Aanmelden:


Statistieken

Wie is er online:
Geregistreerde gebruikers: Cunha

Aantal leden 522
Ons nieuwste lid is Simon Veldman

Blog

Brazilie Nieuws: Opinie: Ach ja, moet kunnen nietwaar?

door Redactie



Sommige bezoekers van dit webkrantje zouden zich kunnen afvragen: waarom wordt hier zoveel aandacht besteed aan politiek? Is er geen ander nieuws in Brazilië? Jawel, uiteraard is er genoeg ander nieuws. Maar het valt te betwijfelen of de lezer iets heeft aan de zoveelste schietpartij in Rio de Janeiro, een dodelijk ongeluk in Minas Gerais, een vriesnachtje met temperaturen onder nul in de zuidelijke staat Rio Grande do Sul, het verhaal van een kerel in Paraná die zijn echtgenote van de vierde verdieping gooit na een zware ruzie, de nieuwste gebeurtenissen in het privé leven van zangeres Ivete Sangalo, noem maar op.

Politiek is belangrijk, nog meer in een verkiezingsjaar. Vele duizenden Brazilianen lonken naar de Kamer of de Senaat, anderen willen gouverneur worden in hun eigen deelstaat, en een kleine groep betwist het presidentiële lint. Over enkel maanden valt de beslissing en zullen we weten wie het land gaat regeren in de komende periode van vier jaren. Regeren is niet niks. Ieder besluit van al die dames & heren kan een enorme impact hebben op de bevolking, rechtstreeks of onrechtstreeks. Die bevolking bestaat uit meer dan 200 miljoen mensen. Hun leven wordt bepaald door een select groepje politici, bestaande uit 59.951 gemeenteraadsleden, 5.570 burgemeesters, 1.059 gedeputeerden van deelstaten, 27 gouverneurs, 513 federale volksvertegenwoordigers, 81 senatoren, een president en een vicepresident. De proportie: één politicus voor elke groep van 3000 Brazilianen. Over de gigantische kost van dit overheidsapparaat wil ik het niet eens hebben. Of toch?

Ok dan. De president krijgt R$ 12.000/maand, ocharme. Volksvertegenwoordigers en senatoren strijken gemiddeld 16.500 reais/maand op om het land te dienen, dit zonder onkostenvergoedingen voor maaltijden, reizen, onderhoud van hun kabinet, persoonlijke raadgevers, woonvergoedingen e.d. waardoor hun maandelijkse kost oploopt tot meer dan R$ 117.000/maand. Wie erin slaagt om verkozen te worden, is als het ware een lotto winnaar.

Ach ja, moet kunnen nietwaar?

Senatoren kosten wat meer. Laten we het dan maar niet hebben over gouverneurs, burgemeesters, raadsleden en alles en iedereen in hun zog. Al deze cijfers zijn beschikbaar via de websites van Tribunal de Contas waar het mogelijk is om plots te ontdekken dat je buurman of vrouw een aardig extraatje van vele duizenden reais opstrijkt omdat ze benoemd werden als raadgever van een of andere bevriende politicus, ook al hebben ze de binnenkant van het parlement of het gemeentehuis nog nooit in werkelijkheid gezien.

Ach ja, moet kunnen nietwaar?

Hoe het ook zij, politici spelen met de (voeten) centen van de Braziliaanse belastingbetaler, met grote gevolgen, zowel voor het land als voor zijn bewoners, ook voor de inwijkelingen die er belastingen betalen. Het Braziliaanse politieke spel doorgronden heeft wel degelijk belang, net zoals in andere landen. Het kan trouwens erger. Stel je voor dat je politieke leiders een oorlog beginnen, eender waar, maar hun eigen burgers opvorderen als kanonnenvlees. Voorbeelden genoeg in de geschiedenis van de mensheid. Ideologieën worden gebruikt en misbruikt. De inwoners van buurland Venezuela weten er alles van. Velen onder hen zoeken in toevlucht in buurlanden als Brazilië: werk, eten, gezondheidszorg. Allemaal boter aan de galg. Maduro doet gewoon verder en kan bovendien nog op de bewondering rekenen van sommige Braziliaanse politici, hierdoor bewijzend dat niet alle geestelijke gestoorden in een instelling zitten.

