOL, maar iedereen, inclusief Boulos, beseft wel dat het niet zal lukken. Who cares? De campagnes vormen een mooie gelegenheid om meningen en visies te verkondigen, en dat is ook al wat nietwaar.

Ondanks al die meningen en visies zal geen enkele kandidaat kunnen verhullen dat het werkelijke spel maar één doel heeft, met name het veroveren van de macht.

Euh, overdrijf je niet een beetje? Zijn er nu echt geen politici in Brazilië die het goed menen met hun volk?

Ja, natuurlijk wel. Maar ze zijn niet dik gezaaid.

De MDB (voorheen PMDB) had zijn laatste president in de periode 1985-1990 (José Sarney, die het overnam van Tancredo Neves (opa van Aécio Neves) omdat die overleed vooraleer hij zijn ambt kon opnemen). Toch is de MDB nog altijd de grootste partij van het land. Zij wisten zich in stand te houden door “mee te regeren” en zijn niet echt geïnteresseerd in een eigen president. Zij hebben al de macht en het is moeilijk voor eender welke andere partij om zonder hen te regeren.

Uiteindelijk zal het allemaal weer uitdraaien op de klassieke strijd tussen links & rechts, tussen de PT en de PSDB, de zogenaamde tegengestelde polen, of de polarisatie. Alle anderen willen enkel een deel van de koek. Zoveel te groter dat deel, zoveel te beter.

Door het (veel te) grote aantal politieke partijen is regeren zonder de nodige allianties erg moeilijk, zo niet onmogelijk. Dat spelletje staat nu al decennia lang in de weg van een normale en rechtvaardige ontwikkeling waar het Braziliaanse volk al zo lang op wacht.

Dergelijke akkoorden gebeuren niet alleen op het politieke niveau, maar ook en vooral op het niveau van de werkelijke machthebbers: banken, grote bedrijven, grootgrondbezitters, de industrie. Persoonlijke verrijking speelt nog altijd een erg grote rol in dit spel. Een kleine politicus kan, als hij het handig speelt, hiermee opklimmen tot een miljonair, met appartementen in Miami en een rekening in een fiscaal paradijs, zonder dat hij dat allemaal echt nodig heeft.

Dit spel kreeg het erg hard te verduren door het Lava Jato onderzoek waarbij de misbruiken van vele zakenlui en politici blootgelegd werden, inclusief van zij die beweren op te komen voor de belangen van de armsten van dit land.

Zou u een kiezer willen zijn in een land met zoveel noden en evenveel misbruiken? Voor wie zou u stemmen? Wie van al deze kandidaten neemt het echt op voor het volk, zonder de zucht naar macht waarbij binnen de kortste termijn het beleid opnieuw verdeeld wordt in eigen rangen? Wie maakt een definitieve komaf met spookmedewerkers en duurbetaalde raadgevers die tot niets dienen? Wie maakt een einde aan een alles opslokkend overheidsapparaat terwijl miljoenen sukkelaars er niet eens in slagen om een dokter te raadplegen? Wie grijpt nu eindelijk eens in om de wanstaltige ongelijkheden weg te werken i.p.v. zich nog maar eens in te zetten voor hen die het nu al goed hebben?

Het Braziliaanse politieke spel is een vuil spelletje, vriendenpolitiek. Een grote kuis lijkt mij aangewezen. De volgende beleidsvoerders moeten misschien gezocht worden bij poetsvrouwen en vuilnismannen. Die weten tenminste wat “proper” betekent, en zijn in vele gevallen eerlijker dan de politieke klasse.

Mr. Chad

Foto: Fotos Públicas - Ricardo Stuckert

Bron: https://brazilienieuws.online/2018/08/07/opinie-het-spel/