Ach ja, moet kunnen nietwaar?

Die politici konkelen, roven, stelen, zorgen goed voor zichzelf, maken beloftes (die ze nadien niet inlossen), kankeren op hun tegenstanders waar ze later weer mee flirten omdat het hun goed uitkomt. Jawel, er zijn ook enkele eerlijke en hardwerkende verkozenen die het goed menen met het land en de bevolking. Maar aangezien het gezegde “Brazilië is en blijft het land van de toekomst” nog steeds geldig is, kan een zeker wantrouwen niet vermeden worden, op zijn minst. Waar blijft de broodnodige wegeninfrastructuur, een goede gezondheidszorg waardoor mensen niet meer hoeven te sterven, wachtende op een adequate behandeling voor de deur van een publiek hospitaal, een hogesnelheidstrein die de belangrijkste steden van dit grote land met elkaar verbindt, een goede zorg voor het milieu waardoor het regenwoud kan behouden worden (ook belangrijk voor de rest van onze planeet), een aanpak van de sociale tekortkomingen in de grote steden en een afdoende aanwezigheid van de overheid in sloppenwijken?

Alles wijst erop dat een enkel individu, veroordeeld wegens corruptie en opgesloten in bijzonder comfortabele omstandigheden, belangrijker is dan 700.000 andere burgers die in onmenselijke omstandigheden proberen te overleven in een van de vele kleine concentratiekampen die Brazilië rijk is, onder de noemer “strafinstelling”. Zij die voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor het wegsluizen van miljarden uit de overheidskoffers, komen weg met een enkelband, of zelfs dat niet. José Dirceu, een van de meest corrupte politici van het land, geniet van volledige vrijheid en drinkt caipirinhas in Bahia.

Ach ja, moet kunnen nietwaar?

Fanatici blijven inmiddels bekvechten over wie nu eigenlijk gelijk heeft. Links tegen rechts, conservatief tegen progressief. Abortus moet, mag, mag niet. Doodstraf moet, mag, mag niet. Vermindering van de strafbare leeftijd moet, mag, mag niet. Privatisering moet, mag, mag niet. Lula vrij moet, mag, mag niet. Waar zijn die fanatici eigenlijk mee bezig? Is het niet tijd dat de politici hun handen in elkaar leggen en samen zoeken naar oplossingen voor de eerder gestelde problemen? Vroeg of laat komt er een moment dat Lula zal bekennen, onmiddellijk gevolgd door het geschreeuw van een fanaticus: “Bewijzen, toon bewijzen van je schuld!”.

De werkelijkheid is anders, helaas. Lula zal niet bekennen, immers, de partij (Lula) dicteert: “We are an idea”. Aécio Neves ook niet, net zomin als Michel Temer, Eduardo Cunha, Geddel Vieira Lima e.v.a. beschuldigden, al dan niet reeds veroordeeld. Immers: “Wij werken mee met de gerechtelijke instanties. Onze onschuld zal bewezen worden”. Sérgio Cabral gaf wel toe, net zoals de kopstukken van Odebrecht e.a. corrupte politici en zakenlui. Er is hoop. En hoop doet leven. Het is dus goed dat diverse media politici en hun politiek onder de loep leggen, hun gedrag en hun daden in vraag stellen. Zij worden tenslotte (vet) betaald door de burgers en moeten rekening afleggen van hun daden en hun gedrag.

Onverschilligheid lost niets op, nergens, nooit. Dat politici ondanks het toezicht van hun burgers af en toe een uitschuiver maken, is en blijft onvermijdelijk, ook in Brazilië. Dat er op gereageerd wordt door het volk is niet alleen normaal, maar ook logisch en gewenst, zelfs als ze hun tong uitsteken.

Ook dat moet kunnen, nietwaar?

Mr. Chad

Foto: Fotos Públicas - André Tambucci

Source: https://brazilienieuws.online/2018/08/03/opinie-ach-ja-moet-kunnen-nietwaar